The Monkey

Regisseur Osgood Perkins werd populair met de horrorfilm Longlegs (2024). Het was een enge en intense ervaring, die dat de hele tijd heeft weten vol te houden. Daarom was ik erg benieuwd naar het volgende werk van Perkins The Monkey. Helaas koos de regisseur dit keer voor een andere weg, waar ik persoonlijk niet zo van genoot.

The Monkey is gebaseerd op een kort verhaal geschreven door Stephen King, en net zoals we meestal zien in de verhalen van King, is het kernidee eenvoudig. Tussen achtergelaten voorwerpen wordt een speelgoedaap gevonden. Als je de sleutel op zijn achterkant draait, slaat The Monkey met stokken op een trommel, en dan sterft er iemand in de buurt... Niet de persoon die de sleutel heeft omgedraaid, maar iemand anders.

En net als gebruikelijk bij de verhalen van King, groeit en groeit dit eenvoudige uitgangspunt. We krijgen concurrentie te zien tussen broers en zussen, een relatie tussen een ouder en kind, de dood als een noodzakelijk onderdeel van het leven en de langetermijneffecten van keuzes. Met andere woorden, er zijn alle stukjes op hun plaats om een serieuze, tot nadenken stemmende horrorfilm te maken (net zoals Longlegs was), maar Perkins heeft ervoor gekozen om in plaats daarvan horrorkomedie te maken.

Deze komedie is niet meteen duidelijk, omdat geen van de personages zelf deze gebeurtenissen als grappig ziet. Komedie wordt zichtbaarder in hoe de personages reageren op wat er om hen heen gebeurt, waar sommige kijkers in de bioscoop behoorlijk om gelachen hebben, maar ik niet. Het probleem is dat deze komische elementen de serieuze en tot nadenken stemmende sfeer die de film de afgelopen 10 of 15 minuten heeft neergezet, volledig vernietigen. Deze zelfde dualiteit gaat door tot het einde van de film. Ik heb het gevoel dat de regisseur nu weet dat hij een goede horrorregisseur is, dus hij wilde ook wat komedie aan de mix toevoegen. Het eindresultaat is een goed verteld verhaal, dat niet lijkt te weten wat het wil zijn: iets serieus of een komedie?

Op technisch vlak is The Monkey degelijk werk. Er is veel geweld en bloed, maar zelfs deze secties zijn vrij kort. De focus ligt duidelijk op de personages en hoe ze met elkaar omgaan. Het tempo is ook goed, aangezien het verhaal van begin tot eind op een gestage manier wordt verteld. De film speelt zich af in een enkele stad, maar de kijker ervaart geen gevoel van plaats. Natuurlijk, sommige scènes spelen zich af in de kerk, andere thuis, sommige tijdens het doen van boodschappen enzovoort, maar er is nooit een duidelijk gevoel van plaats: gewoon een verzameling geïsoleerde omgevingen.

The Monkey heeft verschillende goede dingen in zich, en het is een film die met zorg is gemaakt door professionals. De regisseur heeft bepaalde artistieke keuzes gemaakt, en die keuzes vervolgens tot het einde gevolgd. Op deze manier krijgen we een competente horrorfilm die niet voor iedereen is weggelegd. Helaas had ik duidelijk de verkeerde verwachtingen na het horen van "Longlegs" en "Stephen King" in de trailer.