Inktvissen, S.T.A.L.K.E.R.'s en Sporks: het personeel van Gamereactor deelt enkele van zijn favoriete paaseieren

Het is Pasen! We hebben die tijd van het jaar bereikt waarin we de lente willen vieren en ons onbeperkt willen verwennen met chocolade-eieren en zoete lekkernijen. In de geest van de vakantie van dit jaar is het Gamereactor-team samengekomen om een handvol herinneringen te delen met betrekking tot de favoriete paaseieren aller tijden van elke redacteur in videogames. Er is hier een gevarieerd stel, dus laten we beginnen met Oscar's liefde voor S.T.A.L.K.E.R.

Oscar: Wist je dat het videospel S.T.A.L.K.E.R. verbonden is met Tarkovsky's Stalker?

Hoewel het geen directe aanpassing is, ontleent de game zijn naam en een deel van zijn sfeer aan de film. Beiden vinden op hun beurt hun oorsprong terug naar Roadside Picnic, de roman van de gebroeders Strugatsky, die het idee van The Zone introduceerde, een mysterieuze plek vol gevaren en geheimen. Waar Tarkovsky's Stalker langzaam en meditatief is, een beklijvende reis naar geloof, verlangen en de kwetsbaarheid van hoop, gooit S.T.A.L.K.E.R. je in een meer wrede zone, een gevormd door de schaduw van Tsjernobyl, waar overleven het eerste en laatste gebod is. Ondanks hun verschillen delen ze allebei een beklijvende, melancholische sfeer die hen onvergetelijk maakt. Een goed voorbeeld van hoe kunst en verhalen in verschillende media kunnen worden verteld, of het nu gaat om boeken, films, tv-series of videogames.

Alberto: Je kunt het hele Maniac Mansion (1988) op een virtuele computer spelen in Day of the Tentacle (1993)

De microkosmos van de avonturenspellen van LucasArts zit vol met kleine verwijzingen die op min of meer directe manieren aansluiten bij hun spellen. Ikzelf houd met trots een gigantische badge vast die ik koester met de tekst "Ask me about LOOM", identiek aan die gedragen door SCUMM Bar piraat Cobb in The Secret of Monkey Island (vraag me alsjeblieft niet naar LOOM, anders weet ik niet hoe ik moet stoppen). Maar als ik een paasei zou moeten kiezen dat me op dat moment fascineerde, zou ik zeggen dat het het vinden van de computer van Weird Ed in Day of the Tentacle was en het spelen van Maniac Mansion, de prequel, in de MS-DOS-versie. Niet dat het een verrassing was, want ze maken deel uit van dezelfde serie, maar je kunt Maniac Mansion van begin tot eind spelen. Een huzarenstukje dat ik pas durfde, enigszins uit trots, toen ik een paar jaar geleden de Remastered versie speelde.

Wil je nog meer weten over LOOM? "Bedoel je het nieuwste meesterwerk van fantasyverhalen van Brian Moriarty van Lucasfilm? Waarom het een buitengewoon avontuur is met... "

Alex: Yarr, er zijn zeemonsters onder Rome in Assassin's Creed II

Ik heb een tijdje nagedacht over mijn inzending voor deze lijst, denkend dat ik zou gaan met de gruwelijke mens-aap hybride familie die je kunt vinden in Halo 3, voordat ik besloot over de reuzeninktvis die in Assassin's Creed II voorkomt. Ik hou van paaseieren waardoor je in je ogen wrijft en je afvraagt of je de enige was die zag wat er net op het scherm gebeurde. Verborgen in de diepten van het graf van een Assassijn in Assassin's Creed II, kun je een grote hoeveelheid water vinden. Trek aan een slinger en wat hendels en staar er lang genoeg naar, en je zult een donker lichaam onder het oppervlak zien zwemmen. Staar nog wat verder en er komt een tentakel tevoorschijn om hallo te zwaaien voordat hij weer in de diepte verdwijnt. Heeft het veel zin? Natuurlijk niet, maar het is een leuk moment dat spelers massaal naar forums stuurde om te ontcijferen of het überhaupt iets betekende, met degenen die de inktvis nog niet hadden gezien die wanhopig op zoek waren naar hem. Een fantastische vondst als je het alleen hebt gedaan, en een leuke herinnering dat mythische beesten vrijwel altijd in Assassin's Creed waren... soort van.

Ben: Call of Duty: Het grootste wonderwapen van Zombies, de Golden Spork

De Zombies -modus van Call of Duty is altijd boordevol paaseieren geweest, van verschillende groottes. Hoewel ik een van de vele had kunnen kiezen als mijn favoriete paasei aller tijden (waarbij het strijdt om het slot met Borderlands 2 's Teenage Mutant Ninja Turtles zijmissie), heb ik uiteindelijk gekozen voor Call of Duty: Black Ops II 's Golden Spork, te vinden op de Mob of the Dead kaart. Dit handige kleine slagwapen wordt toegankelijk na het voltooien van een handvol over het algemeen behoorlijk belastende uitdagingen, die, wanneer ze worden afgevinkt, het glanzende metalen keukengerei uit een badkuip gevuld met bloed zou zien oprijzen als een verwarrend voorteken uit de hel. Wanneer het wordt opgepakt, zou het je meestal nutteloze melee vervangen door een alternatief van één inch dat je zou kunnen redden van in het nauw gedreven worden (misschien uit een Rusty Cage..) en gedood door de ondoden. Het is geen Wonder Weapon van hetzelfde kaliber als Blundergat van deze kaart, en het zal Brutus niet vertragen, maar het is erg leuk om het aan je verzameling toe te voegen en gaat gewoon een stap verder door te bewijzen dat Mob of the Dead nog steeds een van de beste CoD: Zombies kaarten aller tijden is.

David: Zelda Breath of the Wild's eerbetoon aan wijlen Satoru Iwata

Het had een eenvoudig geschreven bericht kunnen zijn, misschien als onderdeel van de aftiteling, net als bij de Super Mario Bros. Movie of bij Star Fox Zero daarvoor, maar Team Zelda met Hidemaro Fujibayashi en Eiji Aonuma aan het roer koos voor een heel speciale aanpak voor het eerbetoon aan een heel speciale man. Ik heb het over de manier waarop The Legend of Zelda: Breath of the Wild respect betuigde aan de geliefde Nintendo-president Satoru Iwata, die voortijdig overleed aan kanker (deze zomer alweer tien jaar geleden). Het was alleen dat, de manier waarop het werd afgeleverd, wat het voorlopig tot mijn favoriete paasei maakte. Een eigenaardige NPC, Botrick, wiens Mii-ontworpen gezicht er te bekend uitzag, zijn rol van "waken over de rest" te veelzeggend. Een gebied op de kaart waar de geest van een formidabel wezen was gesignaleerd. Een aura-gietende berg, de Satori-berg, die, eenmaal beklommen, je op de een of andere manier deed beseffen dat er iets anders was, iets magisch in de lucht. Je kon niet zeggen of het aan het weer lag, het gedrag van de dieren, de muziek... En dan de Lord of the Mountain zelf, het meest unieke wezen in het hele spel, beschermer van de Blupees, ongrijpbaar maar krachtig, wiens eerste waarneming je deed huiveren. De hele montage was niet letterlijk, in your face, laat staan gescript, maar in plaats daarvan een zeer delicate opstelling, een betoverde plek waar een scheidende ziel nog een laatste keer verblijft voor het definitieve afscheid. Een ontroerend eerbetoon tenslotte.