Disney's Snow White

De controverses rond Disney's nieuwste Sneeuwwitje-film zijn talrijk en genadeloos geweest. Afgezien van controversiële opmerkingen van sterren en dat de film ervan wordt beschuldigd een soort woke-agenda te volgen, heeft Disney over het algemeen moeite gehad om zijn trouwe fans te overtuigen met zijn live-action remakes. Hun matte remakes hebben jarenlang niet kunnen overtuigen, en voordat Sneeuwwitje zelfs maar werd uitgebracht, werd het het brood en de boter van YouTube-videomakers die zich voedden met de constante negativiteit.

Heel weinig van deze wrok heeft echter zijn weg gevonden naar de film. In feite is het mediacircus dat de krantenkoppen haalt veel interessanter dan de film zelf, die helaas gewoon weer een inzending is in een lange rij besmeurde Disney-remakes. Ik zou bijna willen dat de film gedurfder was geweest dan hij in werkelijkheid is, want misschien wel de meest controversiële film van het jaar is niets meer dan een onschuldige kinderfilm die niemand zich op de lange termijn zal herinneren. De vraag is eerder hoe slecht de film in de kern werkelijk is?

Sneeuwwitje is een uitgebreide herinterpretatie van Walt Disney's geanimeerde meesterwerk uit 1937, waarbij een eenvoudig sprookjesverhaal wordt genomen en het wordt gevuld met modernere, vooruitstrevende ideeën over het opkomen tegen onrecht. De Sneeuwwitje-film met Kristen Stewart deed dit echter al in 2012, dus deze remake heeft op dat punt weinig nieuws te zeggen. Hoewel de film technisch ingewikkelder is qua plot, is hij ook leger en ademlozer. De eenvoud van het sprookje en de boodschap van hoe ver vriendelijkheid je kan brengen, wordt hier overschaduwd door de kinderlijke strijd van de film tussen goed en kwaad, en halverwege deze lommerrijke film begint de lengte echt te slijten.

Rachel Zegler is eigenlijk fatsoenlijk als het titelpersonage. Haar onderkaak heeft zeker een vreemd eigen leven in verschillende scènes, maar ze slaagt erin haar onschuldige personage te verkopen, die zich heeft geïsoleerd van de overheersing van haar stiefmoeder en al snel een symbool van vrijheid wordt voor het onderdrukte volk. Zegler biedt in ieder geval wat menselijke charme in het plakkerige CGI-moeras van de film, iets wat Gal Gadot helaas niet doet.

Laten we het zo zeggen: sommige acteurs komen weg met hun komisch slechte optreden omdat ze heel goed weten dat ze in een waardeloze film zitten en doen het alleen voor het salaris, op een vergevingsgezind zelfbewuste manier. Gal Gadot is niet een van hen. Ze is verschrikkelijk als de antagonist van de film, die hier ronduit huiveringwekkende niveaus van melodrama bereikt. Als een klein juweeltje was de koningin in de originele film van Walt Disney nachtmerriemateriaal, maar in deze remake is de koningin zo parodiërend dat het beetje opwinding dat de film misschien had, gewoon vervaagt. Haar nummer 'All is Fair' is overacting gone mad.

Over liedjes gesproken, de soundtrack is niet veel om over naar huis te schrijven. Er is niets mis met de compositie van Jeff Morrow, maar de nieuwe nummers passen niet goed bij de geremixte klassiekers, die zelf klinken als overgeproduceerde AI-producties. Het nieuwe materiaal van Banj Pasek en Justin Paul mist ook identiteit en persoonlijkheid, waardoor de vele nieuwe nummers hetzelfde klinken en samensmelten tot één generieke soundtrack. Het past in ieder geval bij de spetterende beelden in Disneyland-stijl van de film.

Zodra de dwergen zijn geïntroduceerd, verandert de film in een rechttoe rechtaan griezelige valleihorror die meer afschrikt dan charmeert. De dwergen worden nu "magische wezens" genoemd, die hun magie kunnen gebruiken om diamanten in de grotten te identificeren. Er is geen enkele reden voor dit detail, anders dan vermoedelijk om discussies over kleine mensen te vermijden. Deze personages zullen de jongere kinderen echter amuseren en de schattige computergeanimeerde dieren zullen hen afleiden van de plot.

Als het nog niet duidelijk is, hebben wij volwassenen heel weinig te halen uit deze film, want er is heel weinig om enthousiast over te worden. Het is een typische Disney-herinterpretatie met slordige vernis, maar heel weinig onder de oppervlakte. Tegelijkertijd is de film vermakelijker dan het vreselijke The Little Mermaid en veel minder frustrerend dan de recente Beuaty and the Beast-interpretatie. Maar hoewel er nog steeds enkele redelijk solide scènes zijn, heb je geen magische spiegel nodig om je te vertellen dat het origineel nog steeds de mooiste van allemaal is.