Guardians of the Galaxy Vol. 3

James Gunn is terug als schrijver en regisseur van The Guardians of the Galaxy Vol. 3. Gunn heeft elke Guardians film geleid, en nu komt het laatste hoofdstuk in de serie - nou ja, als je kunt zeggen dat zoals in het Marvel universum niets ooit echt voorbij is. De eerste film, uit 2014, liet ons kennismaken met een groep ongewone antihelden die een frisse verandering van tempo waren van de echte helden zoals Captain America en Iron Man. Maar nu, na drie films, heeft de bekendheid met de Guardians geleid tot een daling van de kwaliteit. Hoewel Vol. 3 zijn sterke punten heeft, blijft de eerste Guardians film uit 2014 de beste in de serie.

De film volgt de Guardians terwijl ze beginnen aan een laatste missie om Rocket Raccoon te redden. Hij is zwaargewond geraakt en het is aan de groep om een zeldzame chip te vinden die het leven van de wasbeer kan redden.

Rocket Raccoon is het dramatische middelpunt van de film. Een reeks flashbacksequenties toont ons Rocket's traumatisch verleden als proefdier. Hij is het slachtoffer van een pervers experiment onder leiding van de schurk van de film, The High Evolutionary (Chukwudi Iwuji) - een gekke wetenschapper die geobsedeerd is door het creëren van het perfecte wezen. Dit doet hij door talloze dieren te martelen via genetische modificatie die hen zowel fysiek als mentaal vervormt - waaronder Rocket Raccoon. Deze flashbackscènes zijn een van de hoogtepunten van de film en zijn eigenlijk extreem ongemakkelijk om naar te kijken. Het is de eerste keer dat het Marvel-universum dierenmishandeling aanpakt als een middel tot schurkachtige motivatie, wat resulteert in een aantal behoorlijk gruwelijke scènes voor een PG 13-film. Rocket's trauma geeft hem diepte als personage, wat een interessante verandering in focus is voor de Guardians films.

Het tweede hoogtepunt van de film is in een klassieke overvalsequentie waarbij de groep moet infiltreren in een ruimtestation dat zelf een levend organisme is. Je zou kunnen denken dat deze sequentie door body horror-legende David Cronenberg is geregisseerd, als je kijkt naar de fysieke en de mechanische combinatie van het ruimtestation. De setting is sterk en onderscheidend in deze scènes, waar de muren eruit zien als pezige spieren en de pakken van de bewakers eruit zien als perverse spierpakken.

Maar daar houden de lichtpuntjes van de film min of meer op. Je ontkomt niet aan de tamme en kenmerkende Marvel humor. Het is een hoofdbestanddeel van de filmserie geworden, met om de twee minuten goofy punchlines die noch humoristisch zijn geschreven noch goed zijn afgeleverd. Helemaal humorloos is de film echter niet. Sommige scènes zijn grappig, vooral die met het nieuwe personage Adam Warlock van de film, goed gespeeld door de veelzijdige Will Poulter. Sommige fans lijken Poulters vertolking van de superheld, die een beetje een cultfavoriet is onder stripboeknerds, kwalijk te nemen, maar hij slaagt erin grappig, charmant en dramatisch te zijn als het ietwat afgematte personage.

Grappig, charmant en dramatisch zijn geen woorden die zo gemakkelijk kunnen worden toegepast op de rest van het Guardians team. De scènes tussen Quill (Chris Pratt) en Gamora (Zoë Saldaña) zijn niet zo dramatisch als de film zou willen. Het is niet erg, maar het is alsof de scènes het dramatische gewicht missen om de kijker in het melodrama te laten meegaan. Dit resulteert in lange en vervelende scènes waarin je vooral zit te wachten om terug te keren naar Rocket Raccoon's verhaal.

Oké, dus noch de humor, noch het melodrama slaat aan - hoe zit het met de actiescènes? Nou, er zijn er heel veel, en ze zijn enorm lang. Na de sterke sequentie op het organische ruimtestation bereiken de actiescènes niet helemaal hetzelfde niveau. Het is gereduceerd tot luidruchtige vulstof, wat vooral merkbaar is in de 2,5 uur durende looptijd.

Guardians of the Galaxy Vol. 3 heeft een middelmatig einde. De film heeft uitstekende momenten als we Rocket Raccoon volgen en heeft ook een aantal sterke scènes, vooral de overvalsequentie, maar tussen deze goede scènes door is er te veel onverschillig melodrama en te veel onbelangrijke actiescènes die de kijker verliezen over de te lange speelduur.