Fountain of Youth

Hoewel ik een vrij uitgesproken voorstander ben geweest van de televisieserie van Apple TV+, ben ik altijd minder optimistisch geweest over de speelfilms. Niet dat projecten als The Instigators, Wolfs of The Gorge slechte films zijn geweest, maar gewoon dat ze niet helemaal voldoen aan de uitmuntendheid die we elders van het streamingplatform zien. Het is daarom dat ik merk dat ik Fountain of Youth inging met meer gereserveerde verwachtingen, ook al heeft deze film verschillende kernbouwstenen die schreeuwen dat dit iets speciaals zou kunnen zijn.

Wat zijn deze "bouwstenen" die je je misschien afvraagt? Nou, het is een film die is geregisseerd door de typisch vermakelijke Guy Ritchie, met in de hoofdrol een cast met John Krasinski en Natalie Portman in de hoofdrol, en met een ontwerp dat lijkt op het soort actie-avonturen dat we allemaal kennen en waar we van houden, of het nu Indiana Jones, The Mummy is, of zelfs videogameseries zoals Uncharted. Fountain of Youth is een film die er vanaf het begin uitziet als een prachtige en wilde rit, maar bereikt hij die hoogten in de praktijk?

Het antwoord is zowel ja als nee. Fountain of Youth is op zoek naar de actie-avonturenruimte die al jaren niet echt is ingevuld. Terwijl Indy op weg is naar pensionering en mislukte reboots van The Mummy of ontbrekende aanpassingen van Uncharted niet echt indruk maken, ontbreekt het ons aan een National Treasure -achtig verhaal om van te genieten. Fountain of Youth vinkt in dit opzicht veel vakjes aan. Het is een verhaal over het veranderen van continent en bioom met geweldige decorstukken en evenementen, of het nu gaat om stijlvolle Zwitserse musea, drukke Thaise marktplaatsen, achtervolgingen door Londen of trektochten door de Egyptische woestijn. Het heeft alle kernkenmerken die een vermakelijk actie-avontuur maken. Er zijn geestige en stijlvolle hoofdrolspelers, slimme ondersteunende helden, tegenstrijdige en gestroomlijnde bijpersonages, verwrongen en lastige schurken, en dat alles terwijl ze een verhaal volgen dat oude mysteries, uitgerekte historische overlevering en het bovennatuurlijke samenvoegt. Het punt is dat er geen twijfel bestaat over wat Fountain of Youth is of wil zijn, en in werkelijkheid gaat het voor het grootste deel effectief om met al deze ideeën en plannen, en biedt het een boeiende wereldwijde ravotten die een leegte vult die al jaren wijd openstaat. Maar het heeft ook zijn problemen.

Het is waarschijnlijk niet nodig om de plot hier uit te leggen, aangezien de titel in feite bevestigt wat het doel is. In wezen wordt de relatie tussen Krasinski's Luke en Portman's Charlotte, een broer en zus, nieuw leven ingeblazen terwijl ze de wereld rondvliegen om de beroemde en mythologische Fountain of Youth te vinden. Om deze verloren schat te vinden, heeft Luke de middelen van het voormalige team van zijn vader aangeboord, bestaande uit Carmen Ejogo's Deb en Laz Alonso's Patrick, terwijl hun inspanningen worden gefinancierd door Domhnall Gleeson, die hier een miljardair speelt die wanhopig op zoek is naar de fontein in een poging zijn leverkanker te genezen. Maar hoewel dit allemaal goed is en logisch is op schrift, doet de film eigenlijk behoorlijk ellendig werk door al deze voorlopige informatie aan het begin van de film aan elkaar te koppelen, en uiteindelijk een eerste bedrijf te serveren waarbij je je soms afvraagt of je 30 minuten van het verhaal en het verhaal hebt gemist of dat het in feite een vervolg was dat al deze opzet van tevoren in een originele poging behandelde. Toegegeven, de decorstukken en de flitsende actie met Ritchie-thema compenseren deze verbijstering een beetje, maar het kan een beetje beledigend aanvoelen dat schrijver James Vanderbilt geen natuurlijkere manier kon bedenken om de scène neer te zetten, als je wilt.

Maar goed, als je voorbij deze verhalende vergissing kunt kijken, valt Fountain of Youth dan op als een echt vermakelijke actie-avonturenfilm met veel charisma, spanning en emotie. Het is gewoon leuk om mee te maken, wat voor een film als deze ongeveer het beste is waar je vandaag op kunt hopen, vooral tijdens het tweede bedrijf waar we worden meegenomen op een creatieve onderneming op de gezonken Lusitania voordat we naar Europa vliegen. Nogmaals, Ritchie weet kijkers te betrekken met een opvallende plot- en scènestructuur, die zich ook uitstrekt tot in het derde bedrijf dat de bende onvermijdelijk (zoals het altijd lijkt te doen voor actie-avonturenfilms) naar de piramides van Gizeh brengt. Dit is echter opnieuw waar het verhaal struikelt en struikelt, vooral omdat het voor het grootste deel van de speelduur van de film meedogenloos zonder enige behendige benadering precies voorspelt wat er aan het einde gebeurt. Dus, hoewel ik het hier niet voor je zal bederven, wil ik alleen zeggen dat het verwachte verraad nooit echt verrast of indruk maakt. Dit leidt er dan ook toe dat de film eindigt met een beetje een gejammer en niet met een knal, helaas, wat weer een beetje een lopende trend is voor Fountain of Youth omdat het ook niet bijzonder goed gebruik maakt van sommige van zijn grotere namen, vooral Stanley Tucci en Eiza Gonzalez, waarbij de laatste bijzonder plat is in deze film.

Het lijdt geen twijfel dat Fountain of Youth een tweede paar ogen op het script en het verhaal had kunnen gebruiken, de ruwe randjes had kunnen verfijnen en een meer gestroomlijnd en vloeiend verhaal had kunnen creëren. Bovendien maakt het ontbreken van een opvallende en duidelijke schurk vanaf het begin - zoiets als de nazi's uit Indiana Jones - het een beetje moeilijker om contact te maken met de cast en hun redenering om op dit grootse avontuur te gaan. Maar afgezien van die punten, viel Fountain of Youth me op als gewoon een leuke en vermakelijke actie-avontuur ravotten. Het is op geen enkele manier perfect en heeft zijn knikken, maar voor een twee uur durende speelfilm is het genoeg om je op je stoel te houden en te blijven hopen dat meer productiebedrijven hun inspanningen richten op dit soort direct schattige actie-avontuur spannende attracties.