Bye Sweet Carole

Als iemand die veel videogames consumeert, zowel uit passie als als onderdeel van mijn werk, ben ik in de loop der jaren projecten tegengekomen die een heel vreemd dilemma met zich meebrengen. Het lijkt misschien vreemd om te zeggen, maar er zijn games die niet zo geweldig zijn als videogames. Ze hebben tal van bewonderenswaardige eigenschappen en functies, maar in de praktijk, als het gaat om onderdompeling en ingekapseld worden door een interactief product, falen ze eerlijk gezegd. Dit is het geval met Little Sewing Machine 's Bye Sweet Carole.

Iedereen die een trailer of zelfs een screenshot van deze titel heeft gezien, zal bekend zijn met misschien wel de beste eigenschap. De animatiestijl en de artistieke beelden zijn waarschijnlijk wat deze game op je radar heeft gezet, en terecht. Bye Sweet Carole is een prachtig en liefdevol geanimeerd en getekend spel met enkele van de mooiste en meest unieke visuele stijlen die ik in een videogame heb gezien. Op dezelfde manier waarop Cuphead en binnenkort Mouse: P.I. For Hire indruk maken met hun rubberen slangontwerp, heeft Bye Sweet Carole een handgetekende esthetiek die aanvoelt alsof het uit een klassieke Disney-film is gehaald, en dit leidt tot scènes en decorstukken die zo rijk zijn aan karakter en kleur dat je niet anders kunt dan er verliefd op worden. Het is echt een visueel wonder.

Maar hier is het addertje onder het gras... Visuals kunnen niet alles zijn in een videogame. Er moet meer komen om het bredere geheel aan elkaar te knopen en helaas slaagt Bye Sweet Carole er niet in om op deze fronten veel te bereiken. Ten eerste, hoewel de verhaallijn een interessante haak heeft die enigszins lijkt op Alice in Wonderland, valt de dialoog een beetje plat. We volgen de hoofdpersoon van Lana terwijl ze een mysterie ontrafelt, een verhaal waarin ze in feite bij elke beurt wordt mishandeld, iets waar ze op reageert met wat het best kan worden omschreven als een verre piep. Nogmaals, je wilt het verhaal volgen om te zien hoe het kernmysterie zich ontvouwt, maar de personages die je onderweg tegenkomt, zijn niet al te gedenkwaardig en Lana zelf is niet een overtuigende hoofdrolspeler. Dus het algemene verhaal is een beetje wisselvallig.

Dezelfde indruk kan vervolgens worden toegepast op de gameplay - en ook worden teruggekoppeld naar mijn oorspronkelijke punt dat sommige games gewoon niet bedoeld zijn om gespeeld te worden. Er is een verhaal en een geweldige visuele richting die het ontdekken waard is, maar de gameplay zelf zal er veel plezier uit halen. Het is opgezet in 2D-levels die doen denken aan avonturengames uit de jaren 90 en je verkent deze kleine omgevingen en voltooit Metroidvania -achtige taken om verder te komen. Om gevaren te overwinnen, moet je in wezen items of manieren vinden om deuren te deblokkeren, of zelfs vaardigheden ontdekken waarmee Lana van vorm kan veranderen en toegang krijgt tot andere gebieden. In theorie lijkt het alsof het een bruikbare diepgang heeft, maar in de praktijk is het veel te rechttoe rechtaan en mist het elke uitdaging en speelt het in zo'n traag tempo en op een stijve manier dat het ook niet leuk is om te bewegen. Het komt over als een spel dat is gebouwd voor een SNES-controller, niet als een modern apparaat of een muis en toetsenbord, zo rudimentair en rigide is het.

Bye Sweet Carole probeert de boel op te fleuren met stalkervijanden (wat op zijn zachtst gezegd een eigenaardig en tegenstrijdig idee is voor een 2D-omgeving met minder ruimte om te ontsnappen), en dit zorgt ervoor dat het bloed gaat pompen. Maar, en dit is een groot probleem, naarmate de uren verstrijken, kun je niet anders dan het gevoel hebben dat deze game beter zou zijn met minder interactiviteit en op een meer filmachtige manier zou worden geserveerd, misschien enigszins vergelijkbaar met hoe Telltale zijn quick-time events aanbood in gestructureerde cut-scene-achtige momenten. Zoals het nu is, is het beste deel van Bye Sweet Carole wanneer het spel de controle van de speler wegneemt en je laat koesteren in het verhaal en het artwork. Voor mij, voor wat een moderne videogame zou moeten zijn, is dit een behoorlijk groot probleem.

Dit is de reden waarom ik me in zo'n impasse bevind met Bye Sweet Carole omdat er hier ideeën en elementen aanwezig zijn die ronduit magnifiek zijn. Maar wat een videogame betreft, is het een heel andere situatie, omdat het eerlijk gezegd niet erg leuk is om een groot deel van de tijd te spelen. En dan hebben we het nog niet eens over de technische problemen die ik ondervond, waaronder een game-breaking bug waardoor ik het verhaal helemaal opnieuw moest beginnen...

Al met al is Bye Sweet Carole een spel waar je alleen voor het verhaal en de prachtige art direction naar toe moet komen. Het is een fascinerend idee met een groot potentieel, maar de uitvoering van deze titel en de manier waarop deze fundamenteel is gestructureerd als een videogame zou kunnen worden geprofiteerd door een terugkeer naar het krijtbord.