Collectieve psychose - of ligt het aan mij?

Waarom hield iedereen van Game of Thrones ?

Ik heb herhaaldelijk kritiek geuit op HBO 's uitbundige tv-serie-aanpassing van de uitgebreide fantasy-boeken door George R.R. Martin. Ik weet dat je beseft dat ik al een beetje een zeur overkom over dit onderwerp, maar er is niets aan te doen.

Want niets in de popcultuur lijkt mij meer één grote, ingrijpende psychose dan toen de halve wereld tegelijkertijd (en slaafs) Game of Thrones volgde. Want voor mij voelde het nooit als iets meer dan een bloederige kleinigheid die al na het unplugged eerste seizoen naar de REA-bak had moeten worden verwezen.

Game of Thrones als geheel voelt meer als de oude Channel 5-dans Glamour, met maliënkolder. Flauwe acteurs stonden in gelooide leren vesten in lichtbruine kamers tegen zichzelf te praten in een mythologie waarvan de bizarre reeks personages de show even arm maakte in het aspect 'rode draad' als oninteressant. Desondanks was het in seizoen vier verreweg de grootste tv-show ter wereld. 100% onbegrijpelijk.

Starfield was en is een mislukking?

Tuurlijk, zeker, zeker... Er valt te zeggen dat Starfield nooit een spel voor mij had kunnen zijn, gezien hoe weinig plezier ik uit Skyrim haalde, maar in dat geval ging het meer om het high fantasy-aspect en de trage opbouw die niet echt aantrekkelijk was. Minus dat, Bethesda 's met draken doordrenkte bestseller was natuurlijk een goed spel.

Iets wat ik gewoon niet begrijp hoe je over Starfield kunt zeggen. Omdat Todd & Co. eerlijk gezegd zo jammerlijk heeft gefaald om een vermakelijk actie-rollenspel te bouwen dat het bijna onaanvaardbaar is. Het idee was natuurlijk dat ongrijpbare, uitgestrekte, uitgestrekte, mysterieuze gevoel van eeuwige ruimte met planeten in overvloed, leven, beweging, ontdekking, zenuwen en opwinding.

Wat hebben we gekregen? Een grafisch oude menusimulator met een nutteloze sfeer en geen gevoel voor ontdekking. Het werd ook geleverd met veel baanbrekende bugs en een lage mate van optimalisatie ten opzichte van de hardware waarvoor het exclusief is ontwikkeld. 100% onbegrijpelijk.

Niemand had The Last of Us: Part II moeten haten?

Goed... Joel werd gedood slechts 40 minuten in Naughty Dog' s langverwachte game, die we natuurlijk allemaal zagen als een enorme, massale anti-climax. Een aanzienlijk deel van mij haat Naughty Dog voor het vermoorden van een van mijn absolute favoriete personages.

Een ander deel van mij ziet natuurlijk wat ze probeerden te zeggen en hoe het een van de meest memorabele actiegames ooit kenmerkte. Het is ronduit ongemakkelijk voor mij hoeveel mensen Part II niet lijken te hebben gespeeld, maar het toch beoordeelden omdat er één personage in het spel is dat lesbisch is en één die trans is. Kortom, dit was niet iets waar ik zelfs maar over nadacht tijdens mijn 20 uur met Ellie.

In plaats daarvan werd ik verteerd door mijn eigen gevoelens en mijn verlangen naar wraak. Heel, heel weinig games hebben zo'n emotie bij mij losgemaakt. En nog steeds. Dat de haat tegen Naughty Dog en hun fantastische vervolgen zo wijdverbreid werd en is als het is, vind ik bizar.

Er zou een algemene waardering moeten zijn dat Naughty Dog het aandurfden om ons als spelers te beledigen, te choqueren en woede, irritatie en teleurstelling te creëren - om hier een even verstandig punt door te drukken als ze deden over het thema 'liefde' in de voorganger. 100% onbegrijpelijk.

The Batman was oppervlakkig, leeg en saai?

Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te beweren dat Matt Reeves' The Batman nauwelijks een film is. Het is een reeks prachtige, schattig weelderige, bewegende foto's die zijn samengesteld door één Greig Fraser (die ook Dune and Dune: Part II en Rogue One heeft gefilmd) die regelmatig betoveren, maar een film? Twijfelachtig.

Reeves zit hier vast in zijn eigen valkuil, waar het oppervlak altijd voorrang heeft op de inhoud en het gevoel van onsamenhangende scènes die in de eerste plaats zijn gebouwd om 'visueel indrukwekkend' te zijn in plaats van dramaturgisch effectief, constant is wanneer ik naar The Batman kijk. Het zegt me niets. Het zegt vrijwel niets over de personages erin en voelt voor mij zo leeg, hopeloos onsamenhangend en oppervlakkig dat het bijna bizar aanvoelt om eerbetoon na eerbetoon te lezen. 100% onbegrijpelijk.

Star Wars: Outlaws voelt als een grap?

Ik heb nu pas ongeveer drie uur van een uitgebreid open-wereldavontuur gespeeld, wat mijn oordeel - en de conclusie die ik op het punt sta te trekken - een beetje oneerlijk maakt. Natuurlijk zou het nog minstens tien uur hebben geduurd voordat ik in principe boo of baa kan zeggen, maar ik doe het toch - want Outlaws voelt in veel opzichten als een mislukking, van mijn kant.

Om te beginnen heb ik me in mijn openingstijden ongeveer 0% echt, succesvol, kogelvrij Star Wars gevoeld gevoeld. Afgezien van een paar personagenamen, doet het me nauwelijks denken aan Star Wars, wat wordt versterkt door het feit dat de dialogen stilistisch slecht zijn en dat het open wereldgedeelte beperkt is en dus niet echt 'open wereld'. Ik denk tot nu toe dat de stealth-delen consequent waardeloos zijn en dat de graphics er oud uitzien. Dit voelt voor mij als een van de grootste teleurstellingen van het jaar en ik kan gewoon niet begrijpen hoe het al leuk gevonden kan worden zoals het lijkt te zijn. Absoluut, 100% onbegrijpelijk.

Zit ik er ver naast? Heb je voorbeelden van wat voelt als een collectieve psychose zoals deze in de wereld van de popcultuur? Laat het ons hieronder weten in de comments.