De top vijf prestaties van J.K. Simmons

5. De Ricardo's zijn (2021)

Scenarist Aaron Sorkin's nogal saaie weergave achter de schermen van de serie uit de jaren 1950 I Love Lucy is niet een film die ik van plan ben nog vele malen meer dan eens te bekijken, maar dat verandert niets aan het feit dat J.K. Simmons een briljante vertolking geeft van acteur William Frawley. Er is een soort onwetendheid en berusting in de manier waarop Simmons Frawley's meer ongeraffineerde manier van communiceren portretteert die de rol gewicht en leven geeft.

4. Bedankt voor het roken (2005)

Deze prachtige satire van Juno-regisseur Jason Reitman wordt pijnlijk vergeten en naast echt goed acteerwerk van onder andere Aaron Eckhart en Maria Bello is het Simmons' interpretatie van het personage BR die het meest opvalt. Hier slaagt Simmons erin om een koelbloedige, meedogenloze baas te spelen met enorme eisen aan zijn volgers, zonder zich overdreven of ongeloofwaardig te voelen. Er is een menselijkheid in zijn botte retoriek die ik altijd heb gewaardeerd.

3. Spider-Man (2002)

Zeker, Simmons' interpretatie van Stan Lee's potige hoofdredacteur is opzettelijk over-the-top en cartoonesk raar. Hij brult, gromt met een basstem, oordeelt, scheldt en stelt meer ultimatums dan te tellen is - maar het is ook dat, in tegenstelling tot het geloofwaardiger menselijke, nuchtere karaktercentrum van Tobey Maguire, dat Simmons' acteerwerk hier zo goed werkt, zoals het doet.

2. Juno (2007)

Het script van Cody Diablo legde de basis voor wat ik de best geschreven vader in de filmgeschiedenis zou noemen. Simmons' versie van de nonchalant knappe, constant ironische en zelfbewuste vader Mac MacGuff is natuurlijk slechts een van de vele hoogtepunten van deze prachtige film, maar het is een rol die je bijblijft en blijft hangen. Simmons portretteert Mac met veel menselijkheid en een soort natuurlijkheid die zelden op film te zien is.

1. Zweepslag (2014)

Er zijn bepaalde acteerprestaties die verder gaan dan dat. Die rollen die echoën in de filmgeschiedenis, die zo superieur zijn aan al het andere uit die specifieke tijd of in dat genre dat het ronduit onnozel wordt. Al Pacino en Robert De Niro in The Godfather II. Denzel Washington in Training Day. Robin Williams in Good Will Hunting. Jack Nicholson in Chinatown. Peter O'Toole in Lawrence of Arabia en J.K. Simmons in Whiplash.

De klassiek geschoolde componist die van carrière veranderde om acteur te worden, kreeg een script in zijn brievenbus waarin een van de rollen werd beschreven als een psychotische muziekleraar en de rest, zoals we allemaal weten, is... geschiedenis. Simmons portretteert Fletcher met zo'n furieuze intensiteit dat zijn onaangename persoonlijkheid elk frame vult. Pure, geconcentreerde schittering.