1-2-Switch

Net als we in onze review van Nintendo's nieuwe console hebben geschreven is 1-2-Switch de meegeleverde game dat het systeem mist bij de launch. De wijze waarop de verschillende mini-games hierin de echte potentie toont van de Switch is indrukwekkend en de uitgebreide ingebouwde mogelijkheden van de Joy-Cons worden op interessante en gevarieerde manieren tentoongesteld. Bij elkaar bestaat de titel uit een degelijke mix van games, met in totaal 28 op de cartridge, die een verzameling vormen die de opties van het systeem benadrukken en dat is een succes.

Als 1-2-Switch in de verpakking had gezeten was het het een perfecte multiplayerafleiding tijdens je avonturen in The Legend of Zelda: Breath of the Wild en hadden we er geen problemen mee gehad. Het bevat een fatsoenlijk aantal mini-games, waardoor de mindere games niet te veel opvallen en het is de perfecte games om aan te zetten als er vrienden over de vloer komen en je de mogelijkheden van je nieuwe console wilt laten zien. Net zoals veel mensen tennis en bowlden op de originele Wii, had dit een ervaring kunnen zijn die tot een tweede golf van aankopen zou kunnen aanzetten zonder te veel diepte het hoeven bieden.

We betwijfelen echter of de 1-2-Switch diezelfde impact gaat opleveren, met name door Nintendo's vastberadenheid om deze los te verkopen voor 49,99 euro. Voor deze prijs is het lastig om deze verzameling van mini-games aan te bevelen, afgezien van hoe innovatief sommige van deze ook zijn.

De algehele focus ligt op het spelen zonder het scherm en in de meeste games kijken spelers naar elkaar in plaats van naar de tv. Games worden voorgegaan door een korte inleidende video (die je kan overslaan) en daarna een tweede video (die je niet kan overslaan) die uitleg en veiligheidswaarschuwingen geeft. De kwaliteit en presentatie van iedere game is behoorlijk stijlvol en alles voelt een samenhangend geheel.

In de mini-games zelf worden de Joy-Cons op meerdere manieren gebruikt, maar meestal hebben spelers ieder een in de hand en voeren ze activiteiten uit die verschillen van rustig en in een zittende houding tot actief en energiek. Elke game is ingedeeld naar zijn intensiteit en jongere spelers krijgen simpelere games, waar de echte fysieke die meer coördinatie en fysieke discipline vereisen worden uitgesloten.

De HD Rumble in de Joy-Cons is buitengewoon goed en de functie wordt uitstekend gebruikt door enkele games. De beste is ongetwijfeld Safe Crack, maar het is waarschijnlijk het moment in Ball Count wanneer je voor het eerst meerdere knikkers rond voelt rollen in de controller dat je realiseert hoe precies de motoren in elke Joy-Con werken.

De mini-game Milk is hilarisch en laat spelers tegen over elkaar een melkende beweging uitvoeren boven een onzichtbare emmer om deze te vullen met het witte goedje. Er zijn trouwens veel vergelijkbare mini-games, waarbij spelers fysieke acties uitvoeren die soms een dubbele betekenis lijken te hebben in de ogen van volwassenen (of als je iets hebt gedronken - de potentie voor drankspelletjes is onbetwist).

Enkele van de meer fysieke taken werken goed. Sword Fight, bijvoorbeeld, is een energiek en leuk, met spelers die zichzelf verdedigen tegen inkomende aanvallen terwijl ze proberen zelf de tegenstander proberen te raken. Zowel Quick Draw en Fake Draw zijn vermakelijk, de laatste biedt enkele grappige momenten als spelers verleid worden om te vroeg te vuren door woorden die klinken als 'fire' (vuren).
Samurai Training is fijn en simpel, met spelers die een denkbeeldig zwaard boven hun hoofd proberen op te vangen. Boxing Gym is goed (en de herhalingen zorgen voor vermaak) en Plate Spin biedt veel ruimte om te sjoemelen, doordat worden aangemoedigd om elkaar af te leiden met onderhandse tactieken. Sowieso zijn afleiding en misleiding, zowel fysiek als mentaal, een veel gebruikte techniek die een extra dimensie geeft aan de games. Sneaky Dice is hier een goed voorbeeld van, waarbij je weet wat de tegenstander heeft gegooid en andersom, maar je weet je eigen worp niet en moet elkaar overhalen om nogmaals te rollen of juist niet.

