Andor heeft de beste start van een Star Wars-show tot nu toe

Ik weet niet zeker of ik mezelf nog een Star Wars-fan mag noemen. Natuurlijk ben ik dol op de eerste zes films en sommige van de literatuur en animatieseries die we rond die tijd kregen, maar de afgelopen zeven jaar zijn ruw geweest. De nieuwe films waren op zijn best oké en de shows hebben geprobeerd hun theatrale en voorspelbare verhalen te verbergen achter een overvloed aan fanservice en / of schattige wezens. Misschien ben ik gewoon oud geworden en moe geworden van de versleten formule... Of misschien had ik Andor gewoon nodig.

Want de eerste vier afleveringen van wat je een prequel-serie van Rogue One: A Star Wars Story kunt noemen, zijn de beste die ik in tien jaar uit Star Wars heb gezien. Dit kwam van een man die dacht dat een van de slechtste delen van de film Cassian Andor was. Diego Luna die probeerde om ijskoude rebel te mengen met Han Solo's charme en humor paste gewoon niet bij hem noch Rogue One, daarom maakten de eerste twee afleveringen van Andor me zorgen. De eerste delen laten het lijken alsof de show hetzelfde recept volgt als de anderen met een antagonist die cassian en crew alleen maar het leven van Cassian en crew ellendig wil maken, een plot dat je al honderd keer eerder hebt gezien en een aantal rare flashbacks die proberen bepaalde personages sympathieker te maken. Gelukkig wordt het elke minuut en elke aflevering beter.

De dingen beginnen echt wanneer Cassianus, zonder iets te spoilen, besluit een kans te wagen op iets nieuws en te zien krijgt wat er echt gebeurt in dit sterrenstelsel. Het achterlaten van zijn oude leven leidt er ook toe dat de show een aantal Star Wars-tropen verlaat. Vrijwel elk aspect begint fris en unieker aan te voelen. Minimaal gebruik van visuele en speciale effecten, minder overdreven futuristische kleding, diepere en minder voorspelbare personages waarvan we het lot niet kennen, verkenning van overlevering en plaatsen waar we nog niet veel over hebben gehoord en wat over het algemeen een meer rauwe kijk op Star Wars is, hebben mijn ogen meestal aan het scherm gekluisterd gehouden - iets dat slechts kleine delen van de andere shows zijn gelukt. Net als Rogue One is Andor op zijn best als het iets nieuws en anders probeert.

Dit geldt ook voor het acteerwerk. Mr. Luna is veel boeiender en interessanter wanneer hij een donkere, mysterieuzere kant van Cassianus mag laten zien, terwijl Stellan Skarsgård een personage speelt waar ik nog geen beslissing over kan nemen - op een goede manier. Hoewel zowel het plot als sommige scènes nog steeds af en toe vervallen in oude gewoonten en tropen, voelt al het andere als een realistischer oorlogsverhaal met echte inzet.

Vertel me echter nooit de kansen, want het feit dat grote delen van de eerste twee afleveringen op hetzelfde oude recept vertrouwen als de andere shows met een "grappige" droid, saaie antagonist en wannabe-drama, maakt me enigszins bezorgd dat aflevering drie en vier misschien gewoon lucky shots waren met hun nieuwe kijk op dingen. 50/50-kansen zijn de laatste tijd niet bepaald in mijn voordeel gegaan op het gebied van Star Wars-producten, maar de beste delen van Andor tot nu toe laten zien dat deze crew weet hoe ze dingen moet opleuken. Rogue One: A Star Wars Story heeft een van de beste eindes in een Star Wars-product tot nu toe, dus ik hoop dat dit positieve traject doorgaat en dat de vele Bothans die stierven om ons deze informatie te brengen, dit op een zeer vermakelijke manier doen. Als ze het op een manier doen die vergelijkbaar is met aflevering drie en vier, is het de moeite waard geweest.