Avatar: Frontiers of Pandora

Avatar is anders dan al het andere op het gebied van entertainment. Ondanks dat er maar twee films met bronmateriaal zijn, voelt het alsof iedereen de sci-fi-serie van James Cameron kent, herkent en ervan houdt. Er is ook een verwachting van de franchise die verder gaat dan al het andere in een creatief medium. Om een vrij nieuwe IP de eerste en derde best scorende film aller tijden te laten zijn, verwachten mensen grootsheid van de wereld van Avatar. Dus toen werd aangekondigd dat Ubisoft Massive en Cameron's Lightstorm Entertainment samenwerkten aan een volledig unieke videogame met een groot budget die zich afspeelt in het Avatar-universum, duurde het niet lang voordat mensen begonnen te anticiperen en hun hoop en verwachtingen voor deze game op te bouwen.
Maar Ubisoft deed iets dat weinigen waarschijnlijk hadden verwacht. De Franse uitgever liet het spel tot dit jaar nauwelijks zien. Onnodig te zeggen dat velen zich hierdoor afvroegen waarom. Maar toen we de gameplay zagen en zelf aan de slag gingen, ontdekten we dat dit waarschijnlijk komt door de connecties en overeenkomsten die Avatar: Frontiers of Pandora deelt met Far Cry, een gameserie waar mensen een beetje moe van beginnen te worden vanwege het voorspelbare en zeer conservatieve formaat. De grote vraag is natuurlijk of de wondere wereld van Pandora genoeg doet om de anders te bekende Far Cry-opzet naar een hoger niveau te tillen?

Avatar: Frontiers of Pandora neemt spelers mee naar een geheel nieuw deel van de buitenaardse maan. De game speelt zich af in de Western Frontier en draait helemaal om het herontdekken van je Na'vi-wortels, door op reis te gaan als een jonge krijger die zijn jeugd in de val heeft gelokt en wordt getraind door de binnenvallende menselijke RDA-factie om uiteindelijk te worden gebruikt als wapens tegen de inheemse bevolking van Pandora. Het is in feite hetzelfde verhaal dat de originele Avatar probeerde te vertellen, behalve dat in plaats van dat de hoofdpersoon een mens in een Avatar-lichaam is, je een echte Na'vi bent die is geïsoleerd en afgesneden van hun eigen wereld en erfgoed.
De verhaallijn werkt, maar het is niet bepaald de belangrijkste drijfveer voor deze game. Je volgt gebeurtenissen die je door de drie belangrijkste biomen van de Western Frontier voeren om verschillende clans en Na'vi-krijgers te ontmoeten, terwijl je samenwerkt met 'goede' mensen om de planeet te beschermen tegen de destructieve inspanningen van de RDA. Het is een verhaal dat zorgeloos inpast, maar het durft ook nooit echt te verrassen. In plaats daarvan verwacht de game dat je verkenning en ervaring in de open wereld van Pandora de belangrijkste wow-factor is.

In het verleden, toen ik in de zomer wat gameplay te zien kreeg, beschreef ik Frontiers of Pandora als Mirror's Edge meets Far Cry. In gameplay-zin is dat zo'n beetje goed. Maar die algemene mening mag geen afbreuk doen aan hoe geweldig deze game aanvoelt om te spelen. Pandora is een grote wereld met veel verticaliteit, en het klim- en bewegingssysteem is ongelooflijk goed ontworpen en stelt je in staat om de wereld als één grote speeltuin te behandelen. Bij de gevechten daarentegen draait alles om het gebruik van je krijger van twee werelden om bedreigingen te overwinnen. Tussen traditionele Na'vi-wapens die geweldig zijn voor preciezere en sluipende aanvallen, tot RDA-vuurwapens en explosieven voor als het harig wordt, zijn de gevechten verrassend diep en uitdagend wat dat betreft.

Hoewel Frontiers of Pandora er misschien uitziet als een Far Cry-game, speelt het in de praktijk niet echt zo. Dit is geen titel waarin je kunt rennen en schieten en elk probleem kunt opblazen. Als je het probeert, ga je dood. Deze game vraagt je om te leunen op de vaardigheden en capaciteiten van Na'vi-krijgers om te sluipen, geruisloos uit te schakelen en zelfs RDA-technologie te gebruiken om systemen te hacken om bedreigingen te overwinnen. Met een heleboel vaardigheidsbomen boordevol extraatjes die de verschillende elementen van hoe je Na'vi werkt verder verbeteren, kun je echt een speelstijl uitbouwen die past bij de manier waarop je het avontuur wilt benaderen.

Toch zit er een addertje onder het gras. Want hoewel de kerngameplay en de fundamenten ervan werken, zijn het ontwerp van de zoektocht en de activiteiten in de open wereld ongeveer net zo Ubisoft als maar kan. Wat ik bedoel is dat er van je wordt verwacht dat je door de brede open wereld reist om RDA-bases uit te schakelen (die vaak kopieën van elkaar zijn) en om te communiceren met een hele reeks verzamelobjecten. Sommige hiervan zullen je gezondheid op permanente basis marginaal verbeteren, terwijl andere deel uitmaken van verzamelmissies, of te maken kunnen hebben met het helpen opruimen van de omgeving, of zelfs om extra vaardigheidspunten te verwerven. Het punt is dat na een paar uur de wereld te hebben verkend, de aantrekkingskracht van het reizen tussen markeringen op de wereldkaart afneemt, en in plaats daarvan blijf je onsamenhangend achter met hoe je je tijd moet besteden aan het simpelweg volgen van de hoofdmissielijn. Natuurlijk zijn er zijmissies om te verkennen, maar verwacht hier niet dat je versteld zult staan van brede en uitgestrekte zijverhalen. Ze zijn meestal vrij eenvoudig en dienen om de duur van het spel te versterken.

