Black Myth: Wukong

Na het actiefeest genaamd Stellar Blade dacht ik dat ik wel even klaar was met dit soort ervaringen. Ik had een pauze nodig. Nodig om weg te komen van het hectische stampen van knoppen en op het juiste moment weg te rollen. Het lot had echter andere ideeën en net zoals ik niet iemand ben die een opdracht afwijst, ben ik ook niet iemand die een uitdaging uit de weg gaat. Na het bekijken van de aftiteling van de onvergelijkbare Elden Ring, heb ik me gerealiseerd dat ik dit soort games echt kan spelen zonder controllers te vernietigen. Ik weet van tevoren dat ik gefrustreerd zal zijn, zelfs pissig, maar er zit iets heel moois in de uitdaging. Vooral als het goed is gedaan. Gelukkig is dat precies wat Black Myth: Wukong voor elkaar krijgt. Het is een soms delicaat evenwicht tussen opgeven en door willen gaan. Een mix van jezelf blootstellen aan marteling en een beetje waanzin. Want wie wil er nou zoiets meemaken? Het zijn juist deze factoren die het zo lonend maken.

In veel opzichten is juist deze acceptatie van de uitdaging een van de grootste sterke punten van het spel. Wanneer je na een grootse filmische introductie de hoofdpersoon in de maling neemt, heb je een lange reis voor de boeg. Gevuld met zoveel ervaringen, zowel in wat het spel schildert als in de emoties die het overbrengt. Gelegen in dichte bossen met prachtige vergezichten, wordt al snel duidelijk dat dit iets bijzonders is op het gebied van visuals. Het is een lust voor het oog in zijn puurste vorm en technisch ongelooflijk lekker. Er zijn kleine dingen die de illusie doorbreken, sommige texturen en effecten die je vertellen dat de machinerie werkt. Maar zo soepel als onze held beweegt en vecht, zo mooi zijn de omgevingen net zo mooi, wie ze ook zijn. Het is mogelijk om dit grotendeels alleen te ervaren vanwege de technisch hoge standaard van de beelden. Maar gelukkig zit er nog veel meer onder het verbluffende oppervlak.

De kwestie van een door de ontwikkelaar bepaalde moeilijkheidsgraad die niet kan worden aangepast, is vaak een onderwerp dat ter discussie staat. Black Myth: Wukong is een moeilijk spel. Vijanden slaan hard toe, timing is vereist en verschillende bazen van het spel zijn van de echt moeilijke soort. Ik zit in het kamp dat graag beweert dat het vermogen om moeilijkheidsgraad te kiezen alleen maar een goede zaak is. Maar als ik dit speel, begrijp ik absoluut de keuze van de uitdaging om daar te zijn. Want ook al biedt het avontuur enige verkenning, vooral na het vrij lineaire eerste hoofdstuk, het gaat hier heel erg om van baas naar baas te komen. De opzet is klassiek Soulslike, met royale rustpauzes tussen alle duels waar je zowel vaardigheden als uitrusting kunt upgraden. Het is ook hier dat de eerder genoemde vergelijking met de Souls-games duidelijk is, maar omdat je geen ervaringspunten verliest als je sterft, is het veel vergevingsgezinder. De game straft je niet op die manier en je bent volledig vrij om tussen de duels door meer ervaring op te doen om sterker te worden en vaardigheden te ontgrendelen. Het is een aanpak waar ondergetekende de voorkeur aan geeft en nog een van de sterke punten van het spel dat het minder frustrerend maakt.

Dit heeft twee hele goede voordelen. Een daarvan is natuurlijk dat je met een beetje klassiek grinden een level omhoog kunt gaan, sterker kunt worden en meer vaardigheden kunt ontgrendelen die gevechten gemakkelijker maken. Je kunt gewoon rondrennen en wat vijanden verslaan om ervaringspunten te verzamelen en hoewel het wat tijd kan kosten, kun je ook van de gelegenheid gebruik maken om wat meer te verkennen. Het tweede en misschien wel belangrijkere is dat elke keer dat je het nog een keer probeert om een van de zwaarste vijanden uit te schakelen, je ook beter wordt. Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik het gevoel heb gehad dat ik een bepaalde baas bij de eerste ontmoeting niet zou halen, om hem uiteindelijk na een paar pogingen te verslaan. De combinatie van het personage dat sterker wordt en mij beter wordt, is een van die spelmechanismen waar ik van hou en het doet me ook denken aan oude games. Wanneer frustrerende passages of vijanden gewoon uit het hoofd geleerd en geoefend moesten worden om verslagen te worden. Er is in wezen echt geen verschil tussen dit en dat type spel.

