F1

Sinds zijn grote verlies in de Formule 1 heeft eenling Sonny Hayes (Brad Pitt) het gevoel dat zijn leven richting en betekenis heeft verloren, totdat een oude vriend (Javier Bardem) Hayes teruglokt naar de Formule 1-scene om te voorkomen dat het raceteam Expensify wordt verkocht. Dit blijkt geen gemakkelijke taak te zijn, gezien de mate waarin de zelfverzekerde persoonlijkheid van Hayes botst met de rest van het team, vooral de verwaande jongeling (Damson Idris) die vooral droomt van roem en geld. Maar samen kunnen ze grote dingen bereiken, zolang ze maar leren samenwerken.

De F1 film is een klassiek sportverhaal vermomd als Formule 1-reclame, of vice versa, afhankelijk van hoe cynisch je bent. Voor iemand die nog nooit een minuut van deze snelle autosport heeft gezien, maakte het niet veel uit dat de film zo duidelijk geobsedeerd was door de Formule 1. Ik ben een van die mensen die meestal snuift als mijn collega's tijdens de lunchpauze over de race van het weekend beginnen te praten, dus voor mij paste het clichématige verhaal goed bij de Formule 1-reclame en bood het een waanzinnig vermakelijk inzicht in iets waar ik nog nooit een minuut aan heb besteed. Met andere woorden, de F1 film slaagt erin om van deze autosport met technische precisie een licht verteerbare en enorm vermakelijke filmervaring te maken.

Joseph Kosinski is een bekwaam technisch directeur, iets wat hij onlangs nog aantoonde in het onvergelijkbare Top Gun vervolg, en die intens zweterige "zit in de bestuurdersstoel"-stijl is hier ook te vinden, waar alle mogelijke camerahoeken - vooral van de auto's zelf - een bijna gladiatorenstrijdarena schilderen met sprankelende rubberen banden en constante pitstops. De donderende audiovisuele ervaring om midden in de Grand Prix te zitten is de grote attractie van de film en is een genot om naar te kijken, bij voorkeur op een IMAX-scherm. Hans Zimmer helpt ook om de spanning op te bouwen met zijn elektronisch pulserende soundtrack, ook al valt de muziek op geen enkele manier echt op.

Het drama dat zich buiten de bestuurdersstoel afspeelt, is daarentegen niet zo dynamisch. Het is niet zo gescript als Ford v Ferrari of Rush, waar een groot deel van de dialoog aanvoelt alsof het is geschreven om in trailers te worden geïmplementeerd en het drama tussen teamleden zo "door de cijfers" is als het maar kan zijn. Tegelijkertijd is het verhaal ongelooflijk strak en goed gemonteerd dat je snel over de gebreken heen gaat, waarbij het hoge tempo overeenkomt met de adrenaline op het circuit. Het helpt ook dat Pitt charismatisch is als een gekwelde veteraan en de vurige charme van Kerry Condon is meteen aanstekelijk. De film duurt twee uur en 35 minuten, maar je voelt de tijd nooit voorbijgaan, hij vliegt gewoon voorbij.

Het maakt niet uit dat de sportcommentatoren van de film alles te veel uitleggen aan een beginneling als ik, en het is gemakkelijk om bepaalde belachelijke elementen te vergeven (in hoeverre mag de hoofdpersoon van de film de regels van de sport eigenlijk manipuleren?) dankzij de klassieke Hollywood-charme die de film uitstraalt. Dit is een bombastische, melodieuze en enorm vermakelijke publiekstrekker met indrukwekkende actiescènes; Het is een goed gebouwde old-school motor die alle vakjes aanvinkt die een typische sportfilm zou moeten hebben, maar het zo goed doet en met vertrouwen en bravoure over de finish komt.