AEW: Fight Forever

Al tientallen jaren worden worstelgames gedomineerd door verschillende WWE-series. Van Smackdown! vs. Raw naar WWE 2K. En zo is het ook zo'n beetje geweest in de echte worstelwereld. De kleinere NJPW en TNA hebben beide respectievelijk Fire Pro Wrestling World en TNA Impact! geprobeerd, maar net als hun tegenhangers in de echte wereld bereikte het alleen een nichegroep fans. In de afgelopen jaren is er echter een heel andere concurrent opgekomen in AEW en nu is hun eerste videogame hier, AEW: Fight Forever. Ik hou echt van All Elite Wrestling en dat is nu wat ik volg, maar dit spel is helaas niet iets dat ik voor altijd zal willen spelen.

Yuke's legt echt een goede basis waar ze de stap hebben gezet weg van het ultrarealisme waar de meeste sportgames zich tegenwoordig op richten. In plaats daarvan hebben ze ervoor gekozen om te proberen terug te keren naar dat vermakelijke arcadegevoel van games zoals WWF No Mercy voor de Nintendo 64, iets waar een van de mensen achter het spel, Kenny Omega zelf, zei dat ze ernaar streefden. De basis is solide, maar het is jammer dat alles wat er bovenop is gebouwd een soort onstabiele faux pas lijkt te zijn. Want het spel heeft problemen, van klein tot spelvernietigend.

Laat ik beginnen met wat ik echt leuk vind. Misschien niet verrassend, het is de arcade-stijl. Als alles in de ring werkt, is het echt verdomd leuk. Eén knop om te slaan, één om te schoppen, één om te srpen en één om te worstelen met een paar aanpassingen voor verschillende liften. Het is eenvoudig en nieuwkomers zullen ook geen moeite hebben om aan de slag te gaan. Met LB/RB op de Xbox of L1 en R1 op de Playstation kun je grijpers of stoten blokkeren. De linker wordt ingedrukt om een grijper te counteren als er een komt. Als er in plaats daarvan een stoot is, krijg je die in de kaak. De rechter wordt ingedrukt vlak voordat een stoot of trap landt om deze te blokkeren. Het is niet moeilijk te begrijpen, maar de timing kan moeilijk te beheersen zijn. Wat de game leent van old-school titels is een momentummeter. Pummel je tegenstander en het vult zich, wordt gepummeld en het loopt leeg. Wanneer het helemaal vol is, kun je je handtekening zetten. Dan moet je, om je finisher te doen, een leuke kleine beschimping doen. Maar helemaal moeiteloos gaat het niet. Ik kan niet begrijpen waarom ze de manier kozen om uit een pinpoging te komen. Het is vrolijk knoppenhameren, wat misschien wel goed is, maar er is absoluut geen indicator van hoeveel je moet indrukken. De scheidsrechter kan tellen "1, 2, 3, bel aan!" terwijl ik met mijn vingers bebloed hamer en geen idee heb of ik dicht bij het halen was of niet.

Maar dat is niet het enige probleem dat de game in de ring heeft. Computergestuurde personages lijken niet te begrijpen hoe ze over iemand heen moeten stappen die op de grond ligt. Stel je voor dat je een wedstrijd speelt met drie personages. Een van hen is neergehaald en het computerpersonage wil waarschijnlijk zijn bloeddorst naar je overbrengen aan de andere kant van degene die ligt en naar het plafond kijkt. Dat kan niet. Dit kleine mensje op de mat is nu een onzichtbare muur geworden. Er zijn ook problemen met het zicht waarbij het soms lijkt alsof twee dronken mannen in het donker naar elkaar zwaaien. Voeg daar nog wat bugs in de graphics aan toe en het is een mix die niet prettig is.

Waar moet ik mijn teleurstelling voortzetten? De keuze van worstelaars is misschien een goede plek. Hoewel er een heleboel zijn om uit te kiezen, ontbreken enkele van de grootste. Het duo FTR is verwijderd om later DLC te worden. Claudio Castagnoli, de voormalige Cesaro, schittert door afwezigheid. De Acclaimed kan geen vingerschaar maken. Ook titelhouders als Toni Storm en Hook ontbreken. Er is echter Cody Rhodes die het bedrijf meer dan een jaar geleden verliet.

