Finding Frankie

Het lijkt erop dat horrorgames al een paar jaar aan een niet te stuiten opmars bezig zijn. Dankzij technologische verbeteringen is het niet verwonderlijk om te zien dat dit soort titels steeds gebruikelijker worden: betere audio, betere graphics, grotere onderdompeling en ontwikkelaars met interessante ideeën om te verkennen. Maar niet alles wat blinkt is goud. We zien een patroon dat zich buitensporig herhaalt in de horrorprojecten van deze nieuwe generatie, dat de originaliteit die dit genre kenmerkte, zowel in romans en films als nu in videogames, grotendeels teniet doet. Aan het einde van de recensie is er een kleine persoonlijke reflectie op het huidige panorama, maar naar mijn bescheiden mening zijn we op de verkeerde weg. Laten we, nu we niets meer toe te voegen hebben, het hebben over Finding Frankie, de eerste titel die door Superlou is ontwikkeld.

Na de release eind 2024 voor pc via Steam, kreeg de game goede recensies van de gebruikers van het platform. Maar waar gaat de titel over? Nou, het plaatst ons in de schoenen van een hoofdrolspeler die een van de drie exclusieve uitnodigingen krijgt die bij Frankie's gesponsorde ontbijtgranen zijn geleverd. Deze leiden hem naar een wedstrijd waar hij het moet opnemen tegen twee andere deelnemers in wat op het eerste gezicht lijkt op een parkourshow. Alles neemt echter een draai van 180 graden. Het is nog steeds een parkour-wedstrijd, maar met vijanden als Frankie, Henry Hotline en anderen die op je jagen. Daarnaast is er ook een mysterie om op te lossen, dat je pas ontdekt als je het einde van het spel bereikt.

Dit hele verhaal zal in je hoofd resoneren als iets dat we vele, vele malen eerder hebben gezien, en je schreeuwt waarschijnlijk naar het scherm: "Dat is van Squid Game!" En je hebt helemaal gelijk. Het uitgangspunt is de afgelopen jaren een van de meest gebruikte om thrillers te maken. Koushun Takami, maker van Battle Royale, had waarschijnlijk niet verwacht dat zijn werk zoveel inspiratie zou brengen voor makers uit de 21e eeuw. Ook is de esthetiek vergelijkbaar met de serie van Hwang Dong-hyuk, maar met een meer verlaten setting, dichter bij Poppy Playtime. Het heeft dat speeltuingevoel, maar alsof de kinderen elkaar vermoorden. Het wekt nog steeds veel grimmige gevoelens op bij spelers, maar het wordt tot het uiterste gedreven en de houdbaarheidsdatum zal komen wanneer het publiek er genoeg van krijgt.

Als we verder gaan met de gameplay, benadrukt de studio dat de belangrijkste focus van de titel parkour is door verschillende gebieden, zodat je onder andere kunt rennen, glijden, van muur tot muur of met een trampoline kunt springen. Het grote probleem is het gebrek aan glans. Het glijden is erg oncontroleerbaar: één druk op de trekker en je bent vertrokken. Als je in de lucht bent, kun je op drukken om te sprinten en het personage sprint inderdaad, wat de besturing vreemd maakt. Op de momenten dat je moet wegrennen voor vijanden, voel je een constante angst omdat je niet weet of je moet springen of glijden... waardoor uw besluitvorming hapert. De toetsenbord- en muisbediening is misschien anders en beter beheersbaar, maar met de DualSense was het een beetje een worsteling.

We gaan verder met een belangrijk onderdeel van het horrorgenre: de geluidseffecten en muziek. Het eerste waar ik op wil wijzen is dat, bij het spelen met een redelijk goede headset, de muziek in het startmenu een beetje schel is, waardoor sommige mensen hoofdpijn krijgen vanwege de hoge tonen die het gebruikt. Als je het spel start, merk je al een auditieve verbetering, maar ik wilde dat eerste moment benadrukken. Eenmaal in het spel is de muziek beperkt tot bepaalde sleutelmomenten, met als doel dat gevoel van leegte dat typisch is voor het genre te versterken. De stilte is perfect om de sfeer te bepalen van de plek waar je je bevindt. Een speeltuin in volledige stilte voelt griezelig aan en benadrukt dat gevoel van angst. Wat de geluidseffecten betreft, denk ik echter dat er een zekere mate van misbruik van volume is in de situaties waarin je wordt achtervolgd of wanneer er een jump scare verschijnt. Ik begrijp de bedoeling, maar met een beter gereguleerde audio had het veel beter gewerkt.

Wat betreft enkele details die ik vreemd vond, er is een animatie die nogal niet op zijn plaats is voor een horrorspel. We herinneren ons allemaal hoe Walker ons opsloot in Outlast, onze hoofden eraf rukte, of de brute doodsanimaties in de remakes van Resident Evil 2 en 3, met respectievelijk Tyrant en Nemesis. In deze titel, wanneer Frankie je betrapt, begint hij soms een korte filmische scène waarin hij je een vliegende schop geeft. Het lijkt eigenlijk meer op Street Fighter dan op een horrorspel. Ik wil ook de optimalisatie van de titel benadrukken. Ondanks dat het een paar maanden geleden is uitgebracht en tijd heeft gehad om de prestaties op consoles te verbeteren, voelt het alsof je op een originele PlayStation 5 speelt als je het op een originele PlayStation 5 speelt. En het is technisch niet zo'n veeleisend spel voor de console om op dat punt te komen.

Wat betreft de lengte van de titel, deze is meestal tussen de twee en drie uur, afhankelijk van hoe vaak je een sectie opnieuw moet spelen of hoeveel verkenning je wilt doen. Het is geen bijzonder herspeelbaar spel, omdat het een vrij lineair en ongecompliceerd verhaal heeft. De inhoud is niet genoeg voor veel games, tenzij je het erg leuk vond en jezelf wilt uitdagen in de speedrun-modus of zonder dood te gaan. Vanwege de lengte en functies lijkt de prijs op consoles een beetje hoog, vooral gezien het feit dat je het op Steam veel goedkoper kunt vinden, zelfs zonder korting.

Tot slot, en vanuit een meer persoonlijke benadering, denk ik dat we allemaal moeten nadenken over de situatie van dit soort videogames. We zien te veel overeenkomsten tussen hen, en dat is begrijpelijk; Het is altijd gebeurd in alle artistieke disciplines. Maar met animatronische of semi-humanoïde poppenspellen hebben we sinds de release van FNAF gezien hoe ze een soort gouden gans zijn geworden: een hulpbron om je aan vast te klampen als je een horrorproject wilt ontwikkelen. En ik denk dat we een beetje de essentie zijn kwijtgeraakt van het genre dat grote titels kenmerkte, of het nu gaat om videogames of andere audiovisuele producten. Silent Hill, Amnesia, onder andere die in je opkomen, speelden met de psychologische component en probeerden de speler van streek te maken voorbij de simpele angst. Vandaag daarentegen zijn een paar jumpscares voldoende. Finding Frankie is een slachtoffer van dit huidige moment. De studio heeft zeker goede ideeën voor toekomstige projecten, en het is altijd beter om te hopen dat de volgende titel deze zal overtreffen. Maar we hebben een paradigmaverschuiving nodig voor de horrormainstream om nog een draai van 180 graden te maken.