Here

Het leven flitst voor onze ogen in de nieuwste dramakomedie van Robert Zemeckis, waar miljoenen jaren van evolutie leiden tot een woonkamer ergens in Noord-Amerika, een minuscuul deel van de wereld dat het toneel wordt van de menselijke geschiedenis en de thuisbasis van generaties mensen die hun dromen proberen te vervullen.Here En nu is de boodschap, om in het moment te leven, want het leven is veel te kort om het te verspillen aan zinloze angst. Met andere woorden, het is een film met zeer grote ambities... maar met heel weinig verrassingen.

Here is een sentimenteel verhaal dat we al vele malen hebben gezien, waarbij de kadrering de belangrijkste attractie is. Het is een leuk experiment om hele levens vanuit één hoek te aanschouwen, met overgangen die plaatsvinden in de vorm van ingeknipte frames uit verschillende tijdperken, als vensters naar een ander leven. Het stripboek waarop de film is gebaseerd, deed hetzelfde om te laten zien hoe vluchtig het leven is: in de film fungeren ze als overgangen naar het volgende verhaal. Sommige van deze overgangen zijn slim, terwijl andere plat vallen, vooral wanneer de meeste verhalen niet boeiend zijn. Het is niet genoeg om constant de verouderde gezichten van Tom Hanks en Robin Wright te laten zien.

Een van de problemen is dat veel van de verhalen van de film losse eindjes worden die snel hun verbinding met de rode draad van de film verliezen. Zo wordt het verhaal van de vrouw van de piloot snel vergeten en had het zijverhaal van de familie van Benjamin Franklin net zo goed weggelaten kunnen worden omdat het niet echt veel toevoegt aan het algehele verhaal. Er is veel om doorheen te komen, maar uiteindelijk ben je nog steeds het meest geïnvesteerd in het verhaal met Hanks en Wright, aangezien Zemeckis de meeste tijd besteedt aan hun dynamiek en hun wereldbeelden. Er zijn enkele effectieve scHere ènes, maar zodra er een emotie begint op te borrelen, wordt deze snel weggewuifd door platte dialogen of lelijke digitale effecten, zoals wanneer een CGI-kolibrie probeert de verhalen aan elkaar te knopen.

Het draagt bij aan een ongelijke film die de kijker nooit echt weet te ontroeren. Zoals ik al zei, waardeer ik de kadrering zeer, maar het voelt ook niet alsof het potentieel ervan volledig wordt benut. Het geheel is gewoon te kunstmatig, en dan bedoel ik niet alleen de computereffecten. De emoties ontbreken en borrelen nooit echt naar boven, omdat de met elkaar verweven conventionele verhalen nooit echt worden opgetild door de 'fotocamera'. Er is veel dat Zemeckis wil zeggen met Here en hoe kort het leven is, maar je zult zeker willen dat je leven wordt afgebroken als je de tijd en het geld besteedt om Here te zien.