Star Trek: Bridge Crew

Het toffe van virtual reality is het gevoel dat je krijgt als je de headset opzet. Het gevoel alsof je naar een andere wereld wordt gestuurd. Het is dan ook meer dan logisch dat spelers eindelijk kunnen gaan "where no man has gone before". Dat was de slogan van Star Trek: The Original Series eind jaren '60 en als je er over nadenkt kent de doelgroep van het Star Trek-universum veel overeenkomsten met die van virtual reality. Het gebruik van vr wordt door veel gebruikers de eerste keer dan ook beschreven als een "holodeck".

Na een flinke vertraging brengt Ubisoft deze twee werelden eindelijk samen en laat het spelers de brug van een schip uit de Enterprise-klasse verkennen. Star Trek: Bridge Crew is ontworpen als een co-op-ervaring. Idealiter bemannen vier spelers ieder een van de belangrijke onderdelen van de brug van het ruimteschip: een kapitein, een stuurman, een tactisch officier en een ingenieur.

In een ongeïnspireerd trainingskamp is het tijd om de vele verschillende opties van de touchpanelen, die ontworpen zijn naar het uiterlijk van de nieuwe Star Trek-films, onder de knie te krijgen. Middels een droge uitleg in tekstvorm leert de spelers alle kneepjes van de verschillende bemanningsstations. De kapitein accepteert inkomende berichten en slaat zo nodig alarm, maar bovenal krijgt hij de missie-instructies van Starfleet. Deze moet hij doorgeven aan zijn bemanningsleden. Daarnaast heeft hij toegang tot verschillende sterrenkaarten om 'warp' en 'impulse' bestemmingen te bekijken, evenals doelen die zich dichtbij bevinden. Hij kan ook beslissen wat er te zien is op het grote scherm op de brug.

De piloot bepaalt de snelheid en navigeert het schip langs ruimterotzooi, asteroïden en mijnen met een kleine touchpad. Impulse en warps, aan de andere kant, worden ingezet met grote hendels. Daarbij heeft dit station, net als die van de tactische officier, toegang tot de 'beam transporter' en speciale systeeminfiltraties om andere ruimteschepen te manipuleren.

De tactische officier heeft controle over 'phasers' en 'photon'-torpedo's, kan vijandige schepen en kosmische voorwerpen scannen en analyseren, evenals de coördinatie van het beamen en hacken.

De ingenieur is de baas over de energieverdeling van het ruimteschip en kan de kracht van de schilden verhogen, de motoren extra kracht geven of de reikwijdte van de phasers vergroten door het juist verdelen van de middelen. Daarnaast heeft hij de leiding over de reparatiebemanning en kan hij bepalen hoeveel teams zich bezighouden met het repareren van een systeem.

Sommige acties vereisen de samenwerking van meerdere stations. Als voorbeeld: de 'warp coils' moeten opgeladen worden voor een sprong, de piloot moet de vijand op vuurafstand houden voor phaser-aanvallen, terwijl de 'stealth'-mogelijkheden van het schip worden beïnvloed door verschillende parameters.

De gelijknamige bemanning dient niet op de Enterprise, maar op de gloednieuwe Aegis. Hun taak is het verkennen van een onbekend galactisch gebied, "the trench" genoemd, om een nieuwe thuis te vinden voor de Vulcans. Het is een goed gevoel om eindelijk plaats te nemen op de brug van de Aegis na de saaie trainingsruimte. Helaas is dit enthousiasme slechts van korte duur. Alhoewel de representatie van de brug grafisch overtuigend is, ondanks de simpelheid, ziet de uitgestrekte ruimte er behoorlijk teleurstellend uit. Vooral de "sterren achtergrond" en de verschillende kosmische nebula's zijn onduidelijk en vaag; en dat komt niet door de resolutie van de vr-headset, maar omdat dit 'low-res textures' zijn. De volgende obstakels die we te lijf moeten gaan zijn het 'tracken' van de camera en de besturing. De voorwerpen die zich dichtbij bevinden (de besturingspanelen bijvoorbeeld) hebben de drang om te zweven en een beetje te verspringen; hierbij is het tracken van de besturing iets minder accuraat dan in andere PSVR-games.

