Dear Santa

Het is niet gemakkelijk voor de kleine Liam om Kerstmis te vieren als zijn ouders beneden luidruchtig zijn, vooral nadat het gezin probeert te herstellen van een pijnlijke familietragedie. Het wordt er niet gemakkelijker op voor de arme jongen wanneer zijn brief aan de kerstman per ongeluk in de klauwen van Lucifer zelf valt, en Liams ziel staat plotseling op het spel wanneer de satanische Jack Black een beroep probeert te doen op Liams meer egoïstische verlangens...

Het uitgangspunt van een dyslectisch kind dat 'Santa' verkeerd spelt en een brief aan Satan schrijft, is leuk op papier. Het zou waarschijnlijk heel goed hebben gewerkt als een korte schets. Maar als speelfilm? Dan is het precies wat je zou verwachten: een tergend langzame en uitgesponnen kwelling die geen enkele lach uitlokt. Het is hoogdravend. Vreselijk repetitief. Het voelt alsof de film nooit eindigt, alsof Satan zelf de kijker heeft gestraft met een eeuwig lange rommelrol. De opzet laat geen ruimte voor timing als het gaat om de grappen, en tegelijkertijd veel te veel ruimte voor uitgesponnen dialoogscènes die gemakkelijk hadden kunnen worden geknipt.

Personages leggen elkaar voortdurend dingen uit, alsof ze vastzitten in een lus, en de dialoog is zo onnatuurlijk geschreven en uitgevoerd dat je je afvraagt of het script niet door een AI is geschreven. Zelfs wanneer de film een aantal nieuwe wendingen introduceert (na een uur en 30 minuten), slaagt de film er niet in om te boeien en is het einde gewoon walgelijk gekunsteld. Zo ongepolijst, gesuikerd en kunstmatig voelt dit kerstverhaal. Alsof die er nog niet genoeg zijn in het plakkerige Amerikaanse kerstfilmklimaat. Dear Santa behoort tot die vulcategorie waar je het beste langs kunt scrollen op zoek naar iets verstandigers om naar te kijken op een streamingdienst.

Dit is zeker niet het jaar van Jack Black geweest. De komiek doet zijn best om de film een soort voorsprong te geven, maar het is niet eens Black die zorgt voor de weinige momenten van de film die een glimlach kunnen oproepen. Black voelt zich hier gewoon moe en ongemakkelijk als een gehoornde slechterik, die min of meer lijkt op een of andere gekke kinderversie van Beetlejuice. Ik ga niet eens in op het stijve kinderacteerwerk en de zeer lange cameo van Post Malone, maar dat spreekt waarschijnlijk voor zich. Ondanks enkele grappige regels valt hier niet te lachen.

Als je nog steeds een kindergeest hebt, kan de scheethumor van de film zeker enigszins vermaken, maar ik vind het moeilijk om te zien hoe 12-jarigen - de doelgroep van de film - hier doorheen zullen kunnen komen als er zoveel aantrekkelijkere en grappigere alternatieven zijn. De volwassenen in het huishouden zullen des te meer worstelen met de humorloze wanhoop van de film. Met andere woorden, het is geen film voor iemand anders dan mogelijk Jack Black zelf. We zijn gewend aan films van lage kwaliteit rond de kerstperiode, maar Red One heeft misschien wel concurrentie voor de slechtste (kerst)film van het jaar...