Dead Rising Deluxe Remaster

Laten we eerlijk zijn, je hebt waarschijnlijk al eerder Dead Rising gespeeld. Als je dat niet deed toen het oorspronkelijk in 2006 werd gelanceerd, heb je het waarschijnlijk meegemaakt sinds misschien zelfs met de HD Remaster in 2016. Het is dus al eerlijk om te zeggen dat de Dead Rising Deluxe Remaster niet bepaald opvalt als iets speciaals. Het is een game die nog geen twee decennia oud is en toch twee keer is geremasterd. Tweemaal. Het is ook precies deze reden dat ik Dead Rising deze keer niet echt als videogame zal beoordelen. Ik zal hier en daar een paar dingen aanwijzen, maar voor deze Deluxe Remaster editie ga ik me voornamelijk concentreren op de delen van dit spel die eigenlijk anders zijn, en die vooral draait om prestaties en visuals.

Ja, het ziet er deze keer heel anders uit. Het is eigenlijk een heel mooi spel en een waarin je kunt zien dat Capcom de grenzen test van wat remasters kunnen bieden, aangezien de graphics volledig opnieuw zijn gemaakt en verbluffend. Dankzij de RE Engine is dit een titel die meer lijkt op Resident Evil 4 en Dragon's Dogma 2 dan op het originele product en met zo'n getrouwheid en grafische ingewikkeldheidsevolutie moet je je afvragen wat Capcom ervan weerhield om deze versie gewoon als een volledige remake te beschouwen. En dit geldt ook voor de prestaties en technische elementen, want de Deluxe Edition loopt als een zonnetje, laadt snel en heeft verder maar een paar haperingen onderweg. Wat deze zijn, hebben we het meestal over de vreemde textuur die in een oppervlak springt of er doorheen knipt. Voor de rest loopt deze versie van Dead Rising als een zonnetje. Aan het eind van de dag zou het moeten zijn, het is 18 jaar oud en heeft genoeg tijd gehad om geperfectioneerd te worden, maar toch is het een positief punt.

De volgende stap zijn de verschillende veranderingen in de kwaliteit van leven die in werking zijn getreden. Sommige hiervan zijn echte verbeteringen, zoals de gebruikersinterface die een beetje vriendelijker en gemakkelijker te hanteren is en een bijgewerkt besturingsschema dat het inspelen van de schedel van een zombie des te spannender maakt. Het gebruik van de RE Engine lijkt dezelfde soort richtproblemen te veroorzaken die we zien in Resident Evil -games, waar het voelt alsof je tegen de besturing vecht om nauwkeurig te zijn. Voor een survival-horror die bijna op thema aanvoelt, maar voor een ultieme zombie-dodende sandbox zoals Dead Rising, zou het een enorme zegen zijn geweest om een responsiever en nauwkeuriger richtsysteem te hebben waarmee Frank echt misbruik kan maken van de wilde mechanische diepte van de gameplay.

In feite brengt het rigide richten ook een ander, meer traditioneel probleem in de Dead Rising -ervaring naar voren en verbindt het met deze kwestie. De baasgevechten waar de verhaallijn je constant toe dwingt, zijn gewoon weerzinwekkend en bewijzen diepgaander dan ooit waarom het vuurgevecht een bijzaak zou moeten zijn en niet de best mogelijke oplossing om met zombies en vijanden om te gaan. Dit zou niet zo'n groot probleem zijn als ze minder vaak voorkwamen, maar dat is gewoon niet het geval, en ze benadrukken ook een flagrant en enorm probleem dat ook van invloed is op een van de nieuwe QoL-toevoegingen: de autosave.

Aan de ene kant is het uitstekend dat je je voortgang niet fysiek hoeft op te slaan, maar het betekent wel dat je vergeet handmatige opslagbestanden op te nemen die je indien nodig kunt gebruiken. Waarom zou je dat moeten doen? Misschien struikel je halsoverkop in een baasgevecht zonder een volledige gezondheidsbalk en beperkte wapens en gereedschappen tot je beschikking... Ja, dat is mij overkomen en de enige oplossing (om mijn gezond verstand te redden van constant afgeslacht te worden door drie manische gevangenen in een militaire vrachtwagen met een machinegeweer erop) was om het ofwel op te zuigen en erin te slagen de taak te overwinnen of het spel helemaal opnieuw te beginnen om ervoor te zorgen dat ik beter voorbereid ben op dit moment als ik daar terugkom. Geen van beide was een dwingende optie...

Dus als je de typische en bekende Dead Rising eigenaardigheden (zoals de funky zombies die vaak door je aanvallen faseren of de NPC's die nachtmerries zijn om te bevelen en te beschermen) toevoegt aan de nieuwe Deluxe Edition specifieke functies en verbeteringen, krijg je een versie die een beetje wisselvallig is. Met de enorm verbeterde prestaties en graphics die in feite van remake-niveau zijn, moet je je afvragen waarom Capcom de game niet gewoon opnieuw heeft gemaakt en de langdurige problemen heeft aangepakt die altijd al aanwezig zijn geweest, in plaats van die taken slechts gedeeltelijk af te vinken en elementen zoals laadschermen tussen de kleinere gameplay-gebieden intact te laten. Is het leuk om toegang te hebben tot de verscheidenheid aan kostuums en rare outfits? Zeker, maar tegelijkertijd is dit nog steeds gewoon de Dead Rising die we allemaal al jaren kennen, behalve met een veel glanzendere verflaag.