Outlast 2

Eind 2013 bezorgde Red Barrels' indie horrordebuut, dat zich afspeelde in een psychiatrisch instituut verdacht van het uitvoeren van zieke experimenten, veel mensen nachtmerries. De titel ontving lovende kritieken omdat het spelers het gevoel gaf hulpeloos te zijn en door ze de mogelijkheid af te nemen om zich zelf te verdedigen met alleen een zwak cameralampje om ze op hun pad te begeleiden. Bijna vier jaar later streeft het langverwachte vervolg, Outlast 2, om de formule te verbeteren door het toevoegen een veel wijdere open-wereld en nieuwe spelmechanismen. Het belooft ook nog enger te zijn dan zijn voorganger, waarmee tevens als inspiratie bood voor de lancering van een speciale luier op Kickstarter.

Outlast 2 volgt de onderzoeksjournalisten Blake en Lynn Langermann die naar de woestijn van Arizona reizen om verslag te doen over een jong moordslachtoffer, genaamd Jane Doe. Nadat hun helikopter, door verdachte omstandigheden, zich slingerend richting de aarde begeeft raakt het koppel gescheiden en stranden ze afzonderlijk op het land van een mysterieuze sadistische cult. Gestalkt door de psychotische bewoners probeert Blake zijn missende vrouw te vinden en ondertussen ook de geheimen van de cult te onthullen die jacht op hem maken.

Blake's verhaal speelt zich af in hetzelfde universum als de eerste titel en speelt zich enige tijd af na de gebeurtenissen van het Mount Massive Asylum Slaughter. Naast een kort inleiding filmpje en nog een handjevol tussenfilmpjes tussendoor wordt het verhaal voornamelijk verteld aan de hand van met bloed doordrenkte brieven, notities en dagboekpagina's. Blake is de eerste hoofdpersoon die een gescript dialoog heeft in de reeks, wat hem ook een bepaalde persoonlijkheid geeft en een menselijk tintje dat we niet eerder gezien hebben bij leidende personages. Via Blake worden de verschrikking van de woestijn versterkt en voelen een veel grotere empathie voor hem en zijn strijd om ze vrouw te vinden.

De wereld heeft nu een meer gevarieerdere open gevoel dan de eerste titel, die beperkt was door de muren van een psychiatrische instelling. Het vervolg bevat een reeks aan locaties en laat je door doolhofachtige graanvelden, enge bossen en slachthuizen strijden om te overleven. De ijzingwekkende sfeer uit het eerste deel wordt echter behouden dankzij ritselende bomen, klinkende ketting en het gekraak van vlammen die zich door de lucht bewegen. De grootte voelt dit keer veel uitgebreider en biedt je de mogelijkheid om meerdere paden te kiezen als je vlucht voor vijanden. Het levert een diepere ervaring op, maar behoudt nog steeds het gevoel van lineariteit wat betreft de structuur van de levels, aangezien je een hoofdpad bewandelt en vrijwel niet hoeft te backtracken, zelfs niet voor collectables.

Net als in Alien: Isolation geeft Outlast 2's 'verstoppertje'-gameplay je vaak het gevoel volledig weerloos te zijn en heb je alleen de keuze om stilletjes weg te sluipen van de dreigende dood. In het gevarieerde woestijnlandschap zijn er veel plekken om achter te glippen om onopgemerkt te blijven, zoals poeltjes troebel water, roestige olievaten en zelfs boomstompen. Echter komt weinig in de buurt van de stress en paniek die je overrompelt als je door de pikzwarte nacht rent met enkele psychopaten met messen op je hielen. Het helpt ook niet dat de kunstmatige intelligentie veel slimmer en dit keer ook in staat om je door krappe ruimtes te achtervolgen.

Net als in de originele game ben je aangewezen op het lampje van je camera om de bittere duisternis te verlichten, waardoor je visie vaak slechts bestaat uit een griezelige groene tint. Het onderhouden van een gezonde voorraad aan batterijen is een must, anders moet je hulpeloos door het duister tasten met alleen de gloed van gedoofde vuurtjes. Je camera bevat nu een microfoon, waardoor je in ruil voor extra batterij kan luisteren naar de voetstappen en het hysterische gejank van diegene die je zoeken. We vonden de nieuwe functie vooral handig als we moesten bepalen of het een goed moment was om uit onze schuilplaats te verschijnen.

Wat echter erg frustrerend is zijn de vele momenten van trial-and-error. Hierbij wordt je gedwongen hetzelfde stuk opnieuw te spelen, omdat het niet meteen duidelijk is waar je precies heen moet. Je zit dan vaak naar hetzelfde laadscherm te kijken, alleen maar om je een klein gaatje waardoor je heen kon glippen over het hoofd gezien hebt doordat je achter na werd gezeten. Weliswaar helpt het bij het versterken van de stress en paniek van dit moment waarbij je bijna geen tijd hebt om na te denken, maar het moeten herspelen van meerdere zelfde stukken voelt snel vervelend. We hebben ook de setting voor Quick Time Events moeten aanpassen in het menu, omdat het vrijwel onmogelijk leek om vijanden af te schudden die vanaf de grond kwamen. Het snel bewegen van de R-trigger (op de PlayStation 4) bleek vaak niks te doen en het uitzetten van de QTE-events voelde weliswaar wel een beetje als vals spelen.

Net als zijn voorganger maakt Outlast 2 gebruik van de Unreal Engine 3. Red Barrels beweert trouw te zijn gebleven aan de oude wordende-engine omdat het ze toe liet om assets uit voorgaande titels over te zetten. De game is weliswaar opgepoetst, toch ziet het er wat ruw uit in de afwerking, vooral als je het vergelijkt met meer recente releases. Character models zien er een beetje gedateerd uit en zien er soms vreemd uit tegen de verder verbluffend open-wereld. Componist Samuel Laflamme maakt ook zijn terugkeer en levert een griezelige soundtrack met wanklinkende geluiden en doordringende geluiden.

Hoewel het niet de mensen voor zich gaat winnen die een hekel hadden aan het origineel slaagt Outlast 2 er in om de ervaring van het origineel te verbeteren, een veel grotere open en diverse wereld te beiden, een meer aansprekende hoofdrolspeler en inventieve nieuwe spelmechanismen. De graphics zijn niet heel veel verbeterd en de game kan op sommige momenten erg frustrerend worden, maar het blijft een huiveringwekkend doch vermakelijke ervaring die fans van het origineel zeker tevreden zal stellen.