Nederlands
Gamereactor
filmreviews
A Complete Unknown

A Complete Unknown

Timothée Chalamet lijkt op Robert Pattinson en probeert zijn eigen vreemde stemmetje voor de biopic van Bob Dylan.

HQ

Als ik zeg dat ik me verveeld voel met biopics, bedoel ik vaak dat ik moe word van de formule waarin ze maar al te graag lijken te rusten. Rocket Man, Bohemian Rhapsody, Elvis, noem maar op, deze films vallen in onvermoeibare box office en Oscar-aas, zonder echt veel te bieden dat je niet zou kunnen leren op de pagina's van een autobiografie en de Spotify-afspeellijst van de artiest waar ze om draaien.

Maar ook al word ik nooit enthousiast van deze films, af en toe komt er wel eentje voorbij die wel indruk maakt. James Mangold's A Complete Unknown vertelt het verhaal van Bob Dylan. Of, meer specifiek, het vertelt het verhaal van Dylans opkomst tot roem en vertrek uit de volksmuziek om zijn eigen identiteit met rock-'n-roll te creëren.

A Complete Unknown

Dit beknoptere verhaal past zeker A Complete Unknown, en het stelt ons in staat om dieper in te gaan op het karakter van Dylan en de mensen die zijn vroege leven en carrière hebben gevormd. Vergeleken met Elvis van Baz Luhrmann, die vanuit belangrijke punten in het leven van de artiest springt met alle breedte en het belang van een TikTok, geeft Mangold ons echt de tijd om de tijd en plaats in te ademen waarin Dylan doorbrak. Voor degenen onder u die de voorkeur geven aan de latere catalogus van Dylan, kunt u Timmy C helaas niet veel horen uitvoeren, maar we krijgen veel folkhits, waaronder vertolkingen van andere nummers van de sterren van die tijd.

Dit is een ad:

Timothée Chalamet is een absolute ster in deze film. Zijn vertolking van Dylan is even genuanceerd als boeiend om naar te kijken, en zijn stem is ook niet half slecht, hoewel er momenten zijn waarop de imitatie wegvalt, vooral tijdens zijn zang. Toch voelt hij zich perfect in staat om de rol van Dylan te spelen, vooral degene die we in deze film zien.

A Complete Unknown

Iets dat me vaak irriteert bij het kijken naar een biopic, is wanneer de film de artiest of persoon die hij volgt probeert te vergoddelijken. Natuurlijk zijn deze mensen van groot belang, anders zouden ze geen film over hen hebben, maar er is een punt waarop de lof indringend wordt en verder gaat dan alleen het erkennen van belang en in plaats daarvan probeert een nieuwe tijdlijn van de wereld vast te stellen, volledig gecentreerd op wanneer deze kunstenaar werd geboren, actief en stierf. Bohemian Rhapsody en zelfs Oppenheimer maken zich hier schuldig aan, en toch wil A Complete Unknown niet dat Dylan zijn gouden gans is. Die rol is in ieder geval gereserveerd voor Sylvie Russo van Elle Fanning, die vaak aanvoelt als het hart van de film.

Op geen enkel moment doet ze haar mond open om te zingen, en ze is ook niet zo vooruitziend als Monica Barbaro's Joan Baez, maar Sylvie voelt zich vaak ons POV-personage gedurende de hele film. Ze ziet Dylans opkomst van zingen in oude kerken tot uitverkochte festivals, en het steeds groter wordende gevoel dat hij te groot voor haar wordt, voelt alsof het de emotie voor een groot deel van de eerste helft van de film draagt. Dit is niet om Barbaro of een van de andere castleden in de film een slechte dienst te bewijzen. Barbaro's zangstem is ongelooflijk om te horen en ondanks mijn afkeer van biopics, was ik geïnteresseerd om meer over Baez zelf te weten. Edward Norton is ook een sterke constante in de film als Pete Seeger, iemand die het verhaal begint als de mentor van Dylan, maar zich tegen het einde ook door hem ontgroeid voelt. Seeger is een geweldige vergelijking om te bewaren terwijl we naar de opkomst van Dylan kijken, die de film mooi tempo geeft.

Dit is een ad:

Sommige van de extra cameo's en bijpersonages worden vreemd geïntroduceerd, vooral Bob Neuwirth, die achter in een lift staat te wachten tot de camera op hem wijst, zoals Nick Fury in de eerste MCU-films. Verschijningen als deze creëren hetzelfde gevoel als JFK's knipoog in Oppenheimer. In plaats van een gevoel van intrige te creëren, dienen ze alleen om je te laten ontsnappen aan elke pretentie dat wat je voor je ziet een echt verhaal is. Ze zijn gefabriceerd, oubollig en helaas een hoofdbestanddeel van dit soort films.

A Complete Unknown

Het uiterlijk van Boyd Holbrook als Johnny Cash heeft dat echter niet, want hij wordt gestaag door de film gebracht, een dreigende aanwezigheid die me doet denken aan de beste biopic in Walk the Line uit 2005. In sommige opzichten lijkt A Complete Unknown veel op die film, en omdat het vol zit met enkele klassieke Dylan-hits en tal van andere nummers om je voet in de bioscoop te laten tikken, zorgde het voor een plezierige avond. Maar soms valt het in de val van een biopic, en voor de eerste helft kan het voelen alsof we door een stukje leven met Bob Dylan zweven. Het eindresultaat is echter een goed geregisseerde, fantastisch geacteerde film die op zichzelf zou staan, zelfs zonder de muziek van Dylan die het plezier ervan versterkt.

07 Gamereactor Netherlands
7 / 10
+
Geweldige optredens, briljante muziek, ziet niet om Dylan te vergoddelijken, goed tempo
-
De plot van de film wordt pas echt duidelijk in de tweede helft, valt in een aantal cringy biopic-trends
overall score
Is onze netwerkscore. Wat is die van jou? Netwerkscore is een gemiddelde van de cijfers uit alle landen