American Primeval

Als de Netflix-serie American Primeval een nummer zou zijn, zou het in een mineurtoonsoort worden gespeeld, één en hetzelfde akkoord. Drie halve stappen onder alles wat muzikaal klinkt als comfort en gekenmerkt wordt door een monotone eenvoud. Het nummer zelf zou "Misery" heten en worden uitgevoerd op een verwrongen recorder door een man wiens lichamelijke hygiëne het best als twijfelachtig kon worden omschreven.

Peter Berg enThe Revenant scenarist Mark Smith bieden hier hetzelfde, zonder ademruimte, nuance, variatie of lichtflitsen. In zes lange afleveringen krijgen we een glimp van het grimmigste leven tijdens de donkerste jaren van de Amerikaanse geschiedenis, en ik vind het geweldig. Is American Primeval een beetje te somber? Ja dat is zo. Is American Primeval tonaal een beetje te donker? Ja dat is zo. Is het eentonig in zijn verhalen met personages die allemaal echt verschrikkelijk zijn? Ja dat is zo. Maar in dit geval maakt het niet uit. Sterker nog, ik denk dat ik het liever op deze manier heb. Als Deadwood en The Revenant een kind hadden, zou het American Primeval heten.

Het jaar is 1857. Het is drie jaar voordat Abraham Lincoln tot president van de Verenigde Staten wordt gekozen en vier jaar voordat de burgeroorlog uitbreekt. We volgen een moeder, Sara Rowell, en haar nederige zoon, Devin, die van plan zijn honderden kilometers naar Wisconsin te reizen om haar man te ontmoeten, die al enkele jaren in een mijn werkt en volgens de legende daarbij stinkend rijk is geworden. De belofte van een beter leven voor haarzelf en haar zoon drijft haar om de gevaarlijke reis door een chaotisch Amerika te maken, en om te ontsnappen aan bandieten en inboorlingen sluit ze zich aan bij de gehavende halfinheemse en verslagen man Isaac, die al snel zo ruw blijkt te zijn als maar kan, maar met een talent voor het doden van mensen.

American Primeval is, net als The Revenant, een smerige, ellendige, harde en donkere dwarsdoorsnede van de Amerikaanse geschiedenis, waarbij relatief oppervlakkige karakterportretten worden vermengd met ondraaglijke hoeveelheden buitensporig geweld op een manier waarvan ik besef dat sommigen 'verdovend' of 'hersendood' zullen noemen. Ik ben echter niet een van hen. Ik waardeer dit historisch nauwkeuriger beeld van het 19e-eeuwse Amerika dan het helder verlichte en elegante beeld dat we in de loop der jaren in alles van Silverado tot Tombstone hebben gekregen, ook al overdrijven Mark Smith en Peter Berg zeker gedeeltelijk de geconcentreerde ellende van het leven in deze periode.

De oorlog tussen kolonisten en inboorlingen woedt, net als de oorlog tussen cultuur en religie, en voor degenen die geen partij kiezen, het leven als een outlaw in een tijd waarin voedsel, medicijnen en recht en orde acuut schaars waren. Taylor Kitsch is strak, rustig gekweld, maar dodelijk capabel als Isaac en Betty Gilpin is sterk maar kwetsbaar als Sara in een miniserie waar ik echt van heb genoten. Een beetje meer genuanceerde verhalen met minder claustrofobische beelden zou geen kwaad hebben gekund, maar over het algemeen voelt dit als The Revenant in de vorm van een tv-serie en ik ben niet van plan dat aanbod af te wijzen.