Want, er is geduld voor nodig. Alles waar je ruzie mee krijgt heeft een patroon. Na verloop van tijd leer je wat elk wezen naar je gooit en als je een echt goede ronde krijgt en het uiteindelijk verslaat, dan werkt deze vooraf bepaalde moeilijkheidsgraad perfect. Het gevoel is gewoon geweldig als je het eenmaal onder de knie hebt. Toen ik de eindbaas van het eerste hoofdstuk tegenkwam, kostte het een heleboel pogingen, maar elke keer had ik het gevoel dat ik een beetje dichter bij succes kwam. Bij ons laatste gevecht concentreerde ik me goed, stopte ik om te controleren hoeveel leven het nog had en probeerde ik gewoon aanval voor aanval voorbij te komen en op het juiste moment schade aan te richten. Ik was zelf verrast toen ik het kapte, omdat ik me niet realiseerde dat ik zijn gezondheid had verminderd. Maar dat is hoe Black Myth: Wukong voor een groot deel werkt. Je moet methodisch te werk gaan en alles in je arsenaal gebruiken.

Dit brengt ons bij het vechtsysteem van het spel. Het is lang geleden dat ik me zo in controle voelde als hier. Het is een soepele, behendige dans waarbij je misschien een paar knoppen te veel moet indrukken om alles te benutten wat er is. Maar je leert en naast de klassieke klappen die je met je stok uitdeelt, is er veel om in te graven. De eerste zijn de focuspunten die je in de loop van de tijd opbouwt, waarmee je vervolgens een krachtigere aanval kunt uitvoeren. Maar er zijn ook veel speciale vaardigheden die belangrijk zijn om mee te nemen in het heetst van de strijd. Er is een vrij uitgebreide skill tree met zowel dingen die je meer leven geven, sterkere aanval en verdediging, maar ook veel verschillende aanvallen en andere dingen. Een van de eerste opvallende aanvallen van het spel is er een die vijanden op hun plaats bevriest, zodat je schade kunt aanrichten of van de gelegenheid gebruik kunt maken om het leven terug te krijgen. Er komt veel strategie bij kijken in plaats van alleen maar schade aan te richten, en net zo belangrijk als het vinden van openingen hiervoor is de timing om te voorkomen dat je klappen krijgt. Eén treffer kan veel problemen veroorzaken, en het zijn meerdere aanvallen die je leven goed leegmaken.

Ik geef toe dat ik niet erg goed ben in dit specifieke stukje van het vermijden en timen van een perfecte zet. Maar dit betekent ook dat je het tegen de bazen kunt opnemen als je denkt dat je vaardigheden voldoende zijn. Een echt goede speler kan natuurlijk veel eerder naar ze toe rennen, ondanks een lager niveau, en gewoon hun vaardigheid gebruiken om ze te verslaan. Voor mij gaat het er vooral om dat ik sterk genoeg ben en het geduld heb om elke beweging te leren en van tevoren te weten wat ik moet doen.

Ons verhaal is nogal relaxed en dat wordt nogal vaag gepresenteerd en ik heb het gevoel dat dit het zwakkere deel van het spel is. Het ontbreken van een meer gericht verhaal en een verenigd avontuur wordt een beetje netelig als het soms voelt alsof je van de ene ontmoeting met een groot beest naar de andere rent. Ik zou wat meer ademruimte en verkenning op prijs hebben gesteld, want er zijn momenten waarop het tempo een beetje vreemd wordt. Er zijn enkele geheimen om op te nemen en toen ik op een gegeven moment grotendeels doelloos rondrende en een enorme kikker tegenkwam die je niet moet verslaan, zag ik zeker het voordeel van het ontwerp van het spel met betrekking tot het ontbreken van een kaart. Het pad is afgebakend tussen de verschillende rustplaatsen en ook al is het soms even zoeken, het spel is goed in het leiden van je.

