armor

Een vader en zoon werken als beveiligers en vervoeren geld in een gepantserde vrachtwagen. De zoon is een eenvoudige man met een zwangere vrouw, een persoon die een beetje neurotisch is en zich zorgen maakt over alles en niets, terwijl de vader een alcoholist is die zijn nieuwe vrouw en jonge kind verloor bij een auto-ongeluk. De tragedie zorgde ervoor dat hij terugviel in de fles, waardoor hij moeite heeft om het hoofd boven water te houden en zijn verslaving de baas te worden. Dan, tijdens een standaardlevering, komen de vader en zoon een groep voormalige soldaten van de speciale strijdkrachten tegen die overvallers zijn geworden, die achter de lading aan zitten die ze vervoeren, die ze koste wat kost willen pakken.

Het is in veel opzichten ronduit tragisch wanneer oude, populaire sterren, en in dit geval zelfs filmiconen als Sylvester Stallone (en Arnold Schwarzenegger, en Clint Eastwood, en anderen), niet lijken te beseffen dat hun leeftijd hen ongepast maakt om voor de camera rond te schuifelen als een schaduw van hun vroegere zelf. In mijn wereld is dit ronduit onwaardig, iets waar armor heel erg bewijs van is.

Stallone is 78 jaar oud. Hij heeft zijn lichaam in de loop der jaren gemarteld met waaghalzerige stunts, steroïden, operaties en alles daartussenin, waardoor hij er net zo oud uitziet als hij nu is. Sly kan nauwelijks meer rechtop lopen. Hij worstelt om een automatisch geweer vast te houden zonder dat het eruit ziet als een puinhoop, hij scheldt (meer dan ooit) als hij spreekt, en slaagt er dus niet in om te proberen een grijze, dodelijke, hardcore beroepscrimineel met enige vorm van geloofwaardigheid af te schilderen. Het lijkt erop dat het bejaardentehuis om de hoek op een gewone dinsdagmiddag hun oudste bewoner als dief heeft vrijgelaten.

Sly en zijn dieven worden geconfronteerd met het vader- en zoonduo (we komen nooit achter hun namen) op een oude roestige, verlaten brug in de middle of nowhere terwijl ze proberen in te breken in de kogelvrije vrachtwagen. Hier begint wat regisseur Justin Routt duidelijk bedoeld had als een zenuwslopend, nagelbijtend verhaal over druk, stress en harde mannen die moeilijke dingen doen. De vader en zoon sluiten zich op in de vrachtwagen terwijl Stallone en zijn trawanten duizenden kogels uit hun aanvalsgeweren afvuren, wat er uiteindelijk alleen maar toe leidt dat ik als kijker getuige ben van op CGI gebaseerde mondingsflitsen en treffers die eruitzien alsof ze in Microsoft Word zijn gemaakt terwijl de geharde overvallers meer gezichten trekken dan een circusclown.

Dit gaat een uur of zo door, en ook niet meer dan dat gebeurt. Stallone probeert een praatje te maken met de vader en zoon en zegt een paar stoere dingen zoals dat ze "gebakken" zijn en moeten opgeven, terwijl de vader in de vrachtwagen (Jason Patric) in natura antwoordt dat hij een ex-politieagent is die hard en veerkrachtig is en dat hij en zijn zoon nooit zullen opgeven. En zo gaat het maar door, een goed half uur (of langer). Dan eindigt de film op de meest abrupte manier die ik denk dat ik het hele jaar heb gezien, en het is vrij gemakkelijk om te concluderen dat dit de slechtste film van het jaar tot nu toe is. Ik las dat Stallone $ 10 miljoen verdiende voor zeven uur werk in deze film, en hoewel dat op zijn eigen manier indrukwekkend is, is het ook een belachelijk voorbeeld van hoe we tegenwoordig een van de grootste actiesterren van de cinema behandelen.

Wat je ook doet, en hoe opwindend je een gebogen, onduidelijke 78-jarige ook vindt die zijn ogen sluit als hij losse flodders afvuurt, kijk in geen geval naar armor. Überhaupt. Sterker nog, je zou moeten vergeten dat deze film überhaupt helemaal bestaat.