Clair Obscur: Expedition 33

Clair Obscur: Expedition 33 is een van de beste voorbeelden van een game-ontmoeting en het gemakkelijk overtreffen van de verwachtingen in de recente geschiedenis. Zo'n dertig mensen hebben dit spel gemaakt. Een fractie van het aantal werknemers dat je tegenwoordig aan de meeste AAA-games ziet werken. Je zou sluiproutes verwachten, maar Sandfall wilde laten zien dat het geen van hen nodig had, en zou onze perceptie van wat een kleiner team kan bereiken uitdagen.

Door pure enten en ambitie doet Clair Obscur: Expedition 33 precies dat. Het uitgangspunt, het verhaal, de uitstekende beelden die versmelten met de angstaanjagend mooie soundtrack, allemaal met een Sekiro-meets-JRPG-gameplayloop die net zo bevredigend blijkt te zijn als het eruit ziet in de trailers. Het is een spel dat aanvoelt alsof het uit de dromen van een technische demo in ons leven is gesprongen, en het heeft me consequent weggeblazen in de uren die ik ermee heb doorgebracht.

Toen ik deze game vorig jaar voor het eerst uitprobeerde, was het hands-off, wat ervoor zorgde dat ik vraagtekens zette bij de op ontwijken en pareren gebaseerde lus, iets dat grotendeels werd gebagatelliseerd door de expertise van de demospeler. Dit is het brood en de boter van een gevecht in Clair Obscur: Expedition 33, want hoewel je kunt winnen in een uitputtingsslag op gemakkelijkere moeilijkheidsgraden, mis je wat het gevecht echt doet schitteren als je afziet van het actieve element ervan. Er zijn maar weinig games die in de buurt komen van de voldoening om een parrygod te worden in Sekiro: Shadows Die Twice, maar Clair Obscur: Expedition 33 staat er trots naast. De gevechtsanimaties zijn spectaculair, rondom, dynamisch en vloeiend met genoeg effecten om je het gevoel te geven dat je niet zomaar op een enkele knop hebt gedrukt om zo'n bloedbad te creëren.

Maar wanneer de tijd vertraagt en je een enorme tegenaanval krijgt dankzij je eigen vaardigheid en timing, voelt de impact veel zwaarder aan, waardoor je momenten kunt creëren waarop je het gevoel hebt dat je de mensheid echt hebt overstegen als je zonder een schrammetje uit een baasgevecht komt. De diepgang van het gevecht gaat veel verder dan alleen het indrukken van de juiste knop op het juiste moment, maar net als bij Picto's, attributen en Lumina-punten ben je vrij om elk lid van Expeditie 33 te bouwen zoals je wilt. De vaardigheidsbomen wijzen je in bepaalde richtingen, dus je hoeft je niet achter de oren te krabben. Lune kan zich bijvoorbeeld specialiseren in het gebruik van een bepaald type elementaire spreuken, of Sciel kan werken als een buffer voor het feest. De afwisseling is erg leuk om door te spitten, ook al voelt het soms alsof er een beetje te veel Picto's zijn, waarbij een paar duidelijke winnaars zijn boven andere.

Buiten het neerhalen van de verschillende legers van Nevrons gemaakt door de Paintress, is er genoeg te ontdekken in Clair Obscur: Expedition 33. De wereld is opgesplitst in twee kaarten. De bovenwereld is enorm en stelt je in staat om grote afstanden af te leggen met de hulp van de enorme ballonman Esquie, die je naar de kleinere, meer gedetailleerde gebieden brengt waar geen kaart of kompas is en je op je eigen verstand moet vertrouwen. Verkenning is ongelooflijk lonend in Clair Obscur. Er is altijd wel een hoekje of pad aan de zijkant dat de moeite waard is om naar te kijken, met puzzels, dagboeken van andere expedities en meer. Het is altijd een traktatie om te verdwalen in zowel de bovenwereld als de levels, grotendeels vanwege de adembenemende beelden die door het spel verspreid zijn. Nogmaals, het voelt alsof een prachtige technische demo of een uniek stuk concept art een volledig avontuur is geworden en ik heb moeite om te begrijpen hoe zo'n klein team dit heeft gedaan. De visuele stijl behoudt een realisme vermengd met het vreemde van de wereld van Clair Obscur die zo verliefd is om naar te kijken. Keer op keer keek ik op een nieuw niveau rond in de omgeving en veegde ik er langzaam overheen alsof ik een demo speelde op het podium van de E3.

De uitmuntendheid in de visuals wordt geëvenaard en misschien zelfs overtroffen door het geluid in Clair Obscur: Expedition 33. De soundtrack is als zoete honing die in je oor wordt gegoten - minus de plakkerigheid - en de met sterren bezaaide stemmencast brengt alles in dit verhaal om het het gewicht en de emotie te geven die het nodig had om te slagen. Het verhaal van Clair Obscur: Expedition 33 voelt als het hart van het hele spel, en gelukkig voldoet het aan de intriges die het concept voor het eerst met zich meebracht. Sandfall Interactive is onbeschaamd gedurfd geweest met dit verhaal, staat vast in zijn visie en levert iets dat geheel uniek aanvoelt. Wat begint als een simpele zoektocht om een onderdrukkende entiteit neer te halen die iedereen dwingt jong te sterven, gaat in richtingen waar je nooit aan had gedacht, waarbij het verhaal centraal blijft staan, in plaats van alleen iets waar je zo nu en dan naar terugkeert nadat je alle nabijgelegen zij-inhoud hebt gewist.

Dat wil niet zeggen dat de zij-inhoud saai is. Het is allesbehalve. Ik had een paar extra bazen verwacht, misschien hier en daar een nieuw niveau. Ik had geen reeks strandminigames verwacht, een zijmissie om verloren kleine poppetjes op te sporen die bekend staan als Gestrals, en een eindeloze toren. Het zijn die dingen, gecombineerd met de uitstekende ervaring van de rest van het spel, die Clair Obscur: Expedition 33 uit het verzadigde water van de huidige game-releases verheffen en naar heilige grond tillen. Het is voor zijn eigen stijl van RPG wat Baldur's Gate III was voor CRPG's. Als ik een paar kleine probleempunten zou moeten uitkiezen, zou ik alleen de mindere vijanden kunnen markeren die triviaal worden naarmate je vordert, en naarmate de baasgevechten epischer en grandiozer worden, begint het doden van grunts steeds meer te voelen als, nou ja, grunt-werk, denk ik. Anders kun je niet echt meer vragen van Sandfall Interactive.

Clair Obscur: Expedition 33 is een geweldige game die een nieuwe standaard heeft gezet voor RPG's, de ambities van kleinere teams en AAA-ervaringen in het algemeen. Het is een gemakkelijke wedstrijd van het jaar-kandidaat als ik er ooit een heb gezien. Een meesterlijk verhaal geboren uit een uitzonderlijk concept. Gevechten die net zo episch en lonend aanvoelen als de beelden het doen lijken, tegen de achtergrond van een van de meest memorabele soundtracks van de afgelopen jaren, maken Clair Obscur: Expedition 33 een game die ik niet anders kan dan aanbevelen. Sandfall Interactive heeft iets heel bijzonders afgeleverd, dat hopelijk zal leiden tot een uitbarsting van inspiratie in de hele branche.