Atlas Fallen

In maart had ik de kans om als een van de eersten de actie en verkenning van een desolate wereld te ervaren die Deck 13 in Atlas Fallen heeft gecreëerd. Vanaf die eerste ervaring bleef ik achter met een bittere nasmaak en een serieuze bezorgdheid over de game, dus ik ademde iets gemakkelijker toen de studio een vertraging van enkele maanden aankondigde om de titel op te poetsen. Veel van de problemen die ik destijds meldde (zoals de onhandige gevechten of de beweging die zo lijkt op de beruchte Forspoken) zijn weliswaar veranderd (ten goede). Maar tegelijkertijd, met de volledige versie van het spel, zijn er enkele andere schaduwen opgedoken op het zand van Atlas die mijn frons niet kunnen verdrijven.

Toch ga ik beginnen met wat misschien wel de grootste kracht van Atlas Fallen is: het verhaal. Deck 13 heeft veel moeite gestoken in het bouwen van een wereld vol bezienswaardigheden en spectaculaire plekken om op het zand te surfen (wat geweldig en beter is bereikt dan in het spel van Square Enix), en ze hebben het ook een enorme hoeveelheid achtergrondverhaal gegeven. Elke regio, nederzetting en zelfs veel van de NPC's hebben een stukje achtergrondverhaal dat hen persoonlijkheid en geloofwaardigheid geeft, en dat is iets dat ik (als fantasy-liefhebber) echt waardeer. De centrale kern, ondanks dat het het meest voorkomende cliché van een epos is, heeft een zekere haak.

In de wereld van Atlas regeert een wrede god genaamd Thelos over de mensheid, die hij onderworpen houdt door in mijnen te werken op zoek naar specerijen, een vreemde bron van macht. Uit dat kruid komen ook de grootste gevaren voort die tussen het desolate zand op de loer liggen: de Wraiths. Entiteiten van verschillende vorm en macht die over de wereld zwerven en iedereen aanvallen die ze ontmoeten. Het is 10 jaar geleden dat de laatste mensen weerstand boden, de ridders van Bastengar, werden weggevaagd door de macht van de god en zijn belangrijkste kampioen, de Thousand Year's Queen, maar er is nog steeds een sprankje hoop. We beginnen ons avontuur als een Nameless One, een van de talloze slaven die door de dienaren van de god Thelos in dienst zijn om het kostbare kruid te extraheren en te vervoeren naar de hoofdstad van Atlas, die, wanneer hij in een zandstorm naar een zekere dood wordt gestuurd, de Gauntlet ontdekt, het legendarische wapen om de Wraiths en de vurige God zelf het hoofd te bieden. Het item bevat ook een stem van Nyaal, een entiteit die een antagonist lijkt te zijn van de dominante godheid, die ons aanmoedigt om tegen hem op te staan en ons los te maken van zijn ketenen.

Vanaf hier begint een grote reis door vier halfopen regio's waar we de bevolking zullen helpen met hun problemen terwijl we proberen de gefragmenteerde Gauntlet opnieuw op te bouwen en haar verloren krachten terug te winnen. Dit laatste is het belangrijkste doel, en met elk aangevuld stuk van het accessoire krijgen we vaardigheden om sneller te bewegen, te springen en ons verder door de lucht te stuwen en nieuwe paden door het zand te openen. Ik denk dat het een goed aandachtspunt is, want beweging is ook een van de leukste dingen om te doen in Atlas Fallen. Er zijn enorme kloven die landmassa's scheiden zoals eilanden, en we zullen moeten verkennen totdat we elk fragment vinden en ze op een aambeeld herstellen (een punt dat ook dient als een snelle hub om vaardigheden en uitrusting te upgraden, en als een snel reispunt). Deze verkenningsbeweging is iets verbeterd sinds de test van maart, en ik ben blij te kunnen zeggen dat, hoewel er nog steeds enkele "robotachtige" sprongen zijn, het laatste gevoel werkt en je uitnodigt om over de hele wereld te bewegen.

