De beste films van 2024

(05) Liefde liegt bloeden

Soms is het fijn om een film te hebben die gewoon zichzelf durft te zijn, en Saint Maud-regisseur Rose Glass' nieuwste filmische experiment Love Lies Bleeding was precies de verfrissende kick die we nodig hadden in dit magere jaar voor de cinema. Net als het personage van Kristen Stewart vielen we hals over kop voor de geaderde spier van de film, die met vertrouwen de ene verwrongen wending na de andere nam en een druipende, zweterige wraakthriller bood die de hardgekookte toon, drive, buitensporig geweld en een zware dosis steroïden van de gebroeders Coen vermengde. Een rauw, surrealistisch beest waar we onze ogen niet van af konden houden en dat een nerveuze, nagelbijtende pols achter zijn hypnotiserende oppervlak had. Love Lies Bleeding was, met andere woorden, een koortsachtige femme fatale-droom waarvan we dachten dat ze alle potentie had om een toekomstige cultklassieker te worden.

(04) Burgeroorlog

Toen Alex Garland voor de bioscooppremière van de oorlogsfilm Civil War aan de wereldpers aankondigde dat hij met deze film met pensioen ging als regisseur en alleen van plan was om door te gaan als scenarioschrijver, begonnen velen van ons aan een soort somber rouwproces. Dit komt omdat Garland met Ex Machina en deze heeft bewezen dat hij niet alleen technisch vaardig en slim is in zijn verhalen, maar ook absoluut briljant is in geloofwaardig intense karakteriseringen en aangrijpende dramaturgie.

(03) Ten gronde

Met The Substance nam Coralie Fargeat ons mee op een duizelingwekkende reis die ons niet alleen boeide met haar visuele pracht, maar ook een verhaal durfde te vertellen dat recht naar de ziel ging. Een knipoog naar de schoonheidsindustrie en Hollywood die ons keer op keer verraste en in zijn ijzeren greep hield. We vonden het geweldig hoe de subtiele nuances van het script nooit afbreuk deden aan de intelligentie van het publiek, om nog maar te zwijgen van hoe de onvoorspelbare wendingen ons van de eerste tot de laatste scène op het puntje van onze stoel hielden. Maar wat The Substance echt naar een hoger niveau tilde, was het feit dat het extra vlezige, lachwekkende body horror-fest bijna net zo goed aanvoelde als The Fly of Re-Animator.

(02) De wilde robot

Nadat de eerste trailer was verschenen, verwierpen een aantal van ons op de redactie de nieuwe film van Lilo & Stitch-man Chris Sander en noemden het een ogenschijnlijk slechte Iron Giant-kopie. Niets had meer mis kunnen zijn. De Wilde Robot stond niet alleen op eigen benen, hij was ook doordrenkt van evenwichtige, emotioneel afgemeten en tranentrekkende verhalen, sterke personages, geslaagde humor en fenomenaal mooie esthetiek.

T H E B E S T
F I L M
O F
2 0 2 4

(01) Dune: deel twee

Het is eerlijk om te zeggen dat Denis Villeneuve het onmogelijke weer mogelijk heeft gemaakt, en dan bedoelen we niet alleen dat hij erin slaagde een ongelooflijk complexe roman te verfilmen; Hij slaagde erin om naar de bioscoop gaan relevanter dan ooit te maken. Wanneer was de laatste keer dat we het eigenlijk zo naar ons zin hadden in de bioscoop? We waren helemaal in de ban van ons tweede bezoek aan Dune, want we hebben Arrakis sinds de première nog steeds niet kunnen loslaten. Als een met kruiden doordrenkte droom herinnerden we ons de woestijnplaneet alsof we er zelf waren, Shai-Hulud rijdend, vechtend met de onderdrukte Fremen en getuige getuige van een messiasfiguur die tot leven kwam. Terwijl veel andere studio's vermoeide filmrecepten probeerden na te bootsen, ging Villeneuve zijn eigen weg met een zelfverzekerde sciencefiction met waardigheid, waarbij hij de gruizige dystopie van Frank Herbert met nauwkeurigheid en een diep begrip van de filosofie van de auteur vertaalde. We hadden de grootste Dune-fanaat van de redactie, André, column na column kunnen laten schrijven over Dune's ware grootsheid, maar het volstaat te zeggen dat de titel van beste film van het jaar meer dan verdiend was. Beter dan dit worden grote films niet.