De laatste van ons: ontsnap aan het donker

Ik weet niet echt wat ik verwachtte, maar het was meer dan dit. De wereld van The Last of Us is in veel opzichten verbazingwekkend - nou ja... Niet als een wereld waarin je wilt leven, maar als setting in een film of in dit geval als een bordspel, het is iets dat ongelooflijke verhalen en actievolle sequenties biedt. Hier heb ik helaas, vooral rondgehangen en voelde ik me als een van de zombies... Want er gebeurt niet veel en als het gebeurt, raak je zo extreem gefrustreerd en pissig door hoe langzaam het gaat en dat je munitie ineens op is. Maar voordat we verder gaan met de vernietigende kritiek, zal ik wat lof uitspreken en het hebben over enkele positieve aspecten van het bordspel, want het is niet helemaal verschrikkelijk.

Allereerst is misschien wel het beste deel van Escape the Dark. Dit is waarschijnlijk het best uitziende bordspel dat ik tot nu toe heb mogen bemachtigen. Het is allemaal in zwart-wit en de kunststijl is vies en gruizig, maar vooral ongelooflijk mooi. Er is hier een echte duisternis en dat past in deze context wanneer de gamewereld zo vijandig is als hij is. Het kan ook geen kwaad dat de onderdelen, van de kleine chips tot het bord zelf, gemaakt zijn van echt dik karton en dat de kaarten ook stevig en goed gemaakt zijn. Dit is een echt kwaliteitsproject en Themeborne Ltd. moet daarvoor worden toegejuicht.

Ik denk dat ik hoopte op een meer open spel. Een die dichter bij de tv-serie lag, waar je tijd had om de wereld te verkennen door middel van verhalen, maar zo werkte het niet. Als je al eerder de andere Escape the Dark spellen van Themeborne Ltd. hebt gespeeld, zul je waarschijnlijk veel elementen herkennen. Ze hebben hier een systeem ontworpen, een systeem dat ik nog niet eerder heb meegemaakt en dat ik nu ook nooit meer verder wil onderzoeken. Maar als je de andere Escape the Dark spellen leuk vindt, denk ik dat je deze leuker zult vinden dan ik.

Hoe dan ook - het spel gaat over het bereiken van de quarantainezone helemaal naar het heiligdom van Jackson, terwijl je ervoor zorgt dat iedereen in de groep (Joel, Ellie, Tommy, Tess, Bill en Marlene) overleeft en gedijt. Onderweg kom je alles tegen, van FEDRA-agenten, jagers en geïnfecteerden, en geen van hen is bijzonder aangenaam. Met behulp van de vele dobbelstenen van het spel moet je de juiste gooien om gevechten te winnen. Hoewel het enige strategie biedt, is het in wezen een spel dat afhankelijk is van geluk. Een ander voorbeeld is wanneer je aan het plunderen bent en je staat op het punt een kaart om te draaien - je hebt misschien de pech dat je vingers in de val lopen in plaats van het geluk te hebben een vlammenwerper te bemachtigen. Geluk is dus iets wat je hier nodig hebt en ik denk niet echt dat het in deze context werkt. The Last of Us is voor mij een wereld die zorgvuldige planning en stealth vereist, maar The Last of Us: Escape the Dark is helaas niet zo'n soort spel.

Je kunt ook wapens en je uitrusting in het algemeen upgraden, maar ze bieden zo'n marginaal verschil dat je er geen tijd aan hoeft te verspillen, want dit is een traag spel en hoe sneller je er doorheen kunt vechten, hoe beter je je daarna zult voelen. Als je vijf wedstrijden speelt, wil ik er niet eens aan denken hoe lang het zal duren. Je moet blijven zitten en wachten tot een speler zijn vele dobbelstenen heeft gegooid en zijn zetten heeft gedaan en het kan lang duren - heel lang - voordat je weer aan de beurt bent. Ik raad je aan om dit alleen te spelen of met maximaal drie spelers. Dan kun je echt meedoen en samen beslissingen nemen, maar dat neemt bij mij een deel van het gevoel van ernst weg. In ieder geval is het belangrijk om de juiste beslissingen te nemen - om te stoppen en een beetje te luisteren of misschien rond te sluipen in plaats van gewoon in situaties te springen, want als een van jullie sterft, is het spel meteen afgelopen.

Het biedt ook heel weinig variatie. De locaties die je kunt bezoeken zijn zeer beperkt en na het een paar keer te hebben gespeeld, heb ik in ieder geval het gevoel dat ik alles heb gezien wat het spel te bieden heeft en heb ik geen zin om nog een ronde te spelen. De personages zijn ook vrijwel identiek en je kunt je afvragen of het niet redelijk zou zijn geweest als Joel iets meer schade had kunnen oplopen dan bijvoorbeeld Ellie.

Het feit dat een relatief nieuw spel bijna lijdt onder het ontbreken van een uitbreiding is een nogal tragisch maar realistisch beeld van de bordspellenwereld in het algemeen. Uitbreidingen zijn niet iets waar ik van hou en dit is een van de weinige gevallen waarin ik vind dat het echt nodig is. Vaak krijg je de indruk dat ontwikkelaars inhoud achterhouden om het in uitbreidingsvorm uit te brengen, maar hier hebben we een spel dat geen geplande uitbreidingen heeft en eigenlijk toch gebrekkig aanvoelt.

Soms is het echt een geweldig spel. Op kleine momentjes heb ik plezier en zie ik wat de bedoeling was, maar dan loop ik tegen een van de vele afleidingen aan en stort het kaartenhuis in. Ik kan dit persoonlijk geen hoge beoordeling geven, maar ik begrijp dat anderen het vanuit een positiever perspectief zien dan ik en het is verbazingwekkend dat de meningen altijd gevarieerd blijken te zijn. Maar The Last of Us: Escape the Dark is niets voor mij. Het is te traag, te weinig inhoud en afwisseling, en ook veel te veel hangt af van geluk hebben met elke dobbelsteenworp. Games kunnen daar absoluut op vertrouwen en goed zijn, maar elk gevoel van onderdompeling en ernst gaat verloren wanneer Joel (het personage in het spel, niet ik) sterft omdat ik een kaart omdraai met een val erop in plaats van het verband of het medicijn waar ik eigenlijk naar op zoek was.