Haneda Girl

Studio Koba verblindde de gamewereld in 2021 met zijn prachtige Narita Boy, maar ik miste die lanceringskoorts en ontdekte het enige tijd later op een meer intieme manier. En ik denk dat dat een grote gunst voor mij was. Narita Boy is een heel bijzondere titel, niet alleen vanwege de pixelart-esthetiek of de constante hommages aan de popcultuur uit de jaren 80, en zelfs vanwege de expositie alsof het een arcadetitel is: het is een werk met ziel en, in deze tijden waarin ziel steeds schaarser wordt en het winstalgoritme van een raad van bestuur voorrang heeft, Het zijn deze juwelen die de vooruitgang van het medium stimuleren. Het is niet de eerste keer dat je me dit hoort zeggen.

Ondanks al zijn goedheid is het waar dat Narita Boy moeilijk op te volgen was met een vervolg in dezelfde geest, aangezien het verhaal tot een (bevredigend) einde komt, en een vervolg zou al dat element van verrassing en ontdekking verliezen dat we nu koesteren. Maar de Digital Kingdom kon blijven groeien, het had alleen een heel andere heldin nodig: Haneda Girl.

Chichi Wakada is een gewone tiener met een heel speciale eigenaardigheid: ze is 's werelds beste speler in Haneda Girl, en met dat cv geeft professor Nakamura (ja, dezelfde maker van de Digital Realm die we herinneringen moesten oproepen in Narita Boy ) haar de missie om de hackernauten neer te halen die het bestaan van de Data Empire bedreigen. Chichi pakt zijn Ken-chan-lichtzwaard en zijn M.O.T.H.E.R. tactische gevechtsmecha en gaat op avontuur. En dat is het. Dat is de plot. Haneda Girl verkleint de verhalende ambitie die zijn "neef" Narita Boy destilleerde om al zijn focus op gameplay te leggen. En het is het beste wat Studio Koba had kunnen doen.

Eén scherm, een opeenvolging van vignetten die samen een totaalbeeld vormen, en de hele verhaallijn goed uitgelegd. Zodra Haneda Girl haar titelscherm achter zich laat, is alles vanaf dat moment een hectisch actieplatformspel waarin de krijger en haar gevechtsrobot de levels doorkruisen om vijanden uit te schakelen en alle geheimen in zo min mogelijk tijd te vinden. De haak is dat Haneda Girl bijna aanvoelt als een dubbelwerk, met twee hoofdrolspelers die als een enkele eenheid functioneren. Hane-chan is wendbaar, snel en kan elk recht oppervlak beklimmen, maar ze wordt in één klap uitgeschakeld door de vijanden (en dat zijn ze erg goede schutters. M.O.T.H.E.R., aan de andere kant, is zwaar, stevig en kan vijanden verpletteren door over ze heen te rijden met langeafstandsmachinegeweren (om te beginnen, omdat het arsenaal later wordt uitgebreid), maar de mobiliteit is verminderd.

Dus hoe overwin je het milieu en zijn uitdagingen? Welnu, beide hoofdrolspelers wisselen van bediening door op een enkele knop te drukken, wat betekent dat ze zelfs midden in een sprong met Hane in M.O.T.H.E.R. kunnen landen en vervolgens met dezelfde schakelknop kunnen schieten, wat je een idee geeft van de veelzijdigheid en verscheidenheid aan bewegingen en situaties die zich kunnen voordoen. Bovendien moeten alle trajecten, zowel sprongen, dash, schoten als geladen aanvallen (Superdash) worden gemarkeerd met een dubbele hendel, in het geval van het gebruik van een controller (de optie die ik heb gebruikt). Met de pijltjestoetsen en WASD is het ook mogelijk... Maar het vereist een niveau van controle en precisie dat mijn geduld me niet meer toestaat.

De synergie tussen de twee personages is wat het verschil maakt ten opzichte van andere werken die, en dit wordt erkend door de ontwikkelaars van Studio Koba, de titel hebben geïnspireerd: Als je van games als Katana Zero, Broforce of Hotline Miami hield, vind je hier een titel die het meer dan waard is om het hoogste pantheon van het genre te betreden. De voortgang tussen de niveaus is in de eerste plaats door de verscheidenheid aan vijanden en ons eigen springvermogen en precisietrajecten, maar vervolgens worden nieuwe wapens zoals de raketwerper toegevoegd om elk van de 45 hoofdniveaus aan te pakken en zo'n 30 extra niveaus die worden ontgrendeld via cd-roms die we via de fasen verzamelen, Of door hoge scores te behalen die ons een gouden rang of hoger geven. En daarin ligt de haak. Met verschillende vaardigheidsniveaus kun je in minder dan tien uur door de 15 hoofdlevels van het spel komen, maar het beheersen van het spel en het ontgrendelen van veel van de bonuslevels (die even cool als duivels moeilijk zijn) zal veel, veel langer duren. Dit gaat niet alleen over retro, eerbetoon uit de jaren 80 of het gevoel voor een oud arcadescherm met vacuümbuizen te staan. De ziel van Haneda Girl ligt ergens tussen pure arcade en actieplatformgame.

Ik ben dol op het highscore-systeem aan het einde van elk level, en tijdens de beoordelingsperiode kon ik alleen maar denken dat wanneer ik vrienden en collega's aanmoedig om te spelen, ze me screenshots van hun klassementen zullen geven om te zien wie de hoogste rang heeft bereikt. Ik denk dat dat systeem goed zou kunnen werken als een leaderboard met Steam vrienden. En dan hebben we het nog niet gehad over wat mijn andere grote pluspunt is voor Haneda Girl: de soundtrack. Ik herinner me dat ik na twee uur klaar was met mijn eerste speelsessie en op adem kwam, en Salvinsky's muziek bonsde nog steeds in mijn hoofd. De ritmes zijn stuwender en gedenkwaardiger, zelfs als achtergrondelement, maar als je gefascineerd was door zijn synthwave in Narita Boy, zul je verliefd worden op Haneda Girl.

Ik ben blij met deze eenvoudigere en tegelijkertijd meer gerichte en precieze aanpak die Haneda Girl is in het oeuvre van Studio Koba. Een spel dat me volledig heeft gegrepen en dat ik nog steeds opnieuw speel, mijn scores verbeter en die verborgen niveaus ontdek die nog steeds onbereikbaar zijn. Ik hoop alleen dat de Japanse regering binnenkort zal worden aangemoedigd om een derde luchthaven in Tokio te openen om erachter te komen welke titel Studio Koba 's volgende game zal hebben, en om te zien met welke prachtige ontwerpoefening het ons zal verrassen.