Heretic

Een van de oude trucs in het boek is om 'tegen type' te casten, d.w.z. om een acteur die we gewend zijn te zien in een bepaald genre te nemen en iets heel anders met zijn rol te doen. Dit zorgt in de eerste plaats voor bewustwording en kan ook leiden tot hernieuwde creatieve energie.

Met betrekking tot Hugh Grant als de raadselachtige, excentrieke en woeste religieuze filosoof in A24's Heretic, werkt het als een charme. Want dat is echt alles wat je moet weten over de laatste triomf van het nu legendarische productiebedrijf - Grant is zo ver van de charmeur van de hetero romantische komedie als je kunt krijgen en is angstaanjagend, berekend en razend krankzinnig, en dat is de grote aantrekkingskracht van de film. De rest is eigenlijk gewoon goed.

Zuster Barnes en zuster Paxton (gespeeld door respectievelijk Sophie Thatcher en Chloe East) zijn zendelingen voor de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen (ook bekend als de Mormoonse Kerk) en stuiten bij toeval op het huis van meneer Reed (Grant), en als hij hen uitnodigt voor een stuk bosbessentaart en een ijskoude cola, Ze voelen het onbehagen binnen enkele minuten groeien. Plots zitten ze echter in zijn web en het lijkt erop dat hij heel geduldig heeft gewacht op dit moment, een moment waarop hij ze zal confronteren met zijn persoonlijke theorieën over de rol van religie in de moderne samenleving, en dat ook nog eens op een nogal griezelige manier.

Wat volgt is anderhalf uur in een escalerende thrillersetting waarin het vreemde huis van Reed, dat speciaal voor dit doel opnieuw is ontworpen, fungeert als een constant verrassend decor, en waar Reed zelf intellectuele en filosofische spelletjes speelt met de twee doodsbange jonge vrouwen. East en Grant in het bijzonder leveren hier de goederen, maar dit is tenslotte Grants film, en alles aan hem, van licht beslagen bril tot elke regel, is griezelig zorgvuldig uitgevoerd. Heretic verdient geen Oscar, maar de prestaties van Grant zijn op dat niveau - uitgebreid, verfijnd en volkomen geloofwaardig ondanks de excentriciteit en waanzin.

Het grappige is, en het kan moeilijk uit elkaar te houden zijn, dat zijn levering van de inhoud soms beter is dan de inhoud zelf. Ja, want na een reeks griezelig intense opzetscènes in de eerste helft van de film, waar Grant met zijn filosofische uiteenzetting van religies en het wijzen op hun tegenstrijdige bestaansbasis, Heretic echt zijn eigen draad verliest, en in plaats van de personages vooruit te duwen op een manier die die intensiteit handhaaft en benadrukt, wordt het allemaal één grote analogie.

En het is ook geen subtiele analogie. Het personage van Reed schommelt wild van berekend naar grillig, maar niet op een fascinerende manier. Integendeel, na ongeveer een uur blijft de kijker achter met de brandende wens dat de film zich zo zou organiseren dat Grant volledig over een van de twee planken zou kunnen lopen. De film zet het intellectuele 'kat-en-muis' niet voort, en Reed gaat ook niet zo ver over de top dat Grant nog meer kan bewegen. In plaats daarvan wordt de film erg enthousiast voor Reed om zijn scènes te besteden aan het benadrukken van analogieën, het uitleggen van zijn motieven en het winnen van een filosofisch argument met zijn slachtoffers, en het is niet zo interessant om naar te kijken als de film zelf lijkt te denken. Uiteindelijk mist de film een deel van de spanning die in de eerste helft wordt vastgesteld en als apparaat wordt gebruikt.

Dit wil niet zeggen dat Heretic slecht in elkaar zit, helemaal niet. De kleurcorrectie, bewerking, muziek en algehele constructie is ongelooflijk goed gedaan. Thatcher levert verreweg de minst overtuigende prestatie, maar als een film die slechts drie echte rollen heeft, is het zonder twijfel goed geacteerd. Misschien vind je Heretic leuk, en critici over de hele wereld lijken enthousiaster te zijn. Zelf vond ik de vertolking van Grant fantastisch, maar dat de rest van de film moeite had om zijn frame te voltooien.