Everspace 2: Toorn van de Ouden

Ik ben dol op de Everspace-serie. Sinds de oude Freelancer, die in 2003 uitkwam, ben ik dol op dit soort ruimtespellen. Je vliegt door de melkweg, verzamelt buit, vecht tegen vijanden, lost kleine mysteries op en hebt volledige vrijheid om gewoon plezier te hebben en te verkennen. Het is het soort spel dat me in de versnelling brengt en me op het puntje van mijn stoel houdt als de actie begint. De bedieningselementen in Everspace 2 maken ook deel uit van wat het geweldig maakt. Strakke reacties en een gevoel van controle over je schip dat aanvoelt opgebouwd door urenlang vechten en plunderen. Ik was blij met het basisspel omdat het zo veel verbeterd was ten opzichte van de eerste Everspace. Maar de eerste uitbreiding, Titans, was ik geen fan van. Het voelde slordig aan en miste de inhoud waar een nerdy ruimtegod als ik zich in zou willen verdiepen.

Wrath of the Ancients is gearriveerd en ik heb het intens gespeeld. Het is de laatste DLC en bouwt voort op de campagne uit het basisspel. Je speelt nog steeds als Adam Roslin die, na het verlies van zijn vriend Dax, hem probeert na te bootsen door hem te klonen op basis van een DNA-monster dat in zijn graf is gevonden. Hij slaagt, maar de kloon herinnert zich alleen de tijd voordat hij Adam leerde kennen, wat natuurlijk leidt tot een aantal ongemakkelijke en gespannen situaties. Ondertussen wordt de menselijke kant van de melkweg aangevallen door de mysterieuze Ouden. Ze komen aan door scheuren in de ruimte en gaan rechtstreeks op de menselijke infrastructuur af terwijl ze andere rassen met rust laten. De vraag is natuurlijk: waarom? Het is geweldig om nog een mysterie op te lossen in het prachtige Everspace-universum, en ik hoop dat Rockfish op een dag een vervolg maakt, want dit is als kattenkruid voor mij.

Om het antwoord te vinden, moet je onderhandelen met oude vijanden zoals het Okkar-ras, die de Ouden als goden aanbidden. Je waagt je diep in hun territorium en probeert erachter te komen wat deze oude wezens boos heeft gemaakt. En dit is waar de DLC echt uitblinkt. Bij de eerste uitbreiding ontbrak een spannend verhaal. Hier krijg je wat je miste. Ik wachtte constant op het volgende stuk van het verhaal. Dat is precies het soort verhalen vertellen dat Everspace 2 op zijn best speciaal maakt.

Maar er is ook kritiek. De level cap is nog steeds 30. Het is al sinds het basisspel en het is ongewijzigd in de DLC. Dit betekent dat je het maximale niveau al halverwege het hoofdspel bereikt, en dat je op dat niveau blijft, ongeacht hoeveel DLC-content je voltooit. Er zijn geen nieuwe voordelen, geen nieuwe vaardigheden en geen nieuw voortgangssysteem. Het is echt jammer. Het voelt alsof ROCKFISH Games een voor de hand liggende kans heeft gemist om spelers iets meer te geven om naar toe te werken. Een hogere limiet, nieuwe vaardigheden en misschien een paar unieke DLC-vaardigheden zouden een wereld van verschil hebben gemaakt.

Dat gezegd hebbende, er is nog genoeg lekkers te vinden. Je krijgt toegang tot een nieuw schip, de Wraith, dat afkomstig is van het Okkar-ras. Het speelt anders dan de bestaande schepen en heeft een vaardigheid genaamd Spectral Form, die je voor een korte tijd in een geest in de ruimte verandert. Het is niet overdreven, maar het opent zich voor een agressievere speelstijl. Er is ook een nieuwe zeldzaamheid in uitrusting: Ascendant. Deze uitrusting kan worden geüpgraded met speciale Okkar-katalysatoren en heeft vaardigheden die je nergens anders in het spel zult vinden.

Ook de legendarische wapens zijn uitgebreid. Je kunt nu nog wildere variaties vinden, zoals een laserkanon dat elke drie seconden tussen drie verschillende soorten schade roteert en uiteindelijk alle drie tegelijk afvuurt. Het is fel en het maakt echt een verschil in de grotere gevechten. Het is het soort dingen dat mijn innerlijke buitfreak doet juichen. En dat is een van de redenen waarom ik van dit soort games hou. Het vinden van een wapen dat de hele manier waarop je speelt verandert, voelt gewoon geweldig.

Er zijn ook vier nieuwe sterrenstelsels om te verkennen, met tal van kleine missies, geheimen en de bekende puzzels die Everspace 2 graag in gooit. Sommige puzzels zijn nieuw, maar veel zijn gerecycled, wat een beetje lui kan aanvoelen. Ik had graag wat meer variatie gehad, nog een paar nieuwe mechanica in de omgevingen, nog een paar verrassingen. Er is ook Ancient Rifts, waar je de moeilijkheidsgraad kunt verhogen met het nieuwe Lunacy-systeem, dat nu oploopt tot 4000. Het is waanzinnig moeilijk, maar ook waanzinnig lonend. Ik stierf constant en ik zou het niet aanraden voor bangeriken, maar het is fijn om die afwisseling te hebben.

Daarnaast krijg je een handvol verbeteringen in de kwaliteit van leven: je kunt je uitrusting nu als favoriet markeren, upgraden naar je huidige niveau zonder nieuwe versies te vinden, en je hebt een extra scheepsslot in de hangar. Kleine dingen die het leven makkelijker maken, waar je pas aan denkt als je ze hebt en dan wil je niet meer zonder. Dat is ook de reden waarom ik het moeilijk vind om de originele Everspace te spelen.

Dus is Wrath of the Ancients het waard? Dat hangt af van wie je bent. Als je een fan bent en Everspace 2 honderden uren hebt gespeeld, is dit een laatste reis door de melkweg in stijl. Je krijgt meer van waar je al van houdt, verpakt in prachtige graphics en solide gevechten. Maar als je hoopte dat de DLC een revolutie teweeg zou brengen in het spel, een nieuwe progressie zou toevoegen of je nieuwe systemen zou geven om in te duiken, zou je een beetje teleurgesteld kunnen zijn. Omdat dit meer Everspace is. Niet per se beter, maar nog steeds best cool.

Ik hoop dat ROCKFISH Games ervoor kiest om verder te gaan met de serie en misschien een beetje groter te denken voor Everspace 3. Er is hier zoveel potentieel en het zou zonde zijn als het nu zou stoppen.