Anno 117: Pax Romana Preview - We hebben Rome in een dag gebouwd (en hadden geen geld meer)

Als je terugdenkt aan het Romeinse Rijk - en blijkbaar doen velen van ons dat van tijd tot tijd - denk je vaak aan de moord op Caesar, gladiatorengevechten of een centurio die gekleed is voor oorlog. Evenzo richten de vele games die zich in dit tijdperk afspelen, zoals Ryse: Son of Rome en Rome: Total War, zich vaak op conflicten en dramatische intriges in het hart van het rijk.

Het aankomende strategiespel Anno 117: Pax Romana heeft een andere aanpak. Zoals de naam meer dan doet vermoeden, hebben de ontwikkelaars van Ubisoft Mainz ervoor gekozen om zich te concentreren op een meer vredige en stille periode. Pax Romana, de tijd van 27 v.Chr. tot 180 n.Chr., wordt beschouwd als de Romeinse Gouden Eeuw. Het machtige rijk omvatte het hele Middellandse Zeegebied en de steden kenden een ongekende welvaart en politieke stabiliteit. In lijn met het DNA van de Anno -serie, gaat de aankomende game daarom meer over het bouwen en ontwikkelen van je eigen stad in plaats van het vernietigen van je buren.

In onze preview landen we op een idyllisch en afgelegen eiland in de fictieve provincie Latium, ver van het machtscentrum in Rome. Gelukkig zijn we geen arme schipbreukeling Robinson Crusoe die alles vanaf nul moet opbouwen. Nee, we zijn een jonge en ambitieuze gouverneur met een tas vol glimmende denarii en onze schepen zijn volgeladen met arbeiders. Het doel is simpel. Het lang verlaten eiland moet worden omgetoverd tot een moderne Romeinse stad - koste wat het kost.

De allereerste taak is het plaatsen van onze prachtige gouverneursvilla. Onze adviseur stelt voor dat we de villa ver van de kust bouwen, want zelfs in de Pax Romana is er nog steeds oorlog in overvloed, en het is niet ondenkbaar dat vijandelijke schepen op een dag op onze kusten zullen landen, zodra de trainingsmissies zijn voltooid. Ik kies er dan ook voor om de villa te verschuilen achter een groot bos, terwijl een grote bergketen voor geruststellende beschutting zorgt. De beschermende bomen worden echter al snel gekapt, want ik krijg meteen de opdracht om een houthakker en een zagerij te bouwen. Er wordt vooruitgang geboekt.

Ik leer al snel dat het hebben van efficiënte productieketens de sleutel is in de gedetailleerde stedenbouwer. Faciliteiten voor de winning van natuurlijke hulpbronnen, zoals mijnen, visserskampen en velden, moeten zich in de buurt bevinden, niet alleen van de hulpbronnen in kwestie, maar ook van de relevante productiefaciliteiten zoals gieterijen, zoutziederijen en bakkerijen. Al deze faciliteiten moeten ook met elkaar worden verbonden door kleine onverharde wegen, zodat zowel verwerkte goederen als hulpbronnen naar magazijnen en handelsstations kunnen worden vervoerd.

In het begin is het gemakkelijk genoeg, maar naarmate ik meer begin te produceren, neemt de complexiteit toe. Als onervaren speler - zowel wat betreft de Anno -serie als het genre zelf - waardeer ik de goed ontworpen interface die gebouwen groepeert op basis van de producten die ze produceren. Als ik een tuniek wil maken, klik ik gewoon op het item en via een nieuw pop-up menu kan ik zowel een hennepveld maken voor de grondstoffen als een spinner voor de verwerking. Vooral tegen het einde van de preview, waar ik complexere goederen en bouwmaterialen zoals zeep, sandalen en cement produceer, is deze groepering welkom.

Tot nu toe heb ik de belangrijkste aspecten van het bouwen van een stad genegeerd - de arbeiders zelf. Zonder sterke handen en slimme geesten gebeurt er niet veel in je Romeinse provincie. Helaas heb ik niet alleen in dit artikel mijn burgers een beetje verwaarloosd; Het gebeurt ook tijdens mijn preview-sessie. Om te beginnen bouw ik simpelweg te weinig huizen en krijg ik al snel te maken met een enorm tekort aan arbeidskrachten. Dus bouw ik haastig een aantal eenvoudige woningen en bouw ik ook herbergen en markten om de kwaliteit van leven enigszins te verbeteren.

Dat laatste, de kwaliteit van leven, is essentieel. Niet alleen om de burgers tevreden te houden, zodat ze productief zijn en niet in opstand komen, maar ook omdat het mogelijk is om individuele huishoudens te upgraden van liberti (bevrijde slaven of lagere klasse) naar plebeia (middenklasse) wanneer aan alle relevante behoeften is voldaan. Met burgers van het tweede niveau kun je een reeks complexere producten produceren, zoals brood, vazen en sandalen, maar ook tempels, bibliotheken en schepen bouwen voor verkenning en handel.