Kan de Road to Elite-verhaalmodus de negatieve trend keren? Ja en nee. Het is mogelijk om te spelen als een echte worstelaar of als een aangepaste. Ik heb mijn Svenne Vikingsson gemaakt in de wat dunne character creator en de shorts met de Zweedse vlag aangetrokken die beschikbaar zijn. Waar komt hij dan vandaan? Nou, Zweden in ieder geval niet, want het is een van de weinige landen die niet gekozen kan worden. Er zijn dus korte broeken en een pet met de Zweedse vlag, maar je kunt Zweden niet kiezen als het land van je personage. Het begint allemaal met je personage dat meedoet aan Casino Battle Royale. Wat ik leuk vind, is dat het verhaal dan eigenlijk verschillende kanten op kan gaan, afhankelijk van of je je wedstrijden wint of verliest. Het is verdeeld in vier hoofdstukken die allemaal leiden tot een PPV. Elk hoofdstuk is dan verdeeld in vier verschillende weken waarin het verhaal vordert en de vierde week is altijd dezelfde PPV. Afhankelijk van het succes, of het gebrek daaraan, kan elk hoofdstuk een van de drie verschillende verhalen zijn. 1A, 1B, 1C, 2A, enzovoort.

Elke week kun je ook vier verschillende activiteiten doen. Train in de sportschool voor eigenschapspunten, ga sightseeing om wat energie terug te krijgen, eet in een lokaal restaurant voor nog meer energie, houd een persconferentie, speel minigames en meer. Het stelt je ook in staat om geheime gesprekken met andere personages te ontgrendelen. Dit betekent dat de replaywaarde hoog is, vooral omdat het hele verhaal niet zo lang is en in een avond kan worden voltooid als je dat wilt. Verwacht geen Nobelprijs voor literatuur, maar het is vermakelijk genoeg. Hier kwam ik echter een echte bug tegen. Ik kan de laatste week niet beginnen. Als ik op "ga naar PPV" druk, loopt het spel vast en moet ik het geforceerd sluiten.

De graphics en het geluid zijn een allegaartje. Het is duidelijk dat ze voor een iets minder realistische look naar de personages zijn gegaan en dat vind ik niet erg. Sommige personages zien er echter een beetje vreemd uit met Chris Jericho die zo breed is als een schuurdeur. Het geluid is op sommige plaatsen goed en op andere slecht. Zo zijn er geen commentatoren tijdens de wedstrijden en wordt er wat achtergrondmuziek gespeeld. Dit is misschien onaangenaam voor sommigen, maar aangezien het een beetje meer arcadey zou moeten zijn, werkt het voor mij.

De stemopnames voor de eerder genoemde verhaalmodus zijn echter niet geweldig. Good old JR, Jim Ross, heeft nog nooit zo ongeïnspireerd geklonken en is bijna lachwekkend slecht. In de ring klinken de meeste dingen echter goed, van stoten tot andere geluiden die je je daar kunt voorstellen. De mogelijkheden in de ring qua wedstrijdtypes zijn goed. Er zijn de klassieke 1-op-1 en tag teams, maar dan is er ook nog de Casino Battle Royale en Exploding Barbed Wire Death Match. Die laatste heeft zoveel bloed dat de WWE-games moeten wegkijken.

Ik heb gemengde gevoelens over AEW: Fight Forever. Het is erg leuk om te spelen en het is eersteklas arcadeworstelen als alles in de ring werkt, maar helaas betekent dat niet altijd dat het niet vrij verstoken is van inhoud. De beste omschrijving die ik kan geven is waarschijnlijk de match tussen Jon Moxley en Kenny Omega in de eerder genoemde Exploding Barbed Wire Death Match. De basis is verdomd interessant en bijzonder, maar uiteindelijk is het gewoon een sprankeling en geen grote explosie. Maar zelfs sterretjes hebben hun amusementswaarde.