Dune: Prophecy Seizoen 1

In navolging van Dune: Part Two is geen sinecure, en dus benijd ik de mensen die Dune: Prophecy maken niet. Denis Villeneuve's uitstekende bewerking van de tweede helft van Frank Herberts genrebepalende roman werd ook pas dit jaar uitgebracht. Het zit nog vers in het geheugen en zorgt voor nog meer druk voor deze spin-off serie.

Het is dan ook waarschijnlijk het beste dat Dune: Prophecy zich probeert te distantiëren van de films. Dune: Prophecy speelt zich 10.000 jaar voor de geboorte van Paul Atreides af en volgt Valya Harkonnen terwijl ze probeert de Bene Gesserit te vestigen als de kracht die we kennen tegen de tijd van de films. In de serie volgen we Valya (gespeeld door Emily Watson en Jessica Barden als de oude en jonge versie van het personage), haar zus Tula (Olivia Williams) en de rest van de Truthsayers terwijl ze zichzelf proberen te bewijzen als de machtigste en meest betrouwbare adviseurs van de leiders van de Grote Huizen. Tegelijkertijd volgen we ook de training van enkele jongere zusters, evenals de leden van House Corrino terwijl ze hun zwakke greep op de keizerlijke troon behouden. Dit alles vindt plaats onder de gebeurtenissen van de Butleriaanse Jihad, die de mensheid meer dan een eeuw geleden bevrijdde van 'denkende machines'.

Dit kan veel zijn om in je op te nemen, en het voelt alsof het meer is dan Dune: Prophecy op zijn bord kan houden. De show heeft een grote ambitie. Net zoals Game of Thrones ons in een aflevering het hele continent Westeros zag overspannen, springen we van planeet naar planeet voor elk plot dat voorkomt in Dune: Prophecy, maar in tegenstelling tot die inleidende serie van Game of Thrones, die zijn centrum goed vasthoudt, zou ik Dune: Prophecy meer vergelijken met een lavacake, met een kleverige, van binnen gesmolten. De show verblindt met zijn indrukwekkende visuele effecten, die misschien niet zo adembenemend zijn als het zien van de Villeneuve-films, maar het Dune-label waardig zijn, en toch kunnen ze niet maskeren welke gebreken de serie heeft.

We komen zo op die gebreken terug, want ik begin deze recensie liever niet met zo'n negatieve noot. Dune: Prophecy is een leuke serie, en een prima stukje tv als je op zoek bent naar een avondje op de bank deze winter. Zoals gezegd zijn de beelden indrukwekkend, zowel in praktische zin als in termen van wat de VFX voor elkaar krijgt. De kostuums en het decorontwerp helpen echt om de serie tot leven te brengen en premium te laten aanvoelen op een manier die je zou verwachten van het netwerk dat je House of the Dragon brengt. De school voor het trainen van Waarheidszeggers op Wallach IX is vaak een lust voor het oog. Als ik afbreuk zou moeten doen aan de visuals, zou ik zeggen dat de belichting en het camerawerk de show vaak als alle andere doen aanvoelen. In de Dune-films kan ik me bepaalde shots herinneren, hoe ze momenten maakten, terwijl Dune: Prophecy vaak aanvoelt als een andere show. Aan de andere kant zijn er een paar opvallende stukjes werk, zoals wanneer een jonge stagiaire op de school haar voorouders moet ontmoeten, en Dune: Prophecy plotseling nogal zenuwslopend wordt, grenzend aan afschuw.

Het gebruik van de stem in de show is ook erg goed behandeld, waardoor het aanvoelt als een buitenaardse en angstaanjagende kracht. De toon en toonhoogte die Valya gebruikt, is ook veel strenger dan veel van de personages in de films, wat laat zien hoe rauw en ongetraind het is in deze vroege jaren van de Bene Gesserit. Het zijn dit soort kleine details die helpen om de show voor mij in een positiever daglicht te stellen.

Het acteerwerk, met name van Emily Watson, Mark Strong (Javicco Corrino) en de altijd onderschatte Travis Fimmel (Desmond Hart) is meestal perfect, en hoewel er een paar personages zijn die een beetje teleurstellend aanvoelen, doet iedereen er alles aan om dit verhaal tot leven te brengen. Het is alleen jammer dat het verhaal grotendeels aanvoelt als een B-plot in de BBC-serie Merlin, of welke andere sci-fi of fantasy-serie dan ook. Ik zal de plotdetails niet verklappen, maar het draait grotendeels om het karakter van Fimmel en bepaalde krachten die hij heeft. Er zijn wat politieke machinaties aan de gang, maar grotendeels worden ze vrij vroeg aan de kant gegooid, zodat we stemtovenaars versus Fimmel kunnen zien in een botsing die perfect past bij een tekenfilm op zaterdagochtend.

Het probleem dat in het oog springt met Dune: Prophecy is dat het niet echt aanvoelt als Dune. Het staat in ieder geval dichter bij fanfictie, wat logisch is gezien het feit dat het een bewerking is van een boek van Brian Herbert. De originele werken hebben een bijna mythologische kwaliteit. Ze laten veel vragen onbeantwoord, veel dingen blijven over om te zeggen, maar je weet terwijl je leest dat als die details zouden worden onthuld, het de waarde van het mysterie grotendeels zou bederven. Dune: Prophecy laat veel meer van het universum zien dan we hebben gezien, en toch voelt de helft van de planeten die we aannemen als de aarde met misschien een beetje een futuristische draai. De ondertitel verwijst specifiek naar een flagrant moment waarop we een club in de duinwereld betreden met Javicco's dochter Ynez. Er is dreunende muziek, mensen hijgen op wat ik alleen maar kan omschrijven als kwaadaardige vape, de werken. Precies zoals je je een club zou voorstellen in Mass Effect, Star Wars, maar met nog minder identiteit. Ik zeg niet dat het Dune-universum geen club heeft, maar misschien voelt het een beetje minder alsof iemand net het idee van een clubscene heeft opgeschreven en niet heeft nagedacht over hoe het zou werken.

Dune: Prophecy voelt ook alsof het, ondanks dat het zich 10.000 jaar voor Paul Atreides afspeelt, zwaar moet leunen op de verhaallijnen van de films en boeken. Arrakis is een belangrijk kenmerk van het personage van Desmond Hart. Zandwormen zijn er weer, ook al zijn ze in de verte, en je kunt niet anders dan het gevoel hebben dat de schaduw van een beter product veel te zwaar op deze serie blijft hangen. Het is een probleem met de franchising van elk IP-adres, want als je het niet relateert aan wat mensen weten, zullen ze het blijkbaar nooit kunnen begrijpen of ervan kunnen genieten.

Ik had wat hogere verwachtingen voor Dune: Prophecy. Nadat Warner Bros. met The Penguin een succesvolle sprong van films naar tv had gemaakt, dacht ik dat de formule misschien was gekraakt. Helaas, ondanks dat dit nog steeds een overwegend goede serie is, kan het niet helemaal de hoogten bereiken die we de afgelopen jaren van Dune hebben gezien. Ik hoop dat er in de toekomst andere kansen zijn voor een geweldige Dune-serie, maar Dune: Prophecy zal genoegen moeten nemen met gewoon goed zijn.