Final Fantasy XIV: Stormblood

Toen Square Enix Final Fantasy XIV lanceerde hadden we onze twijfels over de MMO, maar nu we al ontelbare uren met de Warrior of Light door de woestijnen van Thanalan, het bosrijk van Gidania en de besneeuwde bergtoppen van Ishgard hebben gelopen, heeft de game ons getrakteerd op een hoop memorabele ervaringen. De game is zowel qua inhoud als qua gameplay gegroeid in de afgelopen jaren, en de tweede uitbreiding, Stormblood, voegt daar alleen maar meer kwaliteit aan toe.

Stormblood speelt zich kort na de gebeurtenissen uit Heavensward af. De personages van het vorige avontuur zijn terug, waaronder de altijd betrouwbare Cid, Alisaie en Lyse. Een grote verandering is echter dat Lyse nu in de spotlights staat, aangezien Stormblood zich in haar thuisland afspeelt.

Naast terugkerende personages richt het verhaal in Stormblood zich op de bevrijding van Ala Mhigo, dat dichtbij Gyr Abania ligt. De game gooit je meteen in het midden van het verhaal en voordat je het weet zit je middenin een burgeroorlog en moet je de kampioen van het verzet worden.

Dit nieuw narratief past perfect bij de fundamenten van verhaalvertelling in Final Fantasy XIV en is vaak iets genuanceerder dan genregenoten. Met lange cinematische filmpjes en op momenten geweldige voice-acting word je geboeid door het verhaal en ben je nauwelijks bezig met saaie missies waarin je bijvoorbeeld vijf items naar een persoon moet brengen.

Hoewel je niet een verhaal met dezelfde inhoud als een singleplayer Final Fantasy-game kunt verwachten, weet de game en deze uitbreiding toch een prima verhaal te vertellen met interessante personages en gebeurtenissen. Sinds Stormblood probeert de game de individuele speler al even belangrijk te maken als de online gameplay.

Nieuwe gebieden voelen bij aankomst vaak nog wat verlaten aan, maar dit blijkt alles behalve correct. The Peaks bijvoorbeeld oogt niet bepaald als een prachtig plaatje, maar wanneer je de omgevingen meer verkent maken de vele details het meer dan waard. Het spel is sowieso prachtig vormgegeven en bevestigt dat de wereld van Final Fantasy XIV een plek is die iedere gamer wel eens bezocht moet hebben. Elk detail, van de herfstachtige bomen, de nasleep van grootste gevechten en zonnestralen die over landschappen schijnen, weet een indruk achter te laten. Ook de spreuken en moves van de nieuwe klassen Samurai en Red Mage zijn een genot om naar te kijken, zeker wanneer de Red Mage het complete beeldscherm op doet lichten.

De Samurai en Red Mages blijven sowieso goede toevoegingen, al genoot de eerstgenoemde klasse met zijn snelle geweld onze voorkeur boven de magische stijl van de Red Mages. Samurai kunnen verschillende moves combineren om indrukwekkende klappen uit te delen, maar de Red Mage biedt een combinatie tussen zwarte en witte magie met verschillende zwaardmoves. Wanneer je een zwarte of witte magische spreuk afzonderlijk gebruikt hoef je geen cooldown in te gaan, waardoor je snel achter elkaar twee spreuken kunt gebruiken. Deze spectaculaire magische effecten laten de Mage wel iets te krachtig aanvoelen, maar vrees niet: de game blijft gebalanceerd.

Stormblood heeft verder dezelfde problemen als de rest van de game. Zo moet je tussen hoofdstukken nog altijd teveel grinden en een verschrikkelijke interface blijft een doorn in ons oog. Het blijft daarnaast verwarrend dat sommige tussenfilmpjes wel ingesproken worden en anderen weer niet. Dit zijn kleine problemen die de ervaring niet verpesten, maar het is jammer dat ze na twee uitbreidingen nog niet zijn aangepakt.

Final Fantasy XIV is absoluut een succesvol project van Square Enix en Stormblood blijft bewijzen dat de game een lang leven voor zich heeft. Zoveel elementen werken perfect met elkaar en daarbij zijn de graphics voor een MMO van een torenhoog niveau. De game begrijpt hoe de franchise in elkaar steekt, maar laat zich daar toch niet door beperken. We kunnen niet wachten om te zien hoe de toekomst van de reeks - en deze mmo - er uit ziet.