Castlevania: Nocturne - Seizoen 2

Voor mij is de belichaming van Netflix' onderneming in de wereld van anime-videogameaanpassingen de kijk op Castlevania. De belangrijkste en nu afgesloten serie blijft een van de beste shows die de streamer biedt, en het spin-off-vervolg, Castlevania: Nocturne debuteerde ook in 2023 met een behoorlijk goede ontvangst. Hoewel ik heb genoten van de reeks afleveringen in het eerste seizoen van Nocturne, was ik altijd van mening dat het niet helemaal overeenkwam met het niveau dat de originele serie bereikte, dus de vraag nu er een tweede seizoen komt, is of het verder kan gaan dan dat?

Het tweede seizoen van Nocturne is een echt spannend avontuur dat verder gaat met de draden die het eerste seizoen heeft uitgestippeld en er vervolgens op voortbouwt voordat het beslissende momenten bereikt die sterk genoeg zijn om als een finale te worden beschouwd. Ik kan me niet voorstellen dat Netflix helemaal klaar is met Castlevania: Nocturne, in feite zijn er veel redenen en teasers die suggereren dat er meer zal komen, maar 15 minuten voordat het tweede seizoen eindigt, blijf je achter met een echt tevreden indruk die bewijst dat de showrunners en makers een geweldige visie hadden om dit deel van het verhaal af te ronden en het Nocturne-verhaal niet te ingewikkeld te laten worden.

Maar het heeft onderweg wel elementen van convolutie. In tegenstelling tot de hoofdserie, die voor het grootste deel ging over het verslaan van Dracula, introduceert Nocturne goden en het goddelijke en verbindt ze met het doel van een vampiermessias om de wereld in eeuwige duisternis te lanceren. Het is een verhaal met elementen die teruggaan tot een millennium in het verleden en introduceert ook personages en spirituele entiteiten die je vaak doen vergeten dat Castlevania in de kern gaat over mensen die het opnemen tegen bloeddorstige wezens van de nacht. Het Nocturne-verhaal raakt deze keer zo verwikkeld in verre en vergeten goden dat het er vaak niet in slaagt om sommige van zijn gevestigde personages en verhalen de tijd en ruimte te geven die ze nodig hebben om te ademen, met de Night Creature Edouard, The Abbot, de monnik Mizrak, en Richter's grootvader Juste zijn slechts enkele namen die deze keer veel minder relevant aanvoelen dan in het eerste seizoen. Ik zou zelfs zo ver gaan om te zeggen dat de pas veranderde vampier Tera ook niet de zorg krijgt die ze verdient, wat vooral teleurstellend is als je bedenkt hoe belangrijk ze was voor het verhaal in het eerste seizoen.

Toegegeven, dit is deels te danken aan het feit dat Richter, Annette, Erzsebet, Drolta en natuurlijk fan-favoriet Alucard de show stelen. Het trio helden zijn degenen die dit seizoen de echte doornen in het oog zijn van de twee vampirische leiders, en dit leidt ertoe dat Richter bijvoorbeeld de karakterontwikkeling en groei krijgt die ik vond dat hij in het eerste seizoen miste. In de serie van acht afleveringen verandert hij van een verwaande jongeman in de verzamelde en onverschrokken leider waar Belmonts zo vaak bekend om staan, en Annette blijkt op de meeste van deze gebieden zijn gelijke te zijn, waardoor een geweldige dynamiek en zelfs liefdesverhaal ontstaat dat zich ontvouwt. Alucard blijft dienen als de slanke en coole persoonlijkheid die we altijd al kenden, maar de vertrouwdheid stelt de makers in staat zijn psyche te verkennen en de eenzaamheid te demonstreren die zijn wezen doordringt. De Zoon van Dracula komt dit seizoen over als een van de meest complexe personages in Nocturne.

Daarbij komen nog de frustrerend moeilijk te doden schurken, de conflicterende Olrox, de boze Maria en een reeks minder belangrijke andere personages die dit seizoen goed werken als ondersteunende sterren zonder de groei en focus te missen waarmee sommige van de andere personages die ik eerder noemde, worden geconfronteerd. Uiteindelijk zou het geweldig zijn geweest om te zien dat sommige verhaallijnen met wat meer gratie werden behandeld, maar de algehele verhaalstructuur werkt goed en leent zich voor meeslepende en boeiende televisie waar je niet van weg wilt stappen.

Wat de animatie betreft, heb ik al lang de indruk dat het constante spervuur van anime-aanpassingen van Netflix een beetje muf begint aan te voelen dankzij het feit dat de meeste er bijna identiek uitzien. Voor Nocturne komt dit minder als een probleem omdat Castlevania een pionier is op het gebied van originele anime-aanpassingsinspanningen van Netflix. De animatie in dit tweede seizoen is nog steeds helder en levendig, met een groot scala aan kleurgebruik en technieken die ervoor zorgen dat je je geïnspireerd en vermaakt voelt. Vooral de actie is waar dit gedijt wanneer chaos de weg vrijmaakt voor adembenemende scènes die gedenkwaardig en speciaal aanvoelen. Maar in de langzamere periodes imponeert de animatie aanzienlijk minder en kan het vaak een beetje te basaal en levensloos aanvoelen. In het grote geheel zet Nocturne echter de indrukwekkende trend voort waar Castlevania bekend om staat op anime-wijze.

Een van de sterkste elementen van dit seizoen is het tempo. Hoewel er een paar momenten zijn die een beetje te stabiel aanvoelen, verloopt het grootste deel van het seizoen goed en houdt het je bezig, terwijl je de belangrijkste bases bestrijkt en leidt tot een conclusie die waardig en bevredigend aanvoelt. Acht afleveringen lang slaagt Nocturne erin om veel geweldig verhaal over te brengen en tegelijkertijd de nodige ruimte en tijd over te laten voor een grote en goed doordachte conclusie.

Nu dit tweede seizoen ten einde is, voel ik me tevreden met Castlevania: Nocturne als serie en het verhaal dat het spon. Of Netflix hier meer zal doen (het laat zeker de deur open om het verhaal van Richter voort te zetten) of in plaats daarvan extra wegen te verkennen (misschien een duik in de reizen van Alucard in de eeuwen tussen het origineel en dit vervolg) valt nog te bezien, maar één ding is zeker: Castlevania blijft indruk maken als een van Netflix' beste anime-originelen en aanpassingen aan videogames. Nocturne is echt een knaller.