Maar hier is het ding, ondanks het nogal elementaire gameplay-ontwerp dat vaak te zwaar leunt op bekende Ubisoft open wereld-tropen en verkenning die afhankelijk is van het vermogen en de wens van de speler om buiten de gebaande paden te dwalen, slaagt Frontiers of Pandora erin om dat gevoel van ontzag en verwondering vast te leggen dat er altijd in is geslaagd om uit te blinken met deze franchise. Ook al zijn er maar twee films met bronmateriaal om op voort te bouwen, Pandora voelt direct herkenbaar en huiselijk aan. Dat eerste moment waarop je de open wereld instapt en de frisse lucht van Pandoran opsnuift, of wanneer je voor het eerst een nieuw groot bioom bereikt dat je doet beseffen hoe uniek en gevarieerd deze buitenaardse maan werkelijk is, het is een ervaring en emotie die ongeveer zo Avatar is als het maar kan krijgen. Massive's enorme inspanning om deze wereld levend, levendig en uniek te laten voelen, kan niet onopgemerkt blijven. Frontiers of Pandora is een open wereld zoals ik nog nooit eerder in een videogame heb gezien. Natuurlijk, het ontwerp en de activiteiten van de zoektocht hadden meer tijd in de oven kunnen gebruiken of meer creatieve handen achter zich, maar dit alles doet niets af aan het feit dat Pandora je verbijstert, verbijstert, inspireert en vervult met hetzelfde gevoel van kinderlijke verwondering dat we allemaal voor het eerst hebben ervaren toen Avatar in 2009 in de bioscopen opende. Oh, en het is ook een enorme wereld, dus je zult niet zonder dingen komen te zitten.

De nostalgische emoties worden versterkt wanneer de hele Avatar-ervaring in werking treedt. Wanneer je zwevende bergen beklimt om een band op te bouwen met je Ikran en de tribale en atmosferische muziek begint te spelen, is het meesterlijk en ontzagwekkend. Wanneer je de vlaktes bereikt en de dichte jungle wordt ingeruild voor grote open en weelderige velden waar de wind door je haren waait en het groene gras ritselt, maken de ingewikkelde details van de wijdere omgeving Frontiers of Pandora zo'n opmerkelijk spel om te spelen. Maar het moet gezegd worden dat dit het kader is dat Cameron in de twee films heeft uiteengezet, dus deze emoties zijn niet bepaald uniek. Helicoradian planten zien intrekken als je in de buurt komt, Fan Lizards subtiel door de lucht zien zweven, het is allemaal erg spannend om in first-person te ervaren, maar als je de originele film hebt gezien, heb je al deze magische scènes al van tevoren verwerkt samen met Jake Sully.

Er is veel meer goed dan slecht in dit spel. Glijden door de wolken op een Ikran, enorme wezens zo humaan en snel mogelijk neerhalen, RDA-technologie van kolossale omvang breken en verpletteren. Het is allemaal grondig en authentiek Avatar en Massive heeft in dit opzicht geen slag gemist. Toch zijn er andere onderdelen dan het quest-ontwerp en de activiteiten in de open wereld die niet passen. Waarom deze game een gelaagd buitsysteem nodig had, verbijstert me. Waarom uitrusting, items en middelen een zeldzaamheidsfactor moeten hebben, is mij een raadsel, omdat het lijkt alsof het alleen aanwezig is zodat Massive je kan dwingen om op zoek te gaan naar de perfecte versie van een fruit- of dierenhuid die je nodig hebt om de prachtige versie van dat pantserstuk te maken waar je naar op zoek was. Combineer dit met stealth die vrijwel onmiddellijk mislukt (als je een pijl van 100 meter afstand mist, weet de RDA op de een of andere manier meteen precies waar je bent...), en dan de (weliswaar minder dan verwachte) prestatieproblemen, die grotendeels draaien om texturen en objecten die opduiken en personagemodellen die verdwijnen, en je krijgt een game die wordt ondersteund door zijn werkelijk opmerkelijke wereldontwerp en kerngameplay, en vervolgens tegengehouden door bijna elke andere factor.

Avatar: Frontiers of Pandora heeft veel te bieden, en alleen al daarom zou het spel gevierd moeten worden. Als je dol bent op of gewoon geniet van de sci-fi-wereld van Cameron, zul je je tijd in deze actie-avonturentitel waarderen. Maar als je hoopte dat je de impact en het talent van Massive zou zien doorschijnen en nieuwe, unieke en baanbrekende mechanica en systemen zou introduceren, zul je erg teleurgesteld zijn. Avatar: Frontiers of Pandora is een leuk en echt, echt mooi spel, een spel met een zeer hoge aandacht voor detail in hoe zijn wereld wordt aangeboden, maar verder kan het een beetje hol zijn.