Imperator: Rome

Imperator: Rome is de nieuwe 'grand strategy'-game van Paradox die ons terug brengt naar de hofhouding en slagvelden van weleer. Wederom, aan het roer van één van de grootste naties uit de geschiedenis (of een provinciale streek als je meer uitdaging verlangt), worden spelers uitgenodigd om hun eigen verhaal op de pagina's van de Oudheid te schrijven. Beginnend in 304 voor Christus en eindigend, bijna driehonderd jaar later, in 27 voor Christus. Met een weelde aan speelbare naties om uit te kiezen, is één van de lastigste beslissingen als eerste uit te kiezen met welk land je gaat spelen. Na een weg door Italië te hebben geslagen en op spectaculaire wijze er niet in te zijn geslaagd om Brittannië te stichten besloten we controle te nemen over een van de meest bekende militaire krachten uit de geschiedenis. Dit is Sparta.

En het ging allemaal zo goed, maar we wisten dat er problemen op komst waren toen Macedonië onze handlangers naar huis stuurde met hun spreekwoordelijke staart tussen hun benen; hun eens zo trotste legers vervlogen in de wind en compleet van slag. De aanzienlijke troepen van onze nieuwe vijand (als we terug kijken, was de alliantie de we hadden gesloten was de moeite uiteindelijk niet waard) volgde ze naar iedere uithoek van Griekenland en het duurde niet lang voordat onze eigen hoofdstad belegerd werd. We zijn daar goed van afgekomen, aangezien ze geen genadeklap konden geven dankzij onze handlangers die nog steeds actief waren in het omliggende gebied. Echter konden we de volgende aanval niet afslaan. Egypte - direct na het insluiten van onze vrienden in Kreta - kwamen met een monsterlijk leger over de zee een bezoekje brengen aan onze falende staat en veegde het zo van de kaart.

Normaal gesproken zou het op dit moment, met al je legers uitgeroeid en je rijk in puin, tijd zijn voor een schone lei en om opnieuw te beginnen, maar in de 'grand strategy'-games van Paradox is dat niet altijd het geval. Zoals we in het verleden hebben gezien, met name in historische familiesim Crusader Kings 2, loont het soms om te wachten op hetgene dat er staat te komen. Immers kunnen er interessante dingen gebeuren in de nasleep van een ramp. En dus hebben we, terwijl we vrijwel volledig van het bord zijn verdwenen, geprobeerd geduldig te wachten. Helaas, zijn de soms wonderlijke karaktergedreven momenten die we in Crusader Kings 2 hebben gezien hier niet zo overvloedig en na enkele jaren in onbeduidendheid te hebben verzwolgen, ging het kaarsje langzaam uit voor ons kleine imperium. Dit was zeker geen Sparta.

Een deel van het probleem was dat de gebeurtenissen, die de speler helpen zich de schrijver van zijn eigen verhaal te laten voelen, voelden niet zo samenhangend als het had kunnen zijn. In ons geval, stond de ene seconde het schuim bij onze overheerser op de mond en viel hij de volgende seconde de geestelijken lastig om vervolgens vereerd te worden door de bevolking, die zojuist nog steen en been over hem klaagden - en dit gebeurde allemaal binnen een paar jaar als leider van zijn ooit opbloeiende rijk in Zuid-Griekenland tot aan de rand van totale vernietiging. Deze gebeurtenissen slaan simpelweg nergens op gezien de context van de situatie en onze pogingen om iedere scenario te 'role-playen' werden tegengehouden door deze verhalende dissonantie.

Behalve dat hebben we een vergelijkbaar aantal probleempjes ondervonden tijdens het besturen van Rome. In het ontluikende rijk dat de game zijn naam geeft, is er een politieksysteem dat betekent iedere paar jaar het wegkappen en veranderen van leiders (wat in Imperator gelijk staat aan slechts enkele minuten). Als resultaat van het spelen van veel politieke stoelendansen, was het lastiger om gehecht te raken aan de personages onder onze hoede. We werden de richting ingestuurd om interesse te nemen in een ensemble van invloedrijke personen, net alsof we weer Crusader Kings 2 aan het spelen waren, maar de verhalende verdienste is dit keer niet zo rijkelijk.

Dat wil niet zeggen dat Imperator: Rome niet constant verhalen voortbrengt. In feite gebeurt er zoveel in deze nieuwe game van Paradox Development Studios dat het onmogelijk is dat er een paar minuten voorbijgaan zonder dat er iets interessants gebeurt. Hoewel we enige herhaling hebben opgemerkt in de in-game events, is er nog steeds veel informatie om op te nemen en genoeg beslissen om te overwegen. Er werken zoveel gameplaysystemen samen in deze 'sandbox' en die mengelmoes van mechanismen kan enkele interessante scenario's voortbrengen, vooral als je in een overval gebied opereert waar er veel verdragen zijn om in de gaten te houden en potentiële vijanden in de buurt die wachten om toe te slaan.

Paradox houdt die vele systemen onder controle door het relatief simpel te houden. Het nieuwe handelssysteem is bijvoorbeeld elegant en onomwonden en - in ons optiek - een enorm verbetering ten opzichte van die uit Europa Universalis IV. Je kunt makkelijk spullen verhandelen waar je teveel van hebt en goederen importeren die je nodig hebt van je buren, waarbij verschillende hulpmiddelen verschillende passieve voordelen voor je staat bieden. Het is niet alleen zaak om een goede deal te sluiten met een oude handelspartner en er is zoveel meer om over na te denken dan alleen de einduitkomst.