Nadat ik mijn stad langzaam had uitgebreid en een goede mix van werknemers voor de verschillende beroepen had gekregen, stuitte ik op een beetje een wegversperring. Ik wil de meest geavanceerde werknemers aantrekken: de wetenschappelijke experts en bekwame meesters die nodig zijn om cement te maken en wijn te produceren. Om dat te doen, moet ik de middenklasse tevreden stellen met luxegoederen zoals olijfolie of vazen. Mijn eiland heeft echter noch de grond voor olijfgaarden, noch de hars die nodig is voor geavanceerd aardewerk.

Tot nu toe heb ik nauwelijks gemerkt dat er een kleine mini-kaart linksonder in het scherm staat, waarop duidelijk te zien is dat mijn eilandje maar een klein deel is van een grotere archipel. Maar nu kun je er niet omheen. Ik moet uitvaren en naar - zo niet verre kusten - dan toch naar de naburige eilanden gaan.

Handel en diplomatie zullen ongetwijfeld een grote rol spelen in het volledige spel, maar ik heb alleen mijn tenen kunnen onderdompelen. Verschillende van de pictogrammen voor handelen bestaan uit onvoltooide tijdelijke aanduidingen, en mijn adviseurs, die me door de meeste aspecten van het spel hebben geleid, zijn opmerkelijk stil op dit punt. Dat gezegd hebbende, ik heb niet voor niets naar zowel Wall Street 1 als 2 gekeken, dus het lukt me uiteindelijk om wat overtollig hout te ruilen voor een reeks uitgebreide vazen.

Met geïmporteerde luxegoederen op de lokale markten kan ik nu de hoogopgeleide burgers aantrekken die ik nodig heb om de volgende stappen te zetten. Ik begin met het planten van wijngaarden, bouw een betonmixer en beloon mezelf zelfs voor een goed uitgevoerde klus met een toevoeging aan het landhuis van mijn gouverneur, waardoor ik specialisten kan inhuren die verschillende voordelen bieden.

Het is de oplettende lezer misschien opgevallen dat ik tot nu toe niets over de economie heb gezegd. Daar is een reden voor. Vanaf het eerste moment heeft mijn stad een tekort aan geld gehad, en royale leningen van mijn vrienden in Rome en een gouverneur op een naburig eiland hebben de onvermijdelijke ramp alleen maar kunnen vertragen. Ja, het is me gelukt om in één dag een Romeinse provincie op te bouwen, maar ik heb ook de economie getankt. Ondanks een goede tutorial en een goed ontworpen interface is Anno 117: Pax Romana nog steeds een behoorlijk moeilijk spel, en ik weet zeker dat ervaren spelers opgelucht zullen zijn te weten dat er genoeg uitdaging is.

Mijn vier uur als Romeins gouverneur waren behoorlijk stressvol, ondanks het soms trage tempo en de idyllische omgeving. Dit had niet alleen te maken met geldkwesties, maar ook met de vele voor- en nadelen die je bij elke beslissing voortdurend moet afwegen. Zo leek het in eerste instantie een goed idee om smederijen en fabrieken in de buurt van woonwijken te plaatsen, maar bleek het behoorlijk slecht voor de brandveiligheid.

Toen de huizen niet in brand stonden, kwamen de arbeiders in opstand in (begrijpelijk) protest tegen mijn niet al te succesvolle regime. Het hielp niet dat ik - vanwege de eerder genoemde economische uitdagingen - consequent voorrang had gegeven aan kortetermijninkomsten boven het welzijn van mijn burgers toen mijn adviseurs me confronteerden met dilemma's en politieke beslissingen, wat vrij regelmatig gebeurde.

Dit soort dilemma's zijn één manier waarop het spel voortdurend roet in het eten gooit en je scherp houdt. Een andere manier is door middel van missies die je op de kaart kunt vinden. Ik redde een jongeman van piraten door ze om te kopen met goederen (hij werd later mijn adviseur in de villa), en door als veerman en postbode voor enkele hooggeplaatste burgers te werken, verbeterde ik mijn diplomatieke betrekkingen met de naburige eilanden.

Er is zelden een rustig moment in het leven van een Romeinse gouverneur, maar ik zou je toch aanraden de tijd te nemen om je omgeving te bewonderen. Anno 117: Pax Romana heeft een prachtige presentatie die voldoet aan Ubisoft's gebruikelijke aandacht voor detail. Karakterportretten zijn bijvoorbeeld expressief en vinden de juiste balans tussen realisme en stripboekstijl, hoewel ik graag wat meer afwisseling had gezien. Wellicht wordt dit in de uiteindelijke release verbeterd.

Ik was aangenaam verrast door de vele details en de subtiele humor die je opmerkt als je vanuit vogelperspectief inzoomt op het individuele huishouden of de burger. Een arbeider wiens huis in brand stond, riep bijvoorbeeld uit: "Ik brand als de Olympische fakkel", terwijl een ander droogjes verklaarde: "Ze zeggen dat elke weg naar Rome leidt, maar ik ga nergens heen" (ik was vergeten zijn huis met wegen te verbinden met de rest van de stad).

Als je echt één wilt worden met de mensen, kun je zelfs op een sneltoets drukken en het bruisende leven van je stad bekijken vanuit een first-person perspectief op straatniveau. Maar onthoud: houd uw financiën in de gaten!

Hopelijk kun je voorkomen dat ik mijn fouten herhaal wanneer Anno 117: Pax Romana later dit jaar uitkomt voor Xbox Series S/X, PS5 en pc.