De tien beste filmpresidenten ooit

Hollywood houdt van sterke, charismatische leiders die je hart doen branden. Schutters die met hun geladen toespraken het patriottisme in je laten stromen als een rivier in het noorden. En dan heb ik het natuurlijk niet alleen over JFK of Lincoln, maar over die fictieve heren die naar voren stappen net wanneer het land dat het meest nodig heeft. Met andere woorden, precies het tegenovergestelde van veel van de leiders waar we op dit moment in de wereld mee te maken hebben. Droom dan ook even weg naar de wereld van de film, waar mannen van staal de weg wijzen voor land en koninkrijk. Met speeches waar je kippenvel van krijgt en vuistbulten die de puntjes op de i zetten. Dus zonder verder oponthoud, hier is de lijst met de tien beste en coolste filmpresidenten - volgens ondergetekende natuurlijk.

(10) President Ellis - Iron Man 3 (2013)

Marvel-presidenten zijn vaak niet meer dan personages die naar de achtergrond zijn verbannen. Maar Ellis, gespeeld door William Sadler, krijgt nog wat tijd in de schijnwerpers als hij in de klauwen van The Mandarin valt. Want wat hem eigenlijk gedenkwaardig maakt, is dat hij zich - in tegenstelling tot veel van de andere leiders op deze lijst - eigenlijk gedraagt zoals een normaal persoon dat waarschijnlijk zou doen. Bovendien heeft Sadler eigenlijk de juiste uitstraling, hij ziet er echt uit als een echte leider.

(9) President Camacho - Idiocratie (2006)

Ja, dit is de president van de toekomst: voormalig worstelaar, pornoster en actieheld - compleet met minigun en gekleed in alle kleuren van de Amerikaanse vlag. Idiocratie is misschien even lachwekkend als deprimerend, maar Camacho is een komisch hoogstandje, tot in de perfectie gespeeld door Terry Crews. Wie slaagt er op de een of andere manier in om dit absurde personage een hart onder de riem te steken, en je wilt bijna dat hij slaagt.

(8) President Frankenstein - Death Race 2000 (1975)

Natuurlijk moeten we hier ook het absurde personage van David Carradine opnemen. President Frankenstein, een dwaas die zeker geen traditionele leider is, maar wiens charisma niettemin onmiskenbaar is. Hier is het allemaal eerlijk praten en niet gezeur, en hoe kun je niet achter een man komen staan die er plezier in heeft om voetgangers aan te rijden in een soort gimppak.

(7) President Jackson Evans - De kanshebber (2000)

Het is moeilijk om Jeff Bridges hier niet te waarderen, een eerlijke man in een pak die het normaal vuile spel van de politiek met waardigheid speelt. Hij roept zijn innerlijke Clint Eastwood op, ingehouden maar met een duidelijke ethische lijn en veel ruggengraat. Er zijn geen terroristen of boze buitenaardse wezens om tegen te vechten, maar dat is ook niet nodig. Want met zijn ingehouden whiskystem en principiële houding is Evans een zeldzaam rolmodel. We hebben het hier over gravitas deluxe.

(6) President Lindberg - Het vijfde element (1997)

Niet per se een personage dat veel mensen zich herinneren, gezien al het andere dat je bezighoudt als het gaat om The Fifth Element. Maar ik hou wel van die gigantische kerel die klinkt alsof hij een vliegtuigmotor heeft ingeslikt. Het helpt ook dat hij eigenlijk best sympathiek is, zij het een beetje in de war, en het feit dat hij Korben echt durft te vertrouwen, zegt veel. Lindberg is een koel onverwachte president in een wereld vol gekke kapsels en space opera-kitsch.

(5) President Andrew Shepherd - De Amerikaanse president (1995)

Dit is waarschijnlijk het dichtst dat we bij een ideaal zullen komen, een president die tot in de kern naar Sorkin ruikt - lang voor The West Wing. Douglas is natuurlijk zijn gebruikelijke fantastische zelf, hij speelt de rol van verliefde wereldleider alsof hij daarvoor geboren is. Gelijke delen politiek drama en verfijnde romcom, plus zijn afsluitende monoloog is een mic-drop van de hoogste orde. Shepard wint zeker mijn stem, met stijl, hart en vlijmscherpe retoriek.

(4) President Tom Beck - Diepe Impact (1998)

Het einde van de wereld is nabij, godzijdank. Het is gewoon inpakken en gaan, toch? Nee, het is maar goed dat we president Tom Beck hebben om op te leunen, want wie kan er beter verkondigen dat Armageddon op handen is dan Morgan Freeman. Zijn stem is als warme chocolademelk met een baslijn, warm, rustgevend en vriendelijk. Precies de juiste man op de juiste plaats, die niet alleen geloofwaardigheid maar ook gravitas uitstraalt.

(3) President Dave Kovic - Dave (1993)

Wat zou een toplijst zijn die niet op zijn minst wat bedrog toestaat? Kovic is niet echt president, in ieder geval niet in het begin. Hij is een charmante stand-in die ingrijpt als de echte president een beroerte krijgt, en de meest empathische, humane en competente leider blijkt te zijn die er is. Kevin Kline is warm, grappig en absoluut geweldig in de rol. Zelfs de beste 'echte' filmpresident ooit, maar er zijn toevallig twee kontkussende individuen die ik persoonlijk niet kan negeren, en hoger in rang staan.

(2) President James Marshall - Luchtmacht één (1997)

The Flying Turkey, zoals sommige filmcritici het bij de première kwaadwillig noemden. Woorden die ze mee kunnen nemen naar hun graf, want president James Marshall is niet iemand om ruzie mee te maken. Dit is Indiana Jones met nucleaire codes, want als terroristen zijn geliefde vliegtuig kapen, is het Marshall die het voortouw neemt. Het is zweterig en macho op die perfecte, prachtige manier die alleen films uit de jaren 90 kunnen zijn. Bovendien is 'Get off my plane' een van de meest moordende regels in de filmgeschiedenis. Hoe kun je hier niet van houden?

(1) President Thomas J. Whitmore - Independence Day (1996)

Wat is er nog meer mis met je? Want als je geen volbloed patriot wordt en trouw zweert aan de Amerikaanse vlag wanneer Pullman zijn iconische toespraak houdt, dan is er waarschijnlijk iets mis met je. Whitmore is het perfecte pakket. Ex-gevechtspiloot, man met warrig haar, vader en de laatste hoop van de planeet. Het feit dat hij zelf in een F/A-18 Hornet springt om tegen de buitenaardse wezens te vechten, is niets minder dan pure testosteronpoëzie. Alle andere filmpresidenten leven in de schaduw van Whitmore.