Star Trek: Bridge Crew kan met een normale controller gespeeld worden, waarbij elke stick een hand vertegenwoordigt die de verschillende knoppen indrukt. De game wordt echter veel intuïtiever als er met twee motion controllers gespeeld wordt, afgezien van dat dit soms wat lomp aanvoelt omdat het de nauwkeurige bewegingen van vingers probeert te kopieerden. De hoogte van je stoel en de grootte van een spelers lichaam kan niet aangepast worden in de instellingen. Daardoor maakt het niet uit waar de camera zich bevindt en de normale instellingen zorgde voor problemen met het bereiken van de besturingspanelen, omdat deze te laag waren. Soms verschenen ze in het midden van onze heupen, waar we, ondanks verwoede pogingen niet bij konden met de motion controllers. De enige oplossing hiervoor is om expres de instellingen 'verkeerd' in te stellen door je hoofd extra hoog te houden, zodat de panelen zich ook hoger bevinden in de virtuele ruimte.

De game toont van het begin een tekort aan afwerking en deze indruk zet zich door. Vooral bij de singleplayermodus, waar de kapitein ook andere stations kan bedienen, zijn er inconsistenties. Zo werd bijvoorbeeld de lange beam transporter detectie geannuleerd bij het veranderen van positie en konden we onze bemanningsleden geen bevelen geven tijdens een impulse-vlucht, waarbij vaak ruimte is voor aanpassingen (en deze kan niet overgeslagen worden). Het schrale aantal van vijf verhalende episodes duidt niet op heel veel moeite van de ontwikkelaar, wat vooral vreemd is als je bedenkt hoe makkelijk het moet zijn geweest om enkele interessante scenario's en oplossingen te trekken uit de vele bestaande Star Trek-afleveringen.

Ik vond het met name teleurstellend dat er totaal geen opties waren om te communiceren: we kunnen aankomende schepen niet eens begroeten, ook al draait de reeks vaak om de vaardige diplomatische aanpak van kapiteins als Kirk, Picard en Janeway. Waarschijnlijk waren mijn verwachtingen hiervoor te hoog, maar waarom de 'character editor' slechts twee rassen van Mensen en Vulcans (met slechts vier verschillende haarstijlen) biedt is voor mij een groot raadsel... Gelukkig kunnen we wel kiezen of we een man of vrouw spelen van alle huidskleuren en drie oogkleuren. Het laat je denken hoeveel moeite het zou kosten om slechts een paar extra opties te bieden.

Naast alle kleine negatieve factoren is er echter ook een hele grote positieve: en dat is de multiplayer. Als alle stations door echte mensen worden bestuurd, het liefst met Trekkie-kennis en een beetje humor, is de game erg vermakelijk om te spelen en een echte droom die in vervulling gaat voor Trek-fans. Blijkbaar volgt Ubisoft het idee dat vr slechts een toneel biedt, en het aan de spelers is om deze te voorzien van leven, net als ze met Werewolves Within probeerden. Het is een fijn en innovatief idee dat me er aan herinnert hoe kinderen met elkaar spelen. Iedereen speelt een rol, voegt zijn eigen unieke stijl toe en de ervaring wordt grotendeels gemaakt door de samenstelling van de groep. Helaas, het experiment van Werewolves Within toonde dat ook, zijn er - ondanks crossplay - veel te weinig spelers op de platformen. Laten we hopen dat de licentie van Star Trek alleen al kan zorgen voor meer interesse en dat Ubisoft content blijft leveren.

Op het moment biedt de Ongoing Voyages-modus mogelijkheden voor de lange termijn, hier worden willekeurige scenario's opgebouwd. Deze kunnen ook gespeeld worden op de brug van de originele Enterprise, waar de vele knoppen en hendels niet gelabeld zijn en dus veel meer tijd vereisen om onder de knie te krijgen. Ondanks dat is er een geweldig gevoel van nostalgische charme, vooral voor enthousiaste fans. Het warme gevoel maakt het ontbreken van de bruggen van The Next Generation en Voyager wel extra pijnlijk.

Ik hoop vurig dat Ubisoft de huidige staat van de game slechts ziet als een geraamte, waar in de trant van No Man's Sky of Elite: Dangerous op gebouwd kan worden. Met content zoals andere iconische schepen, buitenaardse rassen en uniformen; of zelfs missies gemaakt door spelers. Als een fan van het Star Trek-universum voel ik me uit elkaar getrokken. Aan de ene kant ben ik blij met een droom die werkelijkheid is geworden, aan de andere kant is deze droom heel kort en beperkt in zijn mogelijkheden. Hopelijk is dit slechts het begin van de missie...