G20

De president van de Verenigde Staten is Daniella Sutton, en naast de geopolitieke zware strijd en verwaande nieuwsverslaggevers is haar tienerdochter een nachtmerrie. Terwijl de G20 -top van start gaat, is de technisch onderlegde 16-jarige erin geslaagd de servers van de Pentagon te hacken om een CIA-spion te ontmaskeren, waardoor haar moeder en president woedend achterblijven. De straf? De eigenzinnige tienerdochter moet haar moeder vergezellen naar de G20 bijeenkomst in Zuid-Afrika. Dit is waar de 19 rijkste landen ter wereld elk jaar samenkomen om te praten over economische vooruitgang en het is zo ongeveer het saaiste wat een rebelse 16-jarige rocker zich kan voorstellen. Fuck you, mam! Het opvoeden van kinderen is moeilijk, vooral als je de machtigste vrouw ter wereld bent en gewoon geen tijd hebt om een snotaap te berispen. Het is maar goed dat er vuilzakken zijn die daarbij kunnen helpen. Het is alleen jammer dat er 39 mensen moeten sterven voordat de uitverkoren 16-jarige tienerrebel bang genoeg is om te kalmeren en haar koppige houding en gedrag te beteugelen.

G20 is vrijwel precies dezelfde film als White House Down en Olympus Has Fallen, gebaseerd op hetzelfde uitgangspunt met hetzelfde type personages en dezelfde opeenvolging van gebeurtenissen. Het zijn allemaal min of meer waardeloze uitlopers van Die Hard en hoewel ik Olympus Has Fallen leuk vind, zou geen van deze films veel zijn als Gerard Butler er niet ergens bij betrokken was.

President Daniella arriveert in Zuid-Afrika met haar persoonlijke lijfwacht, de geheime dienst en 12 Delta Force-agenten. Ze denken dat ze een paar dagen gaan praten over een nieuwe internationale digitale valuta en dan naar huis terugkeren, maar wat ze niet weten is dat een voormalige Australische special forces-soldaat en geharde brute vrijheidsstrijder, bekend als Rutledge, de veiligheidsketen van de bijeenkomst heeft geïnfiltreerd als een "consultant" en nu van plan is zoveel mogelijk wereldleiders en toppolitici te vermoorden om de wereldorde omver te werpen en Geef de macht terug aan de mensen. Libertad!

Ex spec ops agent Rutledge wordt gespeeld door niemand minder dan Homelander zelf, Anthony Starr, die hier in zijn Nieuw-Zeelandse moedertaal spreekt en vloekt als een zeeman. Hij is ongegeneerd bloeddorstig en ronduit gemeen, wat samen met Sutton een conflictbeeld opbouwt zonder grijze vlakken of nuances. De personages zijn zo dun als printerpapier, plat als pannenkoeken, en de dialogen zijn zo voorspelbaar dom dat het vaak aanvoelt als een slechte Saturday Night Live schets. De president van Viola Davies wordt verondersteld een veteraan oorlogsheld te zijn, maar na twee termijnen in de White House is ze vergeten hoe ze een pistool moet vasthouden (wat haar snel achtervolgt wanneer haar familie wordt bedreigd door Australische terroristen met goed verzorgde baarden)... Toch heeft ze in één klap haar presidentiële avondblouse gescheurd, in een kogelvrij vest gesprongen, een Glock gepakt en terroristen vermoord. Niemand rotzooit met de Suttons. Zelfs haar verzonnen eerste echtgenoot begint knock-outstoten uit te delen in het tweede bedrijf van de film, en het wordt al snel het grappigste deel van G20 omdat komiek Anthony Anderson duidelijk niet eens weet hoe hij een vuist moet vormen als hij vecht. Het is ongelooflijk bevrijdend.

G20 is even dom als lelijk, de fotografie en het decorontwerp zien eruit alsof het uit het laatste seizoen van The Bachelor is gehaald, en het script is ook belachelijk slecht. Het zou acceptabel zijn als alle actie zo Extraction -achtig en keihard en brutaal was, maar dat is het niet. Regisseur Patricia Riggen (Dopesick ) weet bijna niets over het bouwen van fatsoenlijke actiescènes en als dat plat valt, blijft er niets over in G20 om te gebruiken om de toch al lage beoordeling te verhogen. Het is onzin. Er valt verder niet veel te zeggen.