Gori: Cuddly Carnage

Games die het best als vreemd kunnen worden omschreven, zijn alledaags voor degenen onder ons die zich aan de meeste dingen overgeven. Alle genres hebben ze; De titels die een beetje extra moeilijk te beschrijven zijn, maar eigenlijk gewoon een concept nemen en er wat bizarre ingrediënten in gooien. Ik merk dat het op die manier vaak een beetje extra leuk en interessant wordt, als dingen niet in dezelfde mal gegoten zijn, maar een echte wending durven te nemen. Dat is wat Gori op zijn zachtst gezegd doet. Hier spelen we een kat die, met behulp van zijn pratende hoverboard, zich een weg baant door drommen vijanden in iets dat in feite een vrij repetitieve hack and slash is, maar waar iets unieks wordt gemaakt van de presentatie die alle actie omlijst. Het is een evenwichtsoefening die meerdere keren wiebelt, maar het is op verschillende manieren origineel waardoor een ietwat repetitief spelmechanisme een beetje extra leuk aanvoelt.

Gori is een kat die zich plotseling in een situatie bevindt waarin de mens is uitgestorven en speelgoed en machines op hol zijn geslagen. In de rol van deze kleine haarbal moet je overleven en dat is makkelijker gezegd dan gedaan als allerlei vijanden, vooral kleine roze eenhoorns, niets liever willen dan je vermoorden. Het actiespektakel is er een van hoge snelheid zonder veel tijd om te sterven, waar alle slachting wordt vermengd met het reizen op het bord door vreemde levels. Daarbij komt nog een nogal duister gevoel voor humor en zeer puberale uitdrukkingen. Ik kan het best aardig vinden dat dit zichzelf helemaal niet erg serieus neemt. Het is heel bevrijdend dat het in alle opzichten zo over-the-top is en dat er grappen over worden gemaakt met hier en daar wat verwijzingen naar de popcultuur.

Katten moeten weten dat Cuddly Carnage in veel opzichten bijzonder is. Het bloed, zij het cartoonesk, spat als je belangrijkste wapen, namelijk het bord, de hoofden van eenhoorns klieft en de ene baas na de andere even fantasierijk als vreemd is. Het is Super Mario maar volwassen, wat weliswaar een beetje tegenstrijdig is gezien hoe het er visueel uitziet. De cartoonachtige grafische stijl gaat hand in hand met een stripboekthema in de presentatie en tussenfilmpjes, maar desondanks is het een beetje alsof we een soort spiritueel vervolg hebben op Conker's Bad Fur Day. Er wordt veel gevloekt en andere dingen en hoewel het soms een beetje gek kan worden, denk ik, zoals eerder vermeld, dat er nog steeds een plaats voor is voor dit alles en past bij de algehele sfeer van het spel.

Naast het in elkaar slaan van vijanden, zijn er ook een aantal platformmomenten die, naast het doel om over de circuits te komen, ook je meter vullen om sterkere speciale aanvallen mogelijk te maken. Een van de grotere problemen is echter dat de bedieningselementen nogal schilferig aanvoelen. Ze zijn op geen enkele manier echt onnauwkeurig of bijzonder slecht, maar in combinatie met een nogal flappy camera zijn er enkele momenten die onnodig frustrerend worden. Tegelijkertijd is de besturing behoorlijk vergevingsgezind op een manier die misschien een beetje compenseert voor het feit dat het gewoon schilferig is. Gori moet zich een weg banen langs veel rails en om deze vast te zetten moet je op een knop drukken, maar het is een beetje alsof het niet uitmaakt waar je het doet, zolang je maar in de buurt bent. Hetzelfde geldt voor de oppervlakken waar je tussen verschillende borden moet reizen. Het is een beetje alsof de botsing met oppervlakken pas werkt zodra je in de buurt bent. Het voelt onnauwkeuriger dan het in werkelijkheid is, omdat het op geen enkele manier echt moeilijk is. Het is alleen niet bepaald glad. Je zou kunnen zeggen dat de controle nog niet echt tegen je werkt, maar het zou zeker strakker kunnen en er zijn een paar gelegenheden waarbij het wel tegen je werkt, hoewel er gelukkig niet zoveel zijn.

Zoals zoveel andere dingen in dit spel, zijn de beelden en muziek iets speciaals. De cartoonstijl is passend, hoewel een beetje schaars in detail. Het is echter op veel niveaus best een leuk ontwerp en de eenvoud is ook iets van een kracht. De game heeft drie verschillende instellingen met betrekking tot de graphics, met alles van 30 frames tot 120, wat mooi stroomt, maar natuurlijk ten koste gaat van de resolutie. Maar het is moeilijk om met een lagere framesnelheid te spelen als je gewend bent aan een soepel lopende chaos. De muziek is luid en rotsachtig, maar begeleidt Gori's avonturen goed. Al met al is vooral de presentatie leuk zonder technisch briljant te zijn.

De belangrijkste focus van het spel ligt natuurlijk op alle actie. Het is in de kern een Hack and Slash en, net als de bedieningselementen, voelt het een beetje onnauwkeurig aan. Dit gaat natuurlijk hand in hand met het feit dat de besturing als zodanig wordt waargenomen, maar er is niet overal echt gewicht in en ik mis een beetje variatie in zowel animaties als combo's. Het is meestal voldoende om over het bord te draaien, hoewel er in de loop van het spel enkele speciale vaardigheden en nieuwe wapens beschikbaar zijn. Je kunt ook geld inzamelen om beide te upgraden en nieuwe kostuums en andere dingen te kopen.

Het is een humoristisch actiespel dat sterk leunt op het feit dat het grappig en uniek aanvoelt in zijn presentatie. Het uitgangspunt van een schattige kleine kat, op een bord, die vijanden op de grond ploegt en het opneemt tegen eigenzinnige bazen op leuke banen - dat zijn allemaal geweldige ingrediënten op zich. Maar de game heeft ook controle en actie die niet bepaald bijzonder behendig en fladderend aanvoelt. Het is meer een idee dan een uitvoering, maar het idee zelf is nog steeds vermakelijk genoeg om een lange weg te gaan. Als de besturing en gevechten, die uiteraard erg belangrijk zijn in dit soort games, veel strakker en responsiever waren geweest, zou dit een nog hogere beoordeling hebben opgeleverd. Met een unieke en waanzinnig leuke uitvoering kom je echter een heel eind.