Er zijn echter ook veel games die een erg vlakke indruk achter laten. Telephone is even saai als het klinkt, waarbij de beltoon en de timing verandert, maar er verder weinig gebeurt. Treasure Chest laat je de controller draaien om een ketting uit de war te halen die om de kist zitten. Een game, Joy-Con Rotation, laat spelers de kleine controllers balanceren terwijl ze deze ronddraaien. Een ander, Shave, laat je denkbeeldig gezichtshaar trimmen, waarbij de trilfunctie aangeeft waar de baard zich bevindt.

Voor diegene die er van houden om heen en weer te bewegen zijn er enkele games om je mee te vermaken. Deze verschillen van yoga met Zen tot meer fysieke games zoals Runway, Dance Off, Copy Dance en zelfs Air Guitar. De Signal Flags-game is verrassend vermakelijk, met twee commentatoren die opdrachten roepen naar beide spelers, een die de goede instructies geeft en een ander die het tegenovergestelde doet. Er is zelfs een game waarbij je moet strijden voor de aandacht van een vrouwtjes gorilla door net te doen alsof je op je borst trommelt op het ritme van junglemuziek.

Er zijn er echter ook behoorlijk wat die we niet leuk vonden. Wizard is nog een steekspel waarbij spelers elkaar bestoken met spreuken en inkomende spreuken afgeweerd kunnen worden. Het voelde erg vaag aan en we begrijpen dat dit na veel spelen uiteindelijk geleerd kan worden, maar het zou juist ideaal zijn als deze meteen goed werken vanaf het begin.

Table Tennis en Baseball wat dat betreft, zijn zeker games waarin je beter kan worden door te oefenen, maar deze voelden niet echt toegankelijk en het proberen te raken van een denkbeeldige bal gecombineerd met de timing is lastiger dan het lijkt. In Baby moet je een denkbeeldig kind in bed stoppen (met de Joy-Cons vast een het scherm) en dat voelde een beetje naargeestig door het gekrijs dat uit de Switch komt. Een andere, Soda Shake, laat je een fles champagne schudden, waarbij deze wordt doorgegeven totdat hij ontkurkt. We zijn er niet over uit of je wint of verliest als de champagne de fles uit spuit, dat mag je zelf bepalen.

Er zijn er nog een paar, zoals Eating Contest (dat gebruik maakt van de infrarood sensor in de rechter Joy-Con) en Beach Flag die net als de rest innovatief zijn en de hardware goed gebruiken. Echter is de kwaliteit beperkt en zijn veel van deze games al na enkele keren niet meer leuk. Er mist enige substantie om de vraagprijs te rechtvaardigheden. Nintendo had de mini-games beter in bundels kunnen verkopen op de eShop of de prijs lager maken, zodat we de titel nog zouden overwegen.

1-2-Switch is een aardige verzameling van tech demo's en zijn een uitstekende manier om je nieuwe console aan vrienden te tonen. Het is verwerkbaar familievermaak en kan zeker een goede tijd opleveren tijdens een feestje (Team Battle is een modus voor 2-20 spelers waar twee teams in meerdere uitdagingen tegen elkaar strijden in een opzet van een bordspel). Maar, gezien de algehele kwaliteit van de mini-games, kunnen we niet heel enthousiast zijn over de aanschaf van de game bij de launch. Dit had de Wii Sports van een nieuwe generatie kunnen zijn, maar de prijs en wisselvalligheid houdt dat tegen. Als we ons geld uit moesten geven aan een titel bij de launch van de Switch, is ons advies om te kiezen voor The Legend of Zelda: Breath of the Wild.