Eerste indrukken bij het spelen van League of Legends ' nieuwe kampioen: Heeft het spel echt zoveel personages nodig?

Na een lange onderbreking besloot ik terug te keren naar League of Legends. Terugkomen op de Summoner's Rift voelt als het heropenen van een boek waarvan je dacht dat het voor altijd gesloten was, om er vervolgens achter te komen dat het is herschreven en bijgewerkt. Met een stortvloed aan veranderingen in het spel, nieuwe kampioenen en een vernieuwde kaart was de terugkeer een hele uitdaging. Dus vandaag wilde ik van de gelegenheid gebruik maken om een nieuwe kampioen uit te brengen om een artikel en gameplay te maken, en ook om mijn indrukken te delen van het terugkeren naar League of Legends na zo'n lange tijd.

Sinds ik zo'n 12 of 13 jaar geleden begon te spelen, heeft het spel aanzienlijke veranderingen ondergaan. Het is verbazingwekkend hoe de tijd vliegt: er is zoveel veranderd sinds ik begon tijdens de eerste seizoenen, toen er maar een handvol kampioenen waren om uit te kiezen: Annie, Ashe, Master Yi en een paar anderen. Ik speelde de volgende vijf of zes jaar regelmatig League of Legends. Ik herinner me dat ik stopte toen Illaoi in 2015 werd uitgebracht. Niet omdat ik er niet meer van geniet, maar gewoon omdat c'est la vie. Sindsdien heb ik af en toe een wedstrijd gespeeld, misschien een of twee per jaar, maar niet veel meer dan dat.

Terugkeren naar League of Legends na zo'n lange tijd is een bitterzoete ervaring geweest. Aan de ene kant voel ik me weer een noob (en het is niet alsof ik eerder Faker was; Ik was toen ook een noob, maar nu nog meer), vooral met alle nieuwe veranderingen. Aan de andere kant is het een geruststellend gevoel om te zien dat veel van de elementen waar ik van hield nog steeds aanwezig zijn. De wedstrijden zijn nog steeds intens, de community blijft gepassioneerd (soms overdreven: in mijn eerste wedstrijd zat er al een AFK-speler in ons team) en de uitdaging om te verbeteren is net zo aantrekkelijk als altijd.

Het eerste dat mijn aandacht trok, was de enorme hoeveelheid nieuwe inhoud die is toegevoegd (is dit een goede zaak? Nou, daar komen we later op terug). Er zijn nieuwe kaarten, spelmodi en natuurlijk een overweldigend aantal nieuwe kampioenen. In plaats van terug te springen in mijn oude favorieten zoals Yasuo of Zed (mijn gebruikelijke go-tos), besloot deze nederige dienaar een spelletje te spelen met de nieuwe kampioen, Aurora, als een kwestie van plicht. Als je de gameplay hebt gezien, heb je misschien gemerkt dat het een beetje een puinhoop was, gezien mijn gebrek aan vaardigheid en onbekendheid met de kampioen. Maar ze noemen ze niet voor niets eerste indrukken, toch? En soms, zoals ik geloof, zijn het de onvolkomenheden die dingen perfect maken.

Aurora is een kampioen met een enigszins uniek concept in de uitgestrekte wereld van Runeterra. In tegenstelling tot veel andere kampioenen, is ze een Vastaya die opvalt door haar vermogen om te communiceren met het spirituele rijk - een aspect dat niet diepgaand is onderzocht in het universum van het spel. Met haar konijnen-heks-uiterlijk combineert Aurora een schattig ontwerp met mystieke diepte, wat haar verbinding met geesten weerspiegelt en haar vermogen om gekwelde entiteiten te genezen. Deze originaliteit maakt deel uit van een ontwikkelingsverhaal dat zes jaar geleden begon en culmineerde in een personage dat, ondanks haar oorsprong in gevarieerde concepten en enkele uitdagingen in haar uiteindelijke ontwerp, de essentie van een moderne en spirituele heks vastlegt.

De kampioene heeft mijn aandacht getrokken met haar hoge mobiliteit. Haar vaardigheden, die behendigheid en crowd control combineren, zijn zowel aantrekkelijk als veelzijdig. Het belangrijkste probleem dat ik tegenkwam, is echter haar ultieme vaardigheid, Between Worlds, omdat het een visuele verzadiging creëert die het moeilijk maakt om waar te nemen wat er op het slagveld gebeurt. Tijdens gevechten vond ik het moeilijk om bij te houden waar ik was en wat er aan de hand was, wat een echt nadeel kan zijn te midden van alle chaos. En in termen van innovatie heb ik niet het gevoel dat ze een bijzonder verfrissende of meeslepende ervaring biedt (afgezien van een enigszins uniek concept); Ze lijkt eerder een mix van vaardigheden van kampioenen die we eerder hebben gezien.

Als je Aurora wilt spelen, moet je weten dat ze uitblinkt in teamsamenstellingen die haar mobiliteit en herpositioneringsvaardigheden kunnen benutten, en verwoestend zijn wanneer ze strategisch wordt gebruikt. Hoewel haar ultimate een opmerkelijk competitief potentieel heeft, waardoor bekwame spelers verrassende momenten kunnen creëren en het tij van een wedstrijd kunnen keren, is ze ook kwetsbaar voor teams die haar op afstand kunnen houden en haar kunnen beheersen met crowd control-effecten. In mijn ervaring kan Aurora schitteren in gecontroleerde situaties, maar haar prestaties kunnen worden belemmerd in langeafstandscomposities en tegen vijandelijke combo's.

Spelen met Aurora is dus een dynamische ervaring, dankzij haar behendigheid die het mogelijk maakt om effectief te ontwijken en aan te vallen. Haar ultimate richt niet alleen aanzienlijke schade aan, maar beheerst ook het slagveld door vijanden te vertragen, waardoor ze ideaal is voor teamgevechten en het uitoefenen van druk. Met haar mix van mobiliteit, crowd control en schade onderscheidt Aurora zich als een intrigerende kampioen voor het beklimmen van de gerangschikte ladder, die goed past in zowel de midden-/topbaan als de ondersteunende rol, en flexibiliteit biedt aan spelers.

En dat is alles voor de eerste indrukken van vandaag: ik heb genoten van het spelen met Aurora, maar ik kan het niet helpen, maar ik vraag me af of League of Legends echt zoveel kampioenen nodig heeft. Hoewel Aurora haar verdiensten heeft, biedt ze geen significante innovaties die haar toevoeging aan het spel rechtvaardigen. Het is een interessante toevoeging in termen van de overlevering en het verhaal van de game, maar in termen van gameplay heb ik het gevoel dat het het gevoel van gameplay-verzadiging alleen maar verergert - een gevoel dat ik de afgelopen jaren met deze game heb ervaren. Ik vraag me af of de tijd en middelen die worden besteed aan het ontwikkelen van nieuwe kampioenen niet beter kunnen worden gebruikt om andere aspecten van het spel te verbeteren.

En begrijp me niet verkeerd, ik vind het nog steeds leuk om terug te keren naar het spel en af en toe een paar wedstrijden te spelen, dus als je deze inhoud leuk vindt, zullen we doorgaan met het analyseren van nieuwe kampioenen zodra ze worden uitgebracht. Ik kan het echter niet laten om na te denken over de huidige verzadiging en de toekomst van het spel. Het doet denken aan de filosofie van Steve Jobs ', die zich boven alles richtte op eenvoud. Jobs geloofde dat eenvoud niet alleen ging over het ontwerpen van visueel schone producten, maar ook over het stroomlijnen van de gebruikerservaring door onnodige functies te elimineren en te focussen op wat essentieel is. Dat is wat Apple zo geweldig maakte. Nadat Steve was vertrokken, zagen we Apple uitbreiden naar een veelheid aan modellen, wat verwarrend en overweldigend kan zijn voor consumenten. Niet alleen dat, maar het wordt ook een grotere uitdaging om elk product op het hoogste niveau te houden wanneer je middelen over zoveel moet verspreiden, in plaats van je op slechts een paar te concentreren. League of Legends lijkt een soortgelijk pad te volgen: in plaats van een meer verfijnde en gestroomlijnde selectie van kampioenen te behouden, blijft het steeds meer toevoegen, wat de algehele gameplay-ervaring kan verzwakken.

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik mis de begindagen van 15 jaar geleden toen er maar 17 kampioenen waren. Vandaag zijn dat er 168. Ik weet niet zeker hoeveel ze nog kunnen innoveren voordat kwantiteit de kwaliteit overweldigt. Misschien is het, in plaats van voortdurend meer toe te voegen, beter om ons te concentreren op het verfijnen en balanceren van wat we al hebben. Uiteindelijk zal alleen de tijd leren of deze strategie van het voortdurend toevoegen van nieuwe kampioenen het spel ten goede zal blijven komen of dat het het uiteindelijk zal overweldigen. Ik veronderstel dat het de manier van de wereld is: kwantiteit boven kwaliteit. Misschien word ik oud, maar soms verlang ik naar eenvoudigere tijden.