Convergence: A League of Legends Story

De nieuwste van Riot Games' recente indiegameprojecten, Double Stallion's Convergence: A League of Legends Story, is een explosieve rit met een hoog octaangehalte door de uitgestrekte stad Zaun. Worstelend om de gevaarlijke Syntixi kristallen te beheersen die door de Poingdestre Chembaron familie zijn vervaardigd, neemt Ekko veel onwaarschijnlijke bondgenoten in dienst en komt oog in oog te staan met enkele bekende vijanden in wat uiteindelijk een boeiend, leuk en tot nadenken stemmend verhaal wordt.

Om Zaun veilig te houden moet Ekko zijn handen - of beter gezegd zwaardvleermuis - een beetje vies maken. Convergence's gevechten zijn strak, snel en maken volledig gebruik van zowel zwervende omgevingen voor verrassende ontmoetingen als speciaal ontworpen levels voor manische, acrobatische platformactie terwijl je verwoed probeert bendes vijanden te verslaan. Combo's zijn vloeiend en dynamisch, en Ekko's vaardigheden zijn vrij gemakkelijk te begrijpen, evenals extreem goed aan elkaar te ketenen om een aantal enorme takedowns uit te voeren. Later in de game worden de gevechten echter een beetje te gemakkelijk en een beetje te repetitief, en het is op dit punt dat de game enkele vijandtypen introduceert die 'uitdagend' overslaan en rechtstreeks naar 'irritant' gaan, waardoor je bijna gegarandeerde schade aan je beperkte gezondheidspool toebrengt.

De baasgevechten van de game zijn daarentegen een trefzeker hoogtepunt. Als fan van League of Legends' uitgebreide lore, is het geweldig om te zien dat personages uit Summoner's Rift worden gehaald en terugkeren naar hun natuurlijke habitat. Zien hoe gewone mensen in Piltover en Zaun reageren op deze personages en hun verhalen is fascinerend en enthousiasmeert alleen maar mijn verlangen om ze in de kloof te spelen. De movesets van personages uit de game zijn, net als bij Ekko, creatief geïmplementeerd en de baasgevechten in het algemeen dienen als geweldige hulpmiddelen om grip te krijgen op Ekko's steeds groter wordend arsenaal aan gadgets.

Traversal in Convergence moet Ekko's wapen van zijn scherpte hebben beroofd, want het is een tweesnijdend zwaard. Over het algemeen zijn de omgevingen van de game goed ontworpen, met voldoende platformelementen om eenvoudige reizen en verkenning interessant te houden. Veel van de manieren van reizen waren verwant aan een 2D Titanfall, en brachten dezelfde soepelheid en plezier van verbindende vaardigheden met zich mee. Dat gezegd hebbende, sommige delen van het spel zijn vervelend - zo niet ronduit slecht - ontworpen. Eenvoudig reizen in uitdagende levels blijkt vaak moeilijker te zijn dan gevechten, en lang niet zo leuk. Een enkele slechte zet kan vaak Ekko gevangen zien zitten in een tijdlus, sterven aan de omgeving als hij niet terugspoelt, maar niet in staat is om ver genoeg terug te spoelen om veilig te zijn, wat een uiterst frustrerende ervaring is en het momentum van een level doodt. Bovendien hebben extra gebieden - eenmaal voltooid - geen gemakkelijke manier om te verlaten, wat betekent dat completionists die terug willen gaan en verborgen kisten willen verzamelen die ze mogelijk hebben gemist, helemaal naar het einde van het level moeten reizen om terug te keren naar de hoofdkaart.

Over verzamelobjecten gesproken, het is veilig om te zeggen dat de bestelling iets beter kan worden gestructureerd. Later in het spel hebben spelers waarschijnlijk wel dan niet de gadgets en specifieke speelstijl van hun Ekko ontdekt, en zijn ze dus in plaats daarvan op zoek naar verborgen figuren en cosmetische beloningen, dus het achtervolgen van borst na borst alleen om een (borderline nutteloze) gadgetcomponent te krijgen, voelt niet geweldig, maar maakt de uiteindelijke ontdekking van verzamelobjecten wel meer impactvol en lonend.

Het is misschien vreemd om op te pikken, maar het geluidsontwerp is een van de vele kleine details in dit spel die het zo goed maken en aanvoelen als een project met enige passie erachter. De geluiden van Ekko's vaardigheden zijn dicht, mechanisch en zwaar om ze in hectische gevechtssituaties herkenbaar te maken, en het besprenkelde gebruik van directioneel geluid gedurende het spel zijn mooie details. Bovendien heeft de game een geweldige soundtrack, met achtergrondmuziek die geschikt is zonder opdringerig te zijn, en motieven die je soepel van veiligheid naar gevaar brengen en krachtig bouwen.

Convergence's verhaal is waarschijnlijk het hoogtepunt van de hele ervaring. Met een hele reeks nieuwe en bekende gezichten slaagt de game erin om elk personage op te laten vallen, al is het maar voor een specifieke functie, en geeft het een echt inzicht in Ekko als personage en niet alleen als een set vaardigheden. Het verhaal van de game is bij vlagen behoorlijk serieus, gevaarlijk en duister, maar gezien door de ogen van Ekko - net als Zaun - valt het wel mee. Een perfecte mix van drama en komedie zorgt voor een aantal echt grappige en echt aangrijpende momenten (mijn favoriet is in hoofdstuk drie) en verheft de game van een eenvoudige platformer tot een echt vermakelijke ervaring. Met een aantal goed geschreven wendingen en een behoorlijke verkenning van zwart-wit versus grijze morele rechtvaardigheidssystemen, is het een buitengewoon leuke reis om door te spelen.

Al met al is Convergence: A League of Legends Story een degelijke platformer, en een nog beter verhaal. Er zijn overal enkele kleine ergernissen en de game piekt vrij snel met een langzaam middengedeelte, maar de uiteindelijke uitbetaling maakt het zeker de moeite waard om in zijn geheel door te nemen, omdat het je een beter begrip geeft van de wereld van Piltover en Zaun, en je zelfs je morele kompas kan laten uitdagen.