Het leven kan niet perfecter zijn voor Iris en haar schijnbaar perfecte vriendje Josh, waarbij de tortelduifjes hun relatie een stap verder brengen door haar voor te stellen aan zijn beste vrienden. Wat begint als een ontspannen weekendje weg, eindigt echter met een moordIris en de wereld stort in als ze nieuwe inzichten krijgt in haar vriend, evenals haar bestaan.
Companion gaat dus van een zoet liefdesverhaal naar een bloedstollend commentaar op giftige relaties en manipulatieve vriendjes met een kleine sciencefiction-twist, die... is origineler dan het in werkelijkheid is. Companion voelt in eerste instantie aan als een film die we de afgelopen jaren al meerdere keren hebben gezien, in heel verschillende gedaanten, maar dat weerhoudt Companion er niet van om een furieus vermakelijke stoeipartij te zijn die bedreven is in het verrassen en boeiend tot aan de aftiteling.
Hoe minder je weet over Companion, hoe beter de hele filmervaring wordt, heel eenvoudig. Het ontwerp van de film is gebaseerd op het activeren van draai na draai als dominostenen, maar zelfs als je de pech hebt gehad om de nieuwste trailer tegen te komen, heeft de film meer verrassingen te bieden. Het helpt ook dat de film ongelooflijk stijlvol is om naar te kijken en de ironische keuze van liedjes versterkt de speelsheid van de film met het concept "liefde op het eerste gezicht".
De ruggengraat van de film berust echter vooral op de zelfverzekerde verhalen van Drew Hancock en de sterke prestaties van de hoofdrolspelers. Sophie Thatcher, voor het laatst gezien in Heretic, steelt de schijnwerpers als de misbruikte vriendin die hier met een twinkeling in haar ogen verschuift en zich een weg baant door verschillende emotionele toestanden. The Boys ster Jack Quaid is een geweldige toevoeging als een meer harteloze en bittere man, bereid om tot het uiterste te gaan om de controle te behouden over een situatie die echt buiten zijn controle ligt. De rest van de cast werkt ook heel goed, maar het is de dynamiek van de "geliefden" die het verwrongen uitgangspunt echt naar een hoger niveau tilt.
Voor zo'n donkere en existentiële film met een morbide gevoel voor humor is het ook onverwacht licht om in je op te nemen. Veel hiervan is te danken aan het snelle tempo en het dunne verhaal van de film, waarbij Hancock ervoor kiest om niet te veel tijd aan de details te besteden. De logica is wat dun en ik vind de climax van de film ook wat zwak, maar de strakke verhaallijn zorgt ervoor dat je het uitgangspunt vrij snel accepteert en je gewoon meegaat in de waanzinnige rit van Hancock.
Uiteindelijk is Companion een duivels leuke relatiethriller die vreselijk mis had kunnen gaan gezien de vele verschillende tonen en genres die Hancock probeert te mixen, maar het resultaat is verrassend solide. Het is koelbloedig, humoristisch en zelfs een beetje tot nadenken stemmend tussen alle geweldscènes. Soms is het best slim, en soms een beetje te gek, maar het is altijd vermakelijk.