Tevens zijn de politieke systemen interessant en diverse (op basis van hetgene dat we tot nu toe hebben meegemaakt). Alhoewel, zoals eerder gezegd, we denken dat iets meer persoonlijkheid van de personages dit portie van de game meer memorabel zou maken. Er zijn veel potentiële manieren om aan je overheid te sleutelen; het wervingsproces is van levensbelang en verrassend genuanceerd, maar anderzijds worden je opties zo onverbloemd als mogelijk gehouden. Waarschijnlijk om er voor te zorgen dat het geheel uitmondt in een ongebalanceerd rommeltje van onzinnige intrige.

Hoewel deze 'sandbox' simulatie relatief oppervlakkig is - tenminste in vergelijking met iedere andere Paradox-game die een paar updates heeft ontvangen - voelt het nog steeds op vele manieren uitgebreid. De wereldkaart strekt zich bijvoorbeeld uit van Schotland tot India en is gevuld met verschillende culturen en ideologieën die allemaal speelbaar zijn. Je keuze aan het begin is van grote invloed op je algehele ervaring en er lijkt een behoorlijk differentiatieniveau tussen de verschillende samenlevingen te zitten. Deze smeltkroes van naties zorgt voor enkele enerverende momenten, alhoewel het gezegd moet worden dat de leeuwendeel van de speelbare staten niet hetzelfde aantal wetenschappelijke zichtbare details hebben als de meer dominanten landen.

Als je bekend bent met het voorgaande werk van Paradox, voel je je binnen no-time thuis met de gebruikersinterface. Zo kun je de tijd pauzeren en versnellen; de mini-map filteren afhankelijk van hetgene waar je naar op zoek bent; en je hoofdsystemen bereiken via knoppen linksboven in het scherm. De studio is vrij goed om het ingewikkelde toegankelijk te aken, maar er is een duizelingwekkend aantal details om in je op te nemen en het is niet helemaal duidelijk hoe alles samenwerkt. De 'tutorial' werkt vrij goed om je een ruw overzicht van de game te geven, maar het gebrek aan een in-game wiki en/of meer gedetailleerde 'tooltips' zorgt voor de nodige vraagtekens. Gezien de enorme hoeveelheid aan gekoppelde systemen, zou een beetje meer transparantie onze ervaring aanzienlijk beter kunnen maken. Het voelde namelijk soms alsof we geüniformeerde beslissingen maakten (vooral tijdens de eerste 20 uur).

De wereldkaart waarop al deze strategievorming zich afspeelt ziet er geweldig uit en alles is zorgvuldig in elkaar geweven met veel toegevoegde details aan de verschillende regio's op in wereld die je verkent en voor vecht. Het verstoppen van veel van de functionaliteiten via verschillende pop-up menu's, betekent dat de kaart er relatief onbezoedeld uitziet (en we zijn dol op de visuele filters). Al kan het scherm soms een beetje rommelig worden als er meerdere schermen openstaan, legers en vloten over de kaart bewegen, en met name als je een rijk hebt dat zo groot is dat je op meerdere fronten vuurtjes moet blussen.

Het vechten werkt vrijwel zoals voorheen. Spelers maken hun legers en laten deze vechten tegen de tegenstanders. Van een afstandje lijken de gevechten wellicht overdreven simpel doordat ze worden weergegeven via twee kleine avatars met getalletjes die eronder toenemen en afnemen. De effectiviteit van de militaire arm van je rijk wordt meestal echter bepaald door beslissingen die je op andere plekken maakt en die kleine figuurtjes symboliseren veel meer dan hun simplistische uitdrukking kan doen vermoeden. In essentie zijn je legers een verleningen van je rijk, in plaats van iets afzonderlijks en kun je geen sterke en goed gebalanceerde strijdkracht hebben zonder alle aspecten van je opbloeiende rijk te verzorgen.

Een gebied dat rijpt voelt voor een uitbreiding is diplomatiek en we kunnen zien hoe de algehele ervaring zou profiteren van meer genuanceerde interacties met computergestuurde facties. Hoewel we geen grote klachten hebben over de algehele kunstmatige intelligentie, zou het met alle allianties en verdedigende bonden die gesloten worden, fijn zijn om meer opties te hebben bij het positioneren van je legers. Vooral als je het opneemt tegen sterkere vijanden, waarbij coördinatie met computergestuurde bondgenoten het verschil maken. Dit op zijn beurt kan leiden tot rommelige oorlogen met gefragmenteerde legers die elkaar in het rondjagen. We denken dat deze langdurige kat-en-muis gedeeltes met meer slagvaardigheid hadden kunnen worden behandeld.

Afgezien van enkele relatief issues, Imperator: Rome is een competente strategiegame die in een goede staat is uitgebracht. Het is duidelijk dat er meer aan zit te komen en er is geen twijfel over dat Paradox' post-launchplannen enkele uitbreidingen betrekken die nieuwe thema's en facties zullen introduceren, evenals zelfs een potentieel nieuw begin/eindpunt. Hoewel we wachten op nieuwe manieren om te spelen en frisse problemen om op te lossen, is er al enorm veel om mee aan de slag te gaan en dankzij de breedte van de algehele ervaring, denken we dat dit een strategiegame is die vanuit meerdere verschillende perspectieven leuk is om te ontdekken..