Black Myth: Wukong heeft me zeker een verfrissend gevoel gegeven voor dit soort spellen. Zoals ik al eerder zei, is het bijna een soort echo van klassieke actiegames verpakt in veel mooiere graphics. Het is precies die aanpak en het gevoel waar dit zo ongelooflijk goed in slaagt. Er is hier zeker de geur van een avontuur, en ervaringspunten en vaardigheidsbomen geven het een beetje diepgang als een rollenspel. Maar als je het terugbrengt tot zijn eenvoudigste vorm, is het een beetje alsof je een klassiek actiespel ervaart dat net genoeg is geborduurd. Er zijn veel beperkingen in de omgeving die je tegenhouden. Sommige hiervan zijn niet helemaal succesvol, omdat het spel een beetje onduidelijk is om te laten zien waar je wel en niet kunt bewegen. Het voelt een beetje vreemd om bij een trap of een lage richel te staan en er niet op te kunnen komen, maar afgezien van enkele slecht ontworpen plaatsen, is de mix van iets lineairs maar driedimensionaal nog steeds goed. Elk hoofdstuk voelt heel erg als een reis op zich en om meer erkenning te geven aan het reizende deel, word ik constant vooruit gestuwd. Natuurlijk had ik persoonlijk graag een duidelijker verhaal gehad, maar de drive is altijd sterk om naar het volgende gebied te gaan. Op de rustplaatsen van het spel kan ik ook gemakkelijk terugreizen naar een eerder bezocht gebied, wat ook handig is als je meer wilt verkennen of als er genoeg vijanden zijn om te grinden voor XP. De vijanden verschijnen weer, terwijl bazen verdwenen zijn als ze eenmaal zijn verslagen, wat betekent dat je geen herhaalde uitdagingen zult hebben.

Black Myth: Wukong is in veel opzichten een krachtig spel. Ik ben geen grote fan van het model waarop het is geïnspireerd, maar ik waardeer nog steeds alle elementen van de Chinese mythologie en zelfs als ik liever wat meer verhaal had gehad, valt het op dat het spel iets heeft om op te leunen. In Elden Ring miste ik bijvoorbeeld ook een iets duidelijkere draad, maar hier zijn er veel elementen op zowel plaatsen als personages die even vreemd als gewaardeerd worden. Elke keer dat het spel afbreekt met zoiets als dit, wordt het een goed contrast met de lay-out van het spel en gewaardeerde elementen van iemands reis. Het geeft het gevoel gewoon goed weer en het model waar het op leunt geeft het allemaal een goed gevoel en sfeer.

Net als in het geval van Stellar Blade waardeer ik het ook dat het spel, ondanks een vrij repetitieve aanpak, erin slaagt te variëren, vooral door de omgeving tussen de hoofdstukken van het spel drastisch te veranderen. Het is ook een vrij lange reis in termen van pure speeltijd, die natuurlijk varieert voor verschillende spelers, vooral afhankelijk van hoe goed je erin bent en hoeveel andere verkenningen je doet. Er zijn tal van geheimen te ontdekken en dingen toe te voegen aan de speeltijd, voor degenen die dat willen. Er zijn altijd nieuwe dingen te ontdekken en afwijken van het pad brengt vaak grote beloningen en spannende ontdekkingen met zich mee.

Het is de pure entertainmentwaarde die Black Myth: Wukong geweldig maakt. Elke keer dat ik de controller heb opgepakt om mijn reis voort te zetten, heb ik het fantastisch gehad en elke keer dat ik een pauze heb genomen, heb ik ernaar verlangd om door te gaan. Het is juist dit onderdeel dat ik wat extra wil belichten omdat het natuurlijk uiteindelijk is wat de game de beoordeling geeft die het krijgt. Ik heb veel nagedacht over hoe ik het kon rechtvaardigen, maar ik ben tot de volgende conclusie gekomen: het is een technisch briljant spel. Maar het voelt ook als een soort mix van Ninja Gaiden, Devil May Cry en verschillende andere in het genre. Ik heb heel even zitten denken dat dit precies is wat ik zou willen van een toekomstig Zelda-spel, bijvoorbeeld. Ik weet niet echt waarom die gevoelens werden opgewekt, maar ik denk dat het te maken heeft met de zangomgevingen en verkenning. De moeilijkheidsgraad is ook goed uitgebalanceerd met een heerlijk gevoel van prestatie en als je de game beoordeelt op zijn genre, wat ik eerlijk vind, voelt het alsof het alles doet wat het bijna perfect zou moeten doen.

Uiteindelijk voelt het alsof het enige dat telt is of een game leuk is om te spelen. Als de ervaring die we krijgen raakt, betrekt, vermaakt en we hopen op en krijgen dan iets fantastisch leuks. Toen de aftiteling eerder dit jaar in Stellar Blade rolde, was ik erg blij met de game als een actiefestijn. Black Myth: Wukong is zelfs beter en zou dus, volgens de logica, een hogere beoordeling moeten krijgen. Het is een uitdagend en fantastisch actiespel dat niet mag worden gemist door iedereen die vindt dat een dergelijke uitdaging de moeite waard is om aan te gaan. Hoe frustrerend het ook kan zijn, hoe moeilijk sommige ontmoetingen ook kunnen aanvoelen, ik las iets online dat de moeite waard is om hierin mee te nemen: je hoeft maar één keer te winnen. Dat is iets om elke keer mee te nemen als er een gigantisch beest opdoemt en onmogelijk te overwinnen lijkt. Want als je dat eenmaal doet, is het het allemaal waard.