Ultra Street Fighter II: The Final Challengers

Alhoewel we erg uitkijken naar de belofte van een definitieve en draagbare versie van Street Fighter II, een game die we al jaren lang liefhebben en gespeeld hebben in de arcadehal en console in de woonkamer, kostte het slechts enkele uren voor Capcom om dit
enthousiasme de grond in te stompen.

Als je dieper in de content van deze versie duikt, na het verwerken van de eerste indruk die Ryu's animatie geeft en het gevoel dat de game na 25 jaar nog steeds uitstekend speelt, duurt het niet lang voordat je weer met beide voeten op de grond staat. Nadat de gameintro en het logo voorbij komen staat een reeks verschrikkelijke menu's te wachten inclusief muziek die geschikt is voor iedere lift. Enkele essentiële elementen zijn op onverklaarbare manier weggelaten, zowel voor ervaren spelers als nostalgische. En de extra's die je verwacht van een definitieve versie, zoals de game wordt aangeprezen, ontbreken ook.

Dat betekent niet dat er geen positieve elementen te vinden zijn. De overzetting is prima, met fijne graphics en een directe 'responstijd' in zowel de tv- als handheldmodus. De aanpassingsmogelijkheden voor de kleuren, graphics en het geluid zijn ook naar behoren. Misschien wel het beste onderdeel in deze versie is de geweldige concept artgalery, die de fikse prijs nog enigszins weet te verantwoorden (het is in essentie een hoogwaardig artbook).

Wat betreft de nieuwe Way of the Hado-modus: hier hoef je The Final Challengers niet voor te kopen. Het uitvoeren van hadokens in first-person met je eigen handen werkt weliswaar beter dan we verwachten, maar de Joy-Cons bieden hier te weinig. Met andere woorden, het kost teveel verbeeldingskracht om dit echt goed te laten werken. Misschien is het iets wat je een paar keer aan vrienden laat zien als ze langs komen, maar door de saaie content en presentatie vergeet je al heel snel dat deze modus bestaat.

Als we kijken naar de traditionele 2d-gevechten, gezien de problemen en beperken van de besturing die we al eerder in onze <a href="https://www.gamereactor.nl/previews/504593/Ultra+Street+Fighter+II+The+Final+Challengers+hands-on/" target="_blank>preview</a> aanhaalde, konden we uiteindelijk best wennen aan de kleine analoge sticks van de Joy-Cons. Echter is het nog steeds bij verre van een ideale manier, laat staan optimale manier, om Street Fighter II te spelen. De game kan hier weinig aan doen, maar we hopen dat de nieuwe Pro Controller voor de Switch de problemen met de vierpuntsdruktoets verhelpen. Het is echter iets om rekening mee te houden, helemaal als je een competitieve spelers bent en aangezien we ook nog helemaal niets gehoord hebben over officiële ondersteuning van arcade sticks op de Switch.

Behoor je echter tot een pro-speler dan heb je waarschijnlijk al direct besloten dat je de game beter kan laten liggen. Er zijn immers geen aanpassingsopties voor Turbo, snelheid of schade; en Violent Ken is veel te sterk in de game. En aangezien Capcom geen balansstatistieken uitbrengt kunnen we nog steeds gissen of bij een gelijke sprong jouw schop het verliest van mijn stoot.

Tijdens de regelmatige bezoeken aan het amateuristische hoofdmenu ben je misschien op zoek naar meer manieren om te spelen, echter zijn die er vrijwel niet te vinden. De Buddy-modus bieden misschien enig relaas voor snelle co-opsessies met een vriend, tenminste totdat je daadwerkelijk probeert te vechten. Daarnaast is er echter vrijwel niets om je bezig te houden. Nieuwe personages zorgen dat de balans slecht is en het blijft gissen waarom essentiële elementen zoals de bonusstages met de auto- en tonnen niet in de game zitten (zo moeilijk moet het niet zijn deze in hd te maken...) of zelfs de lokale toernooimodus. Alle andere elementen die in de andere games wel aanwezig waren; zoals Challenge-modi, specifieke combotutorials; of zelfs een museumruimte; zijn niet te vinden in deze versie.

Nadat je M. Bison (of Akuma) voor de vijfde of zesde keer hebt verslagen krijg je het treurige gevoel dat dit een game is dat het niet serieus neemt om een echte definitieve versie van de legendarische vechtgame neer te zetten. Het voelt zelfs een beetje respectloos. Dit is een goedkope kopie, simpel plakwerk, zonder enige liefde en voor een hoge prijs. Als je net als ons een grote fan van Street Fighter bent kun je beter op een waardige vechtgame voor de Switch wachten.