Het is best een goed jaar geweest voor horrorgames, want we hebben een breed scala aan titels van gevestigde franchises en ook nieuwe originelen gehad. Er zijn tal van traditionele survival-horrors geweest om angstaanjagende avonturen te springen, en ook een heleboel verhalende projecten uit de catalogus van Supermassive. We hebben zeker geen honger naar horrorgames in 2024, maar tegelijkertijd is het beste dat dit jaar te bieden heeft een remake en dat schept ook een precedent voor het soort jaar dat dit is geweest.
Ik was aan het gooien om in plaats daarvan de remake van Until Dawn op deze plek te zetten, omdat ik niet denk dat een van de games in de catalogus van Supermassive dit jaar te ver uit elkaar liggen. Natuurlijk, Until Dawn heeft een beter en strakker verhaal en de opnieuw gemaakte beelden en filmische focus laten het er opvallend uitzien, maar het is ook een veel te duur product dat onnodig is gezien hoe het origineel nog steeds standhoudt. Vandaar dat ik in plaats daarvan The Casting of Frank Stone heb geselecteerd. Deze game voelt aan als de lethargische laatste adem van het nu te veel gebruikte formaat van Supermassive, maar dit doet niets af aan het feit dat het ook angstaanjagend en interessant is en voldoende spelerskeuze en keuzevrijheid heeft om het verhaal je eigen te laten voelen. Er zijn ongetwijfeld betere Supermassive games die er zijn, maar dit is nog steeds een van de betere horrorontwikkelaars ter wereld en dat geldt hier.
Met de first-person psychothriller van Pixelsplit die in maart wordt gelanceerd, is het gemakkelijk om het te vergeten in plaats van recentere releases, maar eerlijk gezegd zou Reveil de engste videogame van het jaar kunnen zijn. Voor het horrorgenre moet dat iets betekenen. Deze titel gaat helemaal over het duiken in de gebroken psyche van een verontruste man om te ontdekken wat er met zijn familie is gebeurd en hoe de griezelige Nelson Bros. Circus erbij betrokken is. Met duistere, griezelige paden om te volgen, stalkervijanden, snelle actie, angstaanjagende bedreigingen en zielverpletterende audio, is Reveil niet voor degenen die jammeren en ineenkrimpen bij minder griezelige horroraanbiedingen.
Ik wist echt niet zeker hoe A Quiet Place zich zou vertalen in een interactief videogameformaat, vooral een overlevingsspel met horrorelementen, maar de mensen bij Stormind Games slaagden erin deze taak met klasse te voltooien. The Road Ahead legt de meest briljante en angstaanjagende elementen van de A Quiet Place vast en versterkt het met niche en eigenzinnige gameplay-opties die betekenden dat je in het echte leven zo stil mogelijk moest blijven. Ja, het had beter kunnen zijn met een andere focus op omgevingskeuze en mechanische opstelling, maar wat betreft de taak om A Quiet Place game te leveren, heeft deze de klus met vlag en wimpel geklaard.
Als ik wat strenger en steviger was geweest over hoe ik remakes behandel in prijsgesprekken, was Still Wakes the Deep dit jaar misschien als beste uit de bus gekomen. In plaats daarvan schiet het een beetje tekort door de runner-up in deze categorie te zijn. De psychologische horror van The Chinese Room nam ons mee naar een instortend en vallend booreiland in de Noordzee voor de kust van Schotland in het midden van de jaren 1970 om ons te verkleden als een man die vecht om te ontsnappen en deze angstaanjagende beproeving te overleven, terwijl een vreemd wezen op hem jaagt en het booreiland gestaag nog verder vernielt dan te repareren. Als rennen voor je leven je favoriete onderdeel van horrorgames is (jij gek), dan is Still Wakes the Deep een absolute must-play uit de catalogus van 2024.
Geen verrassingen hier. Wanneer je een van de meest invloedrijke en geprezen survival-horrorgames aller tijden neemt, deze een echt opvallende en mooie grafische verbetering geeft, de AI en het gedrag van de vijand verbetert, een meer verontrustende wereld biedt om te verkennen, en vooral, de besturing herziet om ze het gevoel te geven dat ze in 2024 thuishoren, zijn er niet veel redenen waarom Bloober Team 's remake van Silent Hill 2 niet bovenaan deze lijst zou moeten staan. Er was een enorm potentieel en risico dat dit niet zou worden geleverd met dezelfde kwaliteit en standaard die van deze moderne klassieker wordt verwacht, maar de Poolse horrormeesters zorgden ervoor dat het werkte en serveerden een uitstekend eindproduct dat ons er tot op de dag van vandaag aan herinnert waarom de stad Silent Hill zo eng is en waarom Silent Hill 2 het horrorgenre helemaal heeft veranderd en opnieuw gedefinieerd.