Devil May Cry - Seizoen 1

Voor de ondeugden die Netflix heeft, moet de eer worden gegeven aan de inspanningen van het streamingplatform om videogames aan te passen. In tegenstelling tot andere productiegiganten die schijnbaar hebben geprobeerd om meer mainstream en popculturele fenomenen te nemen en deze te vertalen naar een verdraaid live-action of geanimeerd alternatief, heeft Netflix die aanpak verlaten, zich verdiept in de IP-schatkamer - die niet eens vaak wordt gebruikt in de game-industrie - om verschillende verschillende projecten te produceren waarbij authenticiteit en het sussen van de echte fans de bedoeling lijkt te zijn. Deze filosofie heeft geleid tot Arcane, Castlevania, Dragon's Dogma, Pokémon Concierge, The Cuphead Show, Tekken: Bloodline, Tomb Raider, Cyberpunk: Edgerunners, Dragon Age: Absolution, Captain Laserhawk: A Blood Dragon Remix en meer. Ja, de kwaliteit van deze projecten varieert, maar meestal zijn ze beter dan slechter, met een aantal echte juweeltjes erin.

Een maker die Netflix in het verleden heeft gebruikt om zijn traject in deze filosofie vooruit te helpen, is Adi Shankar, de persoon die heeft geholpen om Castlevania en zijn spin-off Castlevania: Nocturne naar de wereld te brengen, evenals Captain Laserhawk. Nu laat Shankar Konami's beroemde serie achter zich ten gunste van een Capcom-project, waarbij de volgende grote taak draait om Devil May Cry. Aangezien dit een Netflix-anime-inspanning is geproduceerd door Shankar, kun je al een vrij duidelijk beeld krijgen van hoe het eruit ziet, maar de belangrijkste vraag is simpelweg... Werkt het?

Dit seizoen van acht afleveringen is de belichaming van Devil May Cry. Het thema en de toon zijn absoluut perfect, met een zero-brakes tempo, rauwe en gekke actie, gedenkwaardige (vaak verdraaide) maar onmiskenbaar coole personages, en talloze gekke en geestige kwinkslagen die bij elke bocht zijn ingebakken. In tegenstelling tot een serie als Castlevania die meer wereldopbouw en een stabieler, emotioneler verhaal presenteerde, begint Devil May Cry met een knal en gaat dan verder met het aanbieden van een vuurwerkshow die ongeveer vier uur duurt. Het is hartverscheurend, opwindend, opwindend en misschien soms een beetje overweldigend. Het deed me vreemd genoeg denken aan Crank...

Dus ja, de actie en het tempo is een van de sterkste kwaliteiten van deze show. Het voelt passend aan als een Japans actiespel met absurd excentrieke, manische personages en gevechten en gevechten die elk gevoel van realisme uit het raam gooien. Met Studio Mir als animatiehuis kan dit ook met groot succes worden gerealiseerd. Je wilt niet ademhalen of op pauze drukken, je wilt gewoon door de afleveringen blijven tuffen totdat je het crescendo overtreft en de gordijnen sluiten, en zelfs dan wil je meer. Het is misschien wel de meest hectische en wilde videogame-aanpassing die ik tot nu toe heb gezien, maar aangezien dit Devil May Cry is waar we het over hebben, voelt het gewoon goed.

Maar er zit een addertje onder het gras aan deze structuur en dat is dat de personages niet echt tijd krijgen om te ademen of zich te ontwikkelen. Er zijn hier en daar kleine flashbacks ingevoegd, en zelfs een aflevering halverwege het seizoen die veel van dit zware werk probeert te doen, maar voor de meerderheid van de hoofdpersonages blijf je achter met een opzet die veel leunt op expositie, subtiele knipoogjes naar de familie van hoofdpersoon Dante, Mary's verleden, of zelfs VP Baines' (ingesproken door wijlen Kevin Conroy) diepgewortelde haat voor alles wat niet-menselijk is. Het is daarom dat Devil May Cry eigenlijk een beetje ontbreekt in het plot en het verhalende element, hoewel ik niet denk dat het een groot probleem is, omdat met name de presentatie en soundtrack zo druk en luid is dat het bijna al het andere overstemt.

Als grunge en metal jouw jam is, dan zal Devil May Cry absoluut met je resoneren. Shankar is er niet alleen in geslaagd om Evanescence een nieuw nummer te laten schrijven als thema van deze show, maar Papa Roach, Green Day en meer halen ook allemaal de cut. Het kan niet meer voelen Devil May Cry, en daarvoor heb ik niets dan applaus.

Ik denk niet dat Devil May Cry in dezelfde veredelde lucht zal bestaan als Castlevania, of andere echt speciale Netflix-videogame-aanpassingen, en het zal ook niet voor iedereen zijn, aangezien het thema, het geweld, het enorme volume en de razende beat, en de toon zijn gecreëerd om de DMC-fanbase aan te boren. Maar als jij dat bent, als je iemand bent die erop heeft aangedrongen dat Capcom deze stijlvolle serie op een meer significante manier zou verkennen, zou deze Netflix-show je zo blij moeten maken als een mossel... Of een demon in een dichtbevolkte straat.