Echoes of the End

Zoals ik in verschillende recensies heb vermeld, lijdt de Europese game-ontwikkeling soms onder wat bekend staat als "Euro jank". Als je je afvraagt "Wat is dat?", ben je niet de enige. Euro jank verwijst naar games die doorgaans in Europa worden ontwikkeld door kleinere studio's zonder enorme budgetten. Dit zijn games die niet per se vol zitten met bugs, maar waar dingen nog steeds een beetje stijf of niet helemaal goed aanvoelen. Dat betekent niet dat het spel slecht is, maar eerder dat het een unieke persoonlijkheid heeft. Het is het soort spel dat ervoor kan zorgen dat je met je ogen rolt bij een vreemde animatie en dan een beetje glimlacht, want dat is precies wat het zijn charme geeft.

Deze keer heb ik weer een voorbeeld van het fenomeen in handen. Het is vandaag uit en het heet Echoes of the End. Het spel is ontwikkeld door Myrkur Games uit IJsland en wordt uitgegeven door Deep Silver, die vaak enkele van de beste voorbeelden van Euro jank in handen heeft. Dat is op zich al een beetje exotisch, want het is niet elke dag dat we een wedstrijd uit IJsland zien, tenzij we het hebben over EVE Online.

Echoes of the End is de zoveelste reis naar een post-apocalyptisch universum, dat geleidelijk een favoriete speeltuin wordt voor game-ontwikkelaars. We bevinden ons in een tribale samenleving en spelen als Ryn. Ze is een goochelaar, of beter gezegd, wat het spel een Vestige noemt. Ryn heeft een magische arm die ze niet helemaal vertrouwt, omdat ze als kind per ongeluk haar broer littekens heeft toegebracht toen ze hem probeerde te helpen met haar krachten, met als resultaat brandplekken in zijn nek en gezicht, waardoor ze erg voorzichtig is geworden met hoe ze haar vaardigheden gebruikt.

Ryn en haar broer gingen op pad om de wereld te redden, zoals men doet in dergelijke verhalen. Ze stuiten al snel op soldaten van een totalitair regime dat het land van Aema heeft overgenomen. De broer wordt ontvoerd door deze vrolijke vertegenwoordigers van de onderdrukking, en nu is het aan Ryn en haar nieuwe partner Abram Finley om hem te redden. En als ze toch bezig zijn, kunnen ze net zo goed de rest van de wereld redden.

Het verhaal is niet nieuw; Het is zelfs zo klassiek dat je het volgende plotpunt bijna kunt raden lang voordat het gebeurt. Toch is er hier een zekere charme. Het helpt dat de voice-acting wordt verzorgd door IJslanders die Engels spreken. Het geeft de dialoog een andere toon en je kunt horen dat de ontwikkelaars hun hart en ziel in het verhaal hebben gestoken.

Echoes of the End is een third-person actie-avonturenspel dat vergelijkbaar is met series als God of War en Hellblade. Het spel leent een beetje van beide en plaatst de elementen in een zeer lineaire wereld, waar je doorheen beweegt door op richels te springen, duidelijk gemarkeerde muren te beklimmen en je weg te vinden van gebied naar gebied. Het is vrij standaard, maar wat het interessant maakt, is de manier waarop Ryn haar vaardigheden gebruikt.

Ze kan onder andere ingestorte gebouwen en bruggen repareren zodat ze weer als nieuw staan. Ze manipuleert de tijd zodat dingen kunnen veranderen van kapot naar heel en weer terug, bijna alsof ze een oude VHS-band terugspoelt. Haar metgezel kan dingen in stilstand brengen, waardoor ze een structuur kunnen behouden in de staat die Ryn heeft gecreëerd, terwijl ze zelf iets anders verandert. Het is een systeem dat de levels een redelijk goede flow geeft, omdat je constant nieuwe puzzels tegenkomt waarbij je je vaardigheden op verschillende manieren moet combineren.

Later krijgen de twee nog meer macht. Ryn kan bijvoorbeeld terugkijken in het verleden om vallen of structuren te onthullen die in het heden verborgen zijn. Dit zorgt voor een aantal intense momenten, vooral wanneer je ontdekt dat de veilige weg voorwaarts eigenlijk een zekere dood andersom is.

De puzzels zijn over het algemeen niet al te moeilijk, maar tegen het einde kwam ik er een tegen die weigerde op te lossen, ook al volgde ik de eigen instructies van het spel tot op de letter. Ik weet niet of het een bug was of alleen ik, maar het resultaat was hetzelfde: het spel stopte daar voor mij. En dat is eigenlijk een goede introductie tot het grootste probleem van de game, namelijk het aantal bugs en vreemde ontwerpbeslissingen.

Er zijn veel kleine dingen die de onderdompeling doorbreken en een van de meest irritante zijn onzichtbare muren die voorkomen dat je over lage obstakels springt. Het ziet er belachelijk uit om voor een stenen muur van 30 centimeter te staan en er niet overheen te kunnen komen. Dat soort dingen vernietigt het gevoel van vrijheid.

Een ander voorbeeld is een zeilsequentie die erg doet denken aan God of War. Ik dacht dat ik dicht bij een waterval zou varen om te zien wat er zou gebeuren. Normaal gesproken zou je van de rand vallen, maar in plaats daarvan ging de boot onverstoorbaar verder over de afgrond alsof het water gewoon de lucht in ging. Ik zeilde rond in vrije vlucht voordat de boot weer in het water landde. Het is moeilijk om niet te glimlachen om zo'n grote fout, maar het is ook een duidelijke herinnering dat de game meer ontwikkelingstijd nodig had.

De graphics zijn prachtig, vooral de omgeving, maar er zijn problemen. Ik ervoer psychedelische reflecties van texturen die veranderden afhankelijk van de camerahoek, en op een gegeven moment was het zo erg dat ik hoofdpijn kreeg. Na een uur bezig te zijn geweest met het in- en uitschakelen van grafische instellingen, kwam ik erachter dat de HDR-instelling de boosdoener was. Met HDR uitgeschakeld, verdween het probleem, maar het is tot nadenken stemmend dat zo'n voor de hand liggende bug er doorheen is geglipt.

Samenvattend, Echoes of the End is een ambitieus spel met een aantal echt goede ideeën en een mooie presentatie, maar ook met technische problemen en ontwerpfouten die afbreuk doen aan de ervaring. Ik zou het eigenlijk aanraden, maar alleen als je kunt wachten op een paar updates.