The Witcher: Sirens of The Deep

Ondanks dat het oorspronkelijk een geliefde fantasy-serie romans was en vervolgens uitgroeide tot een van de meest geprezen en bekende RPG-series in videogames, heeft The Witcher moeite gehad om een vergelijkbare unaniem aanbeden plaats te vinden in de film- en tv-ruimte. De live-action serie van Netflix is bezaaid met problemen, zozeer zelfs dat Henry Cavill besloot de rol van Geralt of Rivia te verlaten en in plaats daarvan Liam Hemsworth het over te laten nemen voor de komende laatste seizoenen. De spin-offserie Blood Origin werd helemaal niet goed ontvangen en leidde tot een vlaag van conflict en frustratie in de gemeenschap, terwijl de animatie The Witcher: Nightmare of the Wolf goed presteerde, zij het onder de radar, en in plaats daarvan gericht was op een sexy Vesemir in plaats van de White Wolf, die fans vooraan en in het midden willen zien. Dit wiebelige verleden heeft ertoe geleid dat ik een beetje sceptisch ben over The Witcher: Sirens of The Deep, een andere geanimeerde inspanning die deze keer niet alleen om Geralt draait, maar ook een bekend verhaal lijkt aan te passen.

Terwijl de live-action-serie zich voornamelijk richt op de kernboeken (en enkele van de korte verhalen in The Last Wish ), lijkt deze anime-film in plaats daarvan specifiek het A Little Sacrifice korte verhaal te verkennen dat verscheen in Sword of Destiny. Het is een verhaal dat in geschreven vorm slechts ongeveer 60 pagina's beslaat en vertelt hoe Geralt en Dandelion (Jaskier hier) een kustplaats bezoeken en de taak krijgen om te voorkomen dat zeemonsters zeelieden doden. Het lijkt allemaal heel eenvoudig totdat een sluier van misleiding wordt verwijderd, waaruit blijkt dat er diepere redenen en krachten zijn die een conflict ontketenen dat de Witcher nu probeert te voorkomen.

Het kernverhaal werkt goed, maar zoals het geval is met de live-action-serie, worden er verschillende vrijheden genomen met het plot waardoor een toegewijde fan zich vaak een beetje achter de oren krabt. Deze vrijheden zijn grotendeels tevergeefs ontvangen door fans in de live-action wereld, dus waarom de makers ook de behoefte voelden om het verhaal hier te verdraaien, laat me onzeker en een beetje verbijsterd, vooral omdat dit geen seizoen van zes afleveringen is of zelfs maar een theatrale titaan van 150 minuten. Het is een strakke animatie van 90 minuten die geen extra pluisjes en dwaasheid nodig heeft om te entertainen. Maar hey ho, dit is waar we tegenwoordig zijn met Netflix's The Witcher, dus we gaan verder.

Afgezien van het ietwat moeilijk te verteren plot, is het verhaal, de dialoog en het tempo over het algemeen vrij sterk. Voor een film die 90 minuten duurt, zul je je niet vervelen of je interesse verliezen, want er is een evenwichtige balans tussen politiek zware intriges en dialoog-loden pluisjes en ook spannende monsterdodende actie, geschikt voor Witcher fans van alle soorten. Dit verhaal blijft niet te lang welkom en voelt authentiek The Witcher, met tonnen details en verwijzingen en knipogen naar de bredere fantasiewereld die Netflix binnen dit IP heeft opgebouwd.

In zoverre zijn er enkele terugkerende namen aan het project verbonden. Anya Chalotra zorgt voor een korte verschijning als Yennefer of Vengerberg en Joey Batey gedijt opnieuw als Jaskier. Vanwege het vertrek van Cavill en het inkomende debuut van Hemsworth als Geralt, zijn de makers gelukkig een richting ingeslagen waar fans van CD Projekt Red 's RPG's dol op zullen zijn, aangezien Doug Cockle terugkeert om zijn kenmerkende norse toon aan Geralt te geven, en uiteindelijk misschien wel de beste tv-/filmversie van het personage tot nu toe serveert. Deze Geralt heeft alle fijne kneepjes en dynamiek waar we van houden van het personage en eerlijk gezegd zou ik uren en uren kunnen luisteren naar Cockle die de beroemde Witcher * uitspreekt en er nooit moe of teleurgesteld over worden. Spreekt Geralt te veel in Sirens of the Deep ? Misschien een tikkeltje. Maar hij is een passende hoofdrolspeler en hoofdrolspeler en dat is het enige dat telt.

Waar ik minder van gecharmeerd ben, zijn sommige van de andere voorstellingen. Christina Wren verschijnt als Essi Daven (AKA Little Eye ) en ze serveert een optreden dat ik als verwarrend ervoerde. De Amerikaanse actrice geeft Essi een vreemd cockney-achtig accent dat op geen enkele manier goed klinkt. Het klinkt misschien pedant om het ter sprake te brengen, maar wanneer het personage haar mond opent, klikt er iets gewoon niet helemaal, ondanks dat de dialoog zelf prima is. En hoewel de schurken hun doel dienen en passen in de traditionele Witcher -stijlstructuur waar het meestal de mensen zijn die de grootste monsters ter wereld zijn, is de zeemeerminschurk die haar beste indruk van The Little Mermaid 's Ursula lijkt te kanaliseren, zelfs door een kort muzikaal nummer te geven, ook niet helemaal bij mij geland.

In animatiezin ziet Sirens of the Deep er prima uit en levert het over het algemeen geweldige beelden op, maar de schokkerige en rare CG-achtige vechtscènes doen een beetje afbreuk omdat ze minder charismatisch en levendig aanvoelen dan de traditionele art direction die in de langzamere periodes van het verhaal wordt gebruikt.

Maar over het algemeen valt The Witcher: Sirens of The Deep op als een van de betere The Witcher -producties van Netflix. Het komt niet in de buurt van de masterclass die CD Projekt in 2015 uitdeelde of de romans van Andrzej Sapkowski, maar het is consequent beter dan de live-action shows en, als er iets is, een beetje boeiender dan 2021's Nightmare of the Wolf. Als je van The Witcher houdt, zul je dit ook leuk vinden, ook al is Cockle's Geralt misschien wel de beste reden om langs te komen.