Foundation: Seizoen 3

Apple TV+ heeft een reeks originele series die geen enkele andere streamingdienst kan evenaren. Het is niet zo dat de producties die dit platform biedt groter of populairder zijn dan andere - weinigen zouden kunnen wedijveren met Netflix's Stranger Things of Prime Video 's The Lord of the Rings: The Rings of Power - maar dat het doorgaans consequent projecten van veel hogere kwaliteit zijn, laat zien dat je zowel onder de indruk als vermaakt bent. Uit een armada die zich uitstrekt over Severance, Ted Lasso, Slow Horses, Silo, The Morning Show en talloze anderen, is het kroonjuweel in de collectie van Apple zonder twijfel de immens weelderige, complexe, generationele sci-fi-serie Foundation.

Voor degenen die niet bekend zijn met wat Foundation is, oorspronkelijk is het een enorme lijst met romans van auteur Isaac Asimov, een verzameling verhalen die misschien alleen echt worden geëvenaard door Dune. Het toont de strijd van de mensheid om naast elkaar te bestaan en te overleven in een sterrenstelsel vol bedreigingen en veranderende dynamieken, een enorm complexe tijdlijn die een wiskundige wist samen te vatten en te voorspellen. Hari Seldon was deze man, een genie die vaststelde dat de mensheid voor eeuwige vrede zich door een reeks belangrijke momenten moet worstelen, momenten die honderden jaren uit elkaar liggen, wat leidt tot een generatieoorlog tussen de ketterse redders van Seldon die door Foundation gaan en de tirannieke Empire die momenteel de controle over de melkweg heeft.

Met zo'n breed en breed opgezet concept maak je je misschien zorgen dat Foundation gewoon niet de kracht heeft om zijn gewicht te dragen, en soms voelt dat wel het geval. Wanneer je een verhaal vertelt dat eeuwen (en uiteindelijk millennia) omspant, kan het een uitdaging worden om een evenwichtige karakterontwikkeling te behouden, iets wat deze show probeert te omzeilen door de cast tussen de seizoenen door in feite opnieuw in te stellen. Natuurlijk zijn er een handvol terugkerende acteurs wiens herhaling op een zinvolle manier wordt uitgelegd, maar elke keer dat er een nieuw seizoen uitkomt, moet je verder gaan met de vorige bende en contact maken met een nieuwe groep, en dat betekent dat de karakterontwikkeling van elk seizoen in feite wordt gereset. Dit is belangrijk om op te merken, omdat Foundation een Game of Thrones -niveau van gepolitiseerd drama en onderling verbonden verhaallijnen heeft, een complex web van verhalende draden die in de beste tijden moeilijk in de gaten te houden kunnen zijn, laat staan wanneer er ook elke 10 afleveringen tonnen nieuwe personages aan de vergelijking worden toegevoegd. In wezen is het punt dat ik probeer te maken dat, hoewel Foundation goed werkt als geïsoleerde televisieseizoenen, de onderlinge verbondenheid tussen de verschillende sleutelperioden steeds minder impactvol en relevant wordt naarmate de seizoenen vorderen, wat uiteindelijk betekent dat de ware kern van deze show - de strijd tegen volledige vernietiging - wordt gehuld in kleine rivaliteit en hatelijke prikken in paleisgangen.

Dus ja, de verhaal- en dialoogstructuur van Foundation kan soms een beetje wisselvallig zijn, maar makers Josh Friedman en David S. Goyer doen uitstekend werk door elk seizoen impactvolle en vermakelijke personages te creëren. Het is vooral indrukwekkend omdat er in seizoen 3 maar twee personages zijn die hetzelfde zijn als in seizoen 1, terwijl alle anderen op de een of andere manier anders zijn, of het nu gaat om klonen of gedigitaliseerde hologrammen. Dus hoewel we weten wat we kunnen verwachten van Lou Llobell's Gaal Dornick en Laura Birn's steeds complexere en scène-stelende Demerzel, moet de rest van de cast elke 10 afleveringen hun manier van werken veranderen. Een goed voorbeeld hiervan in seizoen 3 is Lee Pace, die in seizoen 2 van de tiran van alle tirannen veranderde in Brother Day naar een The Dude -achtige versie van Day in dit seizoen, en een fris voorproefje gaf van wat je kunt verwachten van zelfs enkele van de meest kernpersonages.

Ongeacht naar wie je kijkt vanuit het perspectief van de cast, of het nu gaat om andere terugkerende sterren zoals Jared Harris als Seldon, Cassian Bilton als Brother Dawn, of Terrence Mann als Brother Dusk, of nieuwe toevoegingen zoals Pilou Asbaek's direct beïnvloedbare en angstaanjagende schurk The Mule, de uitvoeringen zijn van topklasse en het vieren waard.

Als je dit combineert met een eersteklas niveau van decor- en kostuumontwerp, filmtechnieken en gebruik van belichting, en epische speciale en fysieke effecten die de meeste andere producties te schande maken (het is tenslotte een van de duurste shows op televisie op dit moment), Foundation is de belichaming van sci-fi, een waar wonder waar je je ogen niet van af wilt houden, zelfs niet als je weet dat er scheuren in zitten zijn harnas.

En dit is waar ik nog steeds sta met Foundation. Aan de ene kant zijn er maar weinig shows die kunnen wedijveren met de productiekwaliteit en de enorme reikwijdte die dit nastreeft en grotendeels bereikt. Maar aan de andere kant, naarmate de afleveringen vorderen, kan ik niet anders dan het gevoel hebben dat de aard van deze show zijn meest fundamentele uitgangspunt verliest, het feit dat elk seizoen zijn centrale doel lijkt te vergeten om deze paar maar belangrijke grote crises op te lossen ten gunste van het verkennen en aanpakken van meer triviale zaken in het grote geheel van dingen. Het is geweldige televisie, daar bestaat geen twijfel over, en een aantal van de beste sci-fi die je vandaag de dag kunt vinden, gezien de oneffenheden van vergelijkbare universums zoals Star Wars en Star Trek, maar zoals het geval was in Game of Thrones waar het voelde alsof White Walkers en de Great Winter soms meer een bijzaak waren, Foundation lijkt voor een soortgelijke uitdaging te staan nu het derde seizoen in de boeken staat.