Eddington

In het kleine Texaanse stadje Eddington is er een politieke patstelling tussen de incompetente sheriff (Joaquin Phoenix) en de eigenwijze nieuwe burgemeester (Pedro Pascal). De sheriff voelt zich verstikt door zowel de beperkingen van het coronavirus als de pesterige houding van de burgemeester; Zijn troon als beschermer van Eddington wordt duidelijk bedreigd en hij nomineert zichzelf als kandidaat voor de volgende burgemeestersverkiezingen. Maar aangezien dit een Ari Aster-film is, gaan de dingen niet zoals gepland, en wat begint als een kleine rivaliteit verandert al snel in een helse spiraal van verwoestende gevolgen...

Na de emotioneel uitputtende lobotomie die Beau Is Afraid was, voelt Aster's nieuwe film een beetje als een verontschuldiging aan iedereen die werd afgeschrikt door de controversiële Beau, een verzekering dat deze niet helemaal over de top zal gaan. Liever maar een beetje. Maar voor een film die met beide benen op de grond blijft, voelt het nog steeds als een Aster-film als het gaat om het koude zweet en de nervositeit die het oproept. Alles, van de onheilspellende langzame pannen tot de met angst gevulde stilte, is aanwezig, net bedekt met ziekenhuismaskers en woestijnzand. De sfeer is dik van angst en wanhoop en houdt de kijker constant op scherp, wachtend op iets veel ergers om de hoek. Alleen al het zien van de mompelende, dakloze man die het grootste deel van de film op de achtergrond rondschuifelt, is genoeg om je angstig te maken.

In veel opzichten voelt Asters moderne westerse thriller gedateerd aan vanwege de pandemie en alles wat dat met zich meebrengt, maar op veel andere manieren is het ook relevanter dan ooit en dient het als een soort tijdcapsule om het moment vast te leggen waarop de Verenigde Staten instortten. We voelen nog steeds de verdeelde politiek, de dominantie van complottheorieën en de beperkte bubbel die sociale media sinds de pandemie hebben gecreëerd, en het gebrek aan communicatie en empathie wordt een centraal thema in Eddington. Die manische zelfovertuiging en de zinloze cultuuroorlog die zich als een lopend vuurtje verspreidde, vindt ook zijn weg naar de personages, wat leidt tot een aantal echt grappige scènes met verveelde wakkere jongeren en verschillende interacties waarbij Phoenix mag schitteren als de zielige sheriff van een kleine stad.

Eddington voelt een beetje te lang voor zijn eigen bestwil, met Aster die alleen maar de nachtmerriebrandstof spuit richting de laatste uitgesponnen act, die ook een echt wilde western-achtervolging biedt. Het is vrij mild voor een Aster-film, maar dat maakt het niet minder sfeervol. Eddington is een zeer goed geoliede tragedie die in vrijwel elk opzicht druipt van satire en duisternis, verder versterkt door de consequent fenomenale uitvoering van Phoenix en het heerlijke cynisme van Aster, dat de kers op de taart is in een toch al dichte neowestern.