Natuurlijk betekent het zoeken naar scherven omgaan met hun bewakers en alles daartussenin. Wraiths zijn behoorlijk taaie vijanden (althans tijdens de vroege stadia van het spel), dus elke confrontatie vereist een bepaalde hoeveelheid vaardigheid en niet alleen herhaaldelijk op de aanvalsknop tegen hen drukken. Hun variëteit, zowel in ontwerpen als aanvallen, is meer dan voldoende, en er zijn er een paar die je echt aan de touwen zullen zetten elke keer dat je ze tegenkomt. Het systeem put, zoals ik al eerder zei, zwaar uit God of War, met normale en sterke aanvallen, een parry en uitrusting die modifiers toevoegt aan onze statistieken of vaardigheden.

Dit punt, de aanpassing van onze vechtstijl, is misschien wel het meest authentieke aan Atlas Fallen, want hoewel het opnieuw is gebaseerd op de vaardigheden van Kratos in de titel van 2018, zijn er hier ook veel meer opties beschikbaar, sommige ontworpen om de coöperatieve ervaring te benutten die zo werd benadrukt in de presentatie. Je hebt meer dan 100 vaardigheden (of essence shards), verdeeld tussen actief en passief, omgaan met aanval, verdediging en gezondheidsherstel. Je kunt ze vinden tijdens het verkennen van de wereld of het verslaan van vijanden, en je kunt ze ook maken door middel van recepten met behulp van de crafting-materialen die ook het pantser upgraden. En het beste is dat je ze kunt verwisselen en op elk moment verschillende builds kunt maken vanuit het menu. Als je solo speelt, kun je het beste de rood gemarkeerde gebruiken (aanval versterken), maar als je met een bondgenoot speelt, is het misschien een goed idee om wat blauwe of gele toe te voegen voor de verdediging en gezondheidspunten in een gebied te herstellen.

Hoewel elke regio zijn eigen bioom heeft en verschillende manieren om zich door de omgeving te verplaatsen, zijn de nevenactiviteiten uiteindelijk uiterst generiek en enigszins schaars, er is hier geen risico of innovatie. Terwijl we over de kaart bewegen, verschijnen er interessante punten waar we typische arena-gevechtsmissies moeten uitvoeren, elitevijanden moeten verslaan, wachttorens moeten activeren of kisten moeten vinden in "schatkaart" -missies. Er is geen enkel ding dat we nog niet eerder hebben gezien 'ad nauseam', en gezien het feit dat de zijmissies net zo generiek zijn (ja, we hebben ook een missie om 10 items verspreid over de stad te verzamelen om knutselmaterialen te krijgen). Dat, en het feit dat alle lore en achtergrondverhaal snel wordt achtergelaten door de gecomprimeerde hoofdverhaallijn, betekent dat de magie een beetje verloren gaat.

Natuurlijk zijn er ook kleine bugs in gevechten. Sommige bewegingen voelen onnatuurlijk aan, er zijn botsingsfouten en nevenactiviteiten zoals het afstrepen van punten in een lijst. Maar al deze kunnen worden opgelost in een release patch. Er zijn ook timingfouten (en zelfs verkeerde lijnen) in de dialogen en filmische scènes. Dit was serieus, want er waren bepaalde momenten in het verhaal waar ik me verloren voelde door deze fouten (die gedurende de hele game voorkomen) en me uit de toch al fragiele gameplay-loop haalden.

Ik waardeerde dat het spel een "kort" verhaal is volgens de normen van vandaag. En ondanks dat Deck 13 zegt dat de game ongeveer 15-20 uur duurt om te voltooien, heb ik de credits op mijn PS5 in minder dan 12 uur gezien. Het is een verhaal dat je een paar uur plezier zal geven, maar ook niet al te memorabel zal zijn.