De top vijf prestaties van Russell Crowe

(5) 3:10 naar Yuma (2007)

Crowe's interpretatie van de rol van de outlaw revolverheld Ben Wade in James Mangold's ronduit onderschatte Wild West-juweeltje zit vol nuances. Russell geeft Wade menselijkheid en intelligentie, wat zorgt voor het nodige contrast met Ben Foster's psychotische schurk Charlie Prince. Briljant acteerwerk, door en door.

(4) Een mooie geest (2001)

Er is natuurlijk een hoop gewicht in de manier waarop Crowe de briljante wiskundige John Nash portretteert in het meermaals bekroonde drama van Ron Howard. Russell speelt de rol van een paranoïde schizofreen op briljante wijze en mengt nederigheid in het licht van een specifieke taak met oncontroleerbare arrogantie en waanideeën, wat betekent dat de kijker altijd verrast is.

(3) Gladiator (2000)

Crowe won de Oscar voor zijn rol als de Romeinse krijgsheer Maximus Decimus Meridius in wat moet worden beschouwd als een van de best gemaakte en epische films van de moderne tijd. Hier biedt hij charisma, intensiteit en vertrouwen in een combinatie die, samen met kwetsbaarheid en overtuiging, het personage onsterfelijk interessant maakt, alleen dankzij Russell.

(2) Meester en commandant: de andere kant van de wereld (2003)

Er is tonnen charme en aanwezigheid in Russells vertolking van zeekapitein Jack Aubrey, wiens schip wordt aangevallen door de Franse vloot en ternauwernood aan een zekere dood ontsnapt. Er is geen seconde van deze fenomenale thriller waarin Crowe niet volkomen overtuigend is en zijn samenspel met Bettany's gevatte dokter druipt van briljante chemie.

CROWE'S BESTE PRESTATIE:

(1) De insider (1999)

De manier waarop Crowe zich (helemaal) laat opslokken door wie Jeffrey Wigand is en waar hij voor staat, maakt deze verder nogal gekunstelde film ongelooflijk kijkbaar. De getuigenis van Wigand bracht delen van de sigarettenindustrie in het midden van de jaren 90 in paniek toen zijn achtergrond als biochemicus hem in staat stelde om in detail uit te leggen aan een relatief onwetende klantenkring dat de sigaretten die als relatief onschadelijk op de markt werden gebracht, in feite als pure dood leken te zuigen. Crowe's interpretatie zat vol nuance en zijn vertolking van de (natuurlijk) onder druk staande, supergestreste, neurotisch onzekere Wigand is vandaag de dag net zo meeslepend als toen The Insider in première ging. Vanuit het oogpunt van Russell is dit een stijlstudie in zeer effectief en methodisch acteren.