Elio

Maak kennis met Elio: een elfjarige jongen die geobsedeerd is door UFO's en niets liever wil dan opgestraald worden door een buitenaardse beschaving. Nadat hij zijn ouders heeft verloren, ziet hij het nut er niet van in om op aarde te blijven, hoe goed zijn zorgzame maar gefrustreerde tante hem ook probeert op te voeden. Op een dag komt de wens van Elio uit wanneer buitenaardse ambassadeurs zijn smeekbede horen, maar hij realiseert zich al snel dat er meer nodig is dan buitenaardse drankjes en waterparkachtige ruimtetoiletten om de leegte in hem te vullen.

Achter de hyperactieve humor en het Lilo & Stitch -achtige plot over familie vinden we een verhaal over eenzaamheid en het gevoel een last te zijn voor anderen, alleen maar omdat je er niet altijd bij hoort. Dus, is het de wereld die het bij het verkeerde eind heeft, of ben jij het? Er zijn hier verschillende lagen in Pixar's emotionele kosmische taart, misschien een beetje te veel voor het eigen bestwil van de film. Veel van de allerbeste films van Pixar waren gebaseerd op een elegante eenvoud in hun centrale thema, iets dat in het geval van Elio enigszins ingewikkeld en enigszins geforceerd wordt. Wat het echt tegenhoudt, is misschien wel het feit dat de film iets te mooi en veilig aanvoelt, en dat het een beetje pit mist in een verder te zoete film. Tegelijkertijd valt niet te ontkennen dat de film veel hart en warmte heeft. Er is hier een vergevingsgezinde natuur die onweerstaanbaar charmant is, die zowel de kleintjes als de volwassenen in het publiek zou moeten aanspreken.

Elio zelf is een leuke en energieke hoofdrolspeler die tot over zijn oren binnenkomt als hij erin slaagt de buitenaardse ambassadeurs te laten geloven dat hij de leider van de aarde is, maar de echte ster van de film is Glordon: een soort te groot waterbeerwezen met een optimisme dat zijn krijgsheer-vader rood doet zien en die de beste vriend van Elio wordt in de tweede helft van de film. Glordon steelt de schijnwerpers met zijn warmte en wordt al snel een belangrijk anker voor zowel de personages als het bioscooppubliek. Ik ben echter geen grote fan van het Steven Universe -achtige ontwerp van de menselijke personages, en veel van de buitenaardse wezens lijken meer op McDonald's-speelgoed, maar verder ziet de film er spectaculair uit. Alles, van portalen, dimensies en ruimteschepen, is kleurrijk, magisch en grandioos, wat goed past bij het grote scherm.

Het verhaal sleept zich wel wat voort naar het einde toe, maar het valt niet te ontkennen dat de film veel hart heeft en de eeuwige vraag "zijn we alleen in het universum?" met een zekere hoop en heerlijk kinderlijk enthousiasme aanpakt. Met andere woorden, Elio is een erg aardige en lieve zomervakantiefilm die het hele gezin zal vermaken, maar een beetje te veilig en voorspelbaar aanvoelt om veel